Na lang voorbereiden, nadenken, wakker liggen, discussiëren, overleggen en ook twijfelen was daar eindelijk het grote moment: de verhuis zelf!
We waren klaar voor het grote moment, het was goed geweest maar toch kan ik niet ontkennen dat die periode het moment was waar ik het meest tegenop zag.
Verhuizen is niet mijn ding en zal nooit mijn ding zijn. Ik haat chaos en laat een verhuismoment nu vooral een moment van chaos zijn.
We hadden geluk, Google betaalde een verhuisfirma die alles voor hun rekening zou nemen. Dus dat scheelde al veel. Maar toch…verhuizen zal nooit mijn favoriete bezigheid zijn.
We hadden opvang voor Gust en Julia geregeld zodat zij niet verloren zouden lopen in een (half)leeg huis. Bij deze wil ik de vrienden en familie nog eens ontzettend bedanken voor de fijne tijd die ze onze kinderen hebben bezorgd.
Die vrijdagmorgen, 3 januari 2019, kwamen 5 verhuizers aan in de Kerkveldweg in Humbeek. 5 mannen die ik in het donker zou mijden maar die na 3 dagen samen verhuizen plots je trouwe kompanen blijken te worden.
Het inpakken ging vlot (de ene verhuizer gooide al wat vlotter met onze spullen dan de andere 😉 ) Na 2 dagen zat al ons hebben en houden ingepakt in kilo’s bubbelpapier in de grote vrachtwagen. Een speciaal moment toch.
Zondagmorgen, 5 janauri, zouden we ergens tussen 7 uur en 8 uur in de ochtend vertrekken. De laatste spulletjes in de auto laden en niet te vergeten…2 poezen in hun poezentransportmandjes inladen. Benieuwd wat die 2 sjarels van een 8 uur durende autorit zouden vinden?
Bij het opstaan die zondag werden we ongelooflijk verrast. Broer, schoonzus en onze 3 lieve nichtjes stonden op de oprit klaar om ons uit te zwaaien. Nog steeds overdonderd en enorm dankbaar hiervoor.
De rit naar Zürich is heel vlot verlopen. Poezen en kinderen waren heel rustig 🙂 Rond 18 uur zijn we in het nieuwe huis aangekomen en werden we meteen verrast door het prachtige zicht (ook al was het al donker). We werden toch wel even stil.
Al kwam daarna snel het besef dat we hier stonden in een leeg huis. Geen meubels, geen bestek, geen glazen,… We kochten in de nachtwinkel pizza die we in het nieuwe huis in de oven konden opwarmen en sneden die met Pieters zakmes in stukken. Daarna werd de pizza met veel smaak opgepeuzeld, rechtstaand aan het keukenblad. De pizza werd vergezeld door een glaasje rode wijn uit een plastic beker. Feels like home 🙂
Tiny in de bergen 