2.678.400 seconden

2.678.400 seconden was ik de voorbije 2 maand een single mom.

Pieter begon op 4 november bij Google waardoor hij tijdens de week al in Zürich verbleef.
Hij kreeg een ‘temporary house’ = een gemeubeld appartement, een ontbijtpakket voor de eerste ochtend, wekelijkse poets, wekelijks verse lakens en handdoeken maar niet onbelangrijk, eerder zelfs zeer belangrijk…het wc-papier wordt NIET aangevuld.  

Ik bleef dus moederziel alleen in Humbeek achter (eventjes zielig doen) met de kroost.  We beloofden met ons drietjes een sterk team te zijn en zij beloofden mama wat te helpen.  Dat vertaalde zich in een Julia die na het ontbijt begon te stofzuigen, zelfstandig haar boekentas maakte inclusief de boekentas van broerlief, een sokken plooiende dochter, de was werd gesorteerd,…en dat allemaal terwijl Gust…euh…toekeek en mopperde :-s

Hoeveel ochtenden ik Gust niet voor de 35ste keer uit bed riep en hij met een warhoofd zijn boterhammen naar binnen speelde om tenslotte zonder jas, schoenen of boekentas in de auto te kruipen.
Maar…we hebben voor elkaar gezorgd!

Ook Murphy wist ons te vinden.  Dag 2 van het single mom avontuur kreeg ik telefoon van de school van Julia.  Om te melden dat ze zich niet goed voelde.  ‘Ok’ dacht ik, ‘nog 1 uurtje werken en dan kan ze in de namiddag thuis blijven, dit moet lukken’. Ik vroeg de secretaresse of ik haar even aan de lijn kon krijgen want ik vermoedde dat ze wat last had van ik-mis-mijn-liefste-papa-van-de-wereld-syndroom.  ‘Geen probleem’, zei de secretaresse. ‘Julia, kom je even aan de telefoon?  Het is je mama.’ Enkele seconden later hoorde ik: ‘Oeps, ze heeft net overgegeven in mijn bureau.’  3 minuten later stond ik dus aan school… Zo hebben we de dag nadien ook voor het eerst gebruik gemaakt van Oppas ziek kind van de CM en het was een meevaller.

Ook Gust wist me te verrassen met een dubbele achillespeesontsteking toen Pieter in Zürich was.  ‘Ontstekingsremmers en kiné’, wist de dokter te vertellen.  Die kiné (bedankt voor de goeie zorgen trouwens Steven) werd 6 weken, minstens 3 keer per week, een ritje van en naar de praktijk met Gust. Ook al is hij ’s morgens niet echt de meest nuttige in huis, hij bewees dat hij niet langer mijn kleine jongen is en bleef telkens alleen in de wachtzaal zitten tot de kinesist hem kwam halen.  

Maar al bij al kunnen we zeggen dat we het met ons drietjes prima gered hebben.  Enkele lieve mama’s boden me spontaan hulp aan al moet ik toegeven dat ik eerder een ‘gever’ ben dan een ‘ontvanger’.

Ik ben trots, we did it, ik overwon mijn berg (al zullen de Zwitserse bergen andere katjes om te geselen zijn), we vormden een team…

Al mag het nu snel donderdagavond zijn zodat we eindelijk terug een gezin zijn, blije en minder blije momentjes kunnen delen, naar elkaars verhaal kunnen luisteren, samen kibbelen,…maar stiekem ga ik mijn Vitaya-vrouwen-avonden ook wel een beetje missen.  

Maar Pieter, het is goed dat je naar huis komt want de diepvries en de snoepjeskast zijn leeg…