Sind Sie Amanda?

Ik weet niet of communicatieproblemen aan de directie aanpak van de Zwitsers of aan de taalbarrière liggen. Maar nu en dan gebeuren er toch van die ‘zucht’ tafereeltjes waar wij hier thuis vaak nog lang mee kunnen lachen (nadat de frustratie is uitgewerkt uiteraard).

Denk maar aan het Gaston en Leo verhaal in het zwembad een jaar of 2 geleden. Het moment zelf kon ik uit mijn vel springen maar we hebben er nadien toch wel heerlijk mee gelachen.

En zo komt na Gaston en Leo het Amanda verhaal mijn archief vervoegen. In de voorbije kerstvakantie gingen wij sleeën in Brambruësch (huisberg van Chur) wat wij als gezinsactiviteit heerlijk vinden. Ikzelf ski niet en de overige huisgenoten zijn nog in de oefenfase waardoor we na een voormiddag skiën al even graag de latten eens inruilen voor een paar sleetjes. In Brambruësch is een sleeroute van 5 km lang met (voor mij althans toch) voldoende hellingsgraad en snelheid om te genieten van de kriebels in de buik.

Na die 5 km gegiechel en ‘sjwoes sjwoes’ door de sneeuw bereik je het middenstation Känzeli waar je de liftjes terug naar boven kan nemen. Tijdens het sleeën had ik mijn zonnebril (aangepast aan mijn ogen) opgezet maar in het liftje heb ik hem netjes aan mijn jas gehangen. Tot daar heb ik nog zekerheid want ik nam (uiteraard zullen mijn volgers nu zeggen) een foto tijdens het naar boven gaan en ja hoor, daar hangt de zonnebril nog mooi te bengelen.

Daarna gaat het licht uit. Toch voor het bestaan van mijn zonnebril. We hebben de sleetjes opgeruimd, zijn naar de wagen gewandeld en hadden daar even een slippertje waarbij enkele vriendelijke Zwitsers onze wagen een duwtje hebben gegeven.

Is het nu gebeurd bij het uitstappen uit het liftje, bij het wegzetten van de sleetjes, bij het stappen naar de auto of het duwpartijtje op de parking… geen idee. Maar wat ik wel zeker weet, is dat ik de dag daarna mijn zonnebril nergens meer kon vinden. Elke jaszak, elk vakje in de veel te grote handtas, de hele binnenkant van de wagen… werden uitgekamd. 

Ik ben nu niet zo zeer van het ‘snel iets verliezen’ type en hou mijn spullen meestal nogal geordend bij. Het stemde me dan ook zeer verdrietig dat ik de bril was verloren en vooral na een intense zoektocht niet meer kon vinden. Het verdriet slijt…maar vergeten deed ik niet 😉

Tot we twee weekends geleden opnieuw richting het skigebied in Brambrüesch gingen en ik heel zelfzeker alle openbare plaatsen aan de skilift ging ambeteren: kassa boven, verhuurcenter, informatiecenter,… 

‘Entschuldigung, ich habe vor ein paar Wochen meine Sonnenbrille verloren.’ ging het telkens opnieuw. Maar overal kreeg ik hetzelfde antwoord: ‘Alle verloren spullen worden beneden aan de grote kabellift in Chur afgeleverd’. 

Dus na een heerlijke dag sneeuwpret reden we de berg naar beneden en stopten we aan de kassa’s van de kabellift. Opnieuw dezelfde vraag uiteraard: ‘Entschuldigung, ich habe vor ein paar Wochen meine Sonnenbrille verloren.’ Een jonge stagiaire dook onder de kassa en haalde een drietal examplaren tevoorschijn. Bij twee brillen was ik meteen zeker want dat waren zo’n zwarte, eerder sportbrillen, en dat was mijn model helemaal niet. Bij de derde bril voelde ik connectie. Ik wees de bril aan en zei dat dit wel eens mijn bril kon zijn. Er hing een briefje rond de benen van mijn bril gekleefd. De stagiaire nam de bril en vroeg: ‘Sind Sie Amanda?’ Ik: ‘Euh, nee, Tine.’ Dan is het uw bril niet zei ze kordaat en ze stak de drie brillen terug onder haar desk. Ok, dat was het dan. Bril definitief verloren.

Ondertussen ging ik de week die daarop volgde op zoek naar hoe ik hier in Zwitserland aan een nieuwe zonnebril op sterkte zou geraken. De verloren bril had ik tijdens een vakantie in België gekocht maar dan moet je zeker minstens 10 dagen in België zijn tussen opmeting en aflevering. En geen idee of ik snel 10 dagen in België zal zijn.

Maar de bril met het briefje bleef door mijn hoofd spoken. Ik wist bijna zeker dat ik hem niet ergens verkeerd had gelegd want dat zou zeer uitzonderlijk zijn voor mij. Ik moest hem echt wel ergens verloren zijn (ik vermoed nog steeds tijdens het duwen van de auto) in Brambrüesch. Maar ja, de bril bleek van Amanda. Toch gek dat er op een verloren bril een naam staat, bedacht ik nog wel.

Het voorbije weekend gingen we weer die richting op om een winterwandeling te maken en dus vroeg ik manlief om nog één keertje te stoppen aan de kabellift in Chur. Ik ging binnen en merkte een man op achter de kassa’s. ’Ok, nieuwe kans!’ schoot er meteen door mijn hoofd. En dus deed ik alsof ik daar nog niet eerder was geweest. ’Entschuldigung, ich habe vor ein paar Wochen meine Sonnenbrille verloren.’ ging het weer.

De man haalde nu vanonder de kassa een stoffige doos boven en ik zag wandelstokken, een skibril, een sneeuwschoen en nog veel andere verloren voorwerpen liggen. Helemaal vanonder vond de man drie brillen. Twee zwarte sportmodellen en een bril met een briefje. Ha! Ik nam mijn telefoon en toonde de foto van tijdens het ritje in de kabellift om te bewijzen dat de bril met het blaadje mijn bril was. De man keek wat bedenkelijk (tsss Zwitsers) en zei: ‘Mmmm, die bril lijkt toch een andere kleur te hebben. Of misschien is het de lichtinval?’ ’Ja, de lichtinval!’ riep ik heel enthousiast. En ik probeerde hem verder te overtuigen om het briefje eraf te mogen halen en de bril eens te mogen opzetten. Dan zou ik kunnen zien of het mijn bril op sterkte was. 

Op dat moment kijkt hij naar het briefje en zegt: ‘Sind Sie Amanda?’ ’Ah nee’ zegt hij meteen daarop. Ene Amanda heeft de bril gevonden boven op de berg. ’Whaaaaaaaaa’ Nee ik ben niet Amanda maar ja, ik ben mijn bril boven op de berg verloren en deze bril is mijn bril. 

Hij duwt de bril vanonder het plexiglas mijn richting uit en roept nog net: ‘Schönen Tag’.

En of het een schönen Tag was. Tine, en niet Amanda, had haar zonnebril terug.

Eind goed, al goed zeker?