Calima…say what?

Vorige week hebben we heerlijk genoten van een weekje gezinsvakantie in Gran Canaria, Meloneras.

• 

Na enkele toch wel heftige maanden rond de hele verhuis en aanpassingen was deze vakantie meer dan wel gekomen. Ook voor Gust en Julia vond ik het ideaal omdat we vorig jaar ook al in hetzelfde hotel waren en de kinderen de omgeving dus zouden herkennen (niet nog meer nieuwe indrukken).

Het weer en de temperatuur is daar zalig. Ze zeggen niet voor niks ‘Gran Canaria, eeuwige lente.’ Elke dag een 25 graden, stralend zonnetje, 3x per dag buiten kunnen eten, een wandeling langs de zee met de voetjes in het water, alle zwembaden in het resort uitproberen, het beste zonneplekje uitzoeken,…

We hadden echt wel een super week. Gust probeerde alle sporten uit die werden aangeboden door het animatieteam (voetbal, waterpolo, waterbasket, boogschieten, darts,…) en Julia zou het zwembad van een hele dag niet uitkomen mocht het aan haar liggen. Ze leerde er ook een meisje uit Noorwegen kennen. Gelukkig is ze ondertussen al expert in gebarentaal en werd het een stille vakantievriendschap.

• 

Aan alle mooie liedjes komt er natuurlijk altijd een einde. Al begonnen we op het einde stiekem onze mooie Zürichsee, de besneeuwde bergtoppen en mama’s home made cooking al weer wat te missen.

De laatste dag, zaterdag, werd het rond een uur of 4 in de namiddag precies mistig. Julia bleef gezellig ronddobberen in haar ananas op het water en Pieter las de laatste pagina’s uit zijn vakantielectuur. Tot die mist precies erger werd en we besloten naar de kamer te gaan, een heerlijke douche te nemen en ons klaar te maken voor het ‘laatste avondmaal’.

Toen we uit de kamer kwamen was het hele gebouw (vanbinnen en vanbuiten) gehuld in een stofwolk. Dit hadden we nooit eerder gezien. En buiten zagen we de palmbomen heen en weer slingeren door de wind. Het vriendelijke hotelpersoneel was volop in de weer en wist ons te vertellen dat dit de ‘Calima’ is. Een fenomeen dat een paar keer per jaar kan voorkomen in de Canarische eilanden. Het is wind die komt overwaaien vanuit de Sahara en dan ook roodachtig stof/zand met zich meebrengt (ik kreeg plots heel veel medelijden met de superlieve poetsdames van het hotel).

• 

Net voor we gingen slapen, las ik op een nieuwssite dat de vluchten op de Canarische eilanden geschrapt werden door de wind en de onvoldoende zichtbaarheid op de vertrek- en landingsbanen. Ojee, dat had ik beter niet meer gelezen. Het werd een onrustige nacht moet ik toegeven.

• 

Zondagochtend troffen we een hotel aan met nog meer stof en alle personeel werd optimaal ingezet om de hotelgasten naar believen te bedienen. Chapeau! We polsten bij de incheckbalie hoe het zat met onze vlucht en ze wisten ons te vertellen dat ze niet veel informatie hadden maar omdat de wind wat gaan liggen was, was de kans groot dat we zouden kunnen vertrekken. Toch best wel spannend. We lieten het niet aan ons hartje komen en smulden nog een laatste keer van de pannenkoekjes met warme chocoladesaus, de churos, het eitje met spek of het glaasje versgeperst fruitsap.

Even later kwam de taxi ons ophalen en bracht ons naar de luchthaven. Toen we daar de vertrekhal binnenkwamen viel mijn mond echt open. Dit heb ik nooit eerder gezien. Overal, maar dan ook echt overal, lagen en zaten mensen op de grond. Sommigen lagen op karton en anderen op een dekentje dat ze vermoedelijk van hun luchtvaartmaatschappij hadden gekregen. Ik zag uitgeputte mensen, jong en oud. Vreselijk dat zicht. De paniek sloeg toch wel binnen bij mij. We gingen naar onze incheckbalie en konden de bagage vlot inchecken. Ook bij security ging het vlot en onze vlucht leek te kunnen vertrekken met 25 minuten vertraging.

Die 25 minuten vertraging zijn peanuts in vergelijking met de andere gestrande toeristen maar al snel rekenden we uit dat de aansluiting met onze vlucht in Madrid wel heel krap zou worden. Ai ai, als dat maar goed zou komen.

We vertrokken en later die dag vernamen we dat even later de luchthaven weer werd afgesloten omdat de wind en het stof weer erger werden. Kropen wij even door het oog van een naald. Al heb ik het gevoel dat we dit achteraf precies wat moesten bekopen. Al wat daarna nog fout kon lopen, liep dan ook nog fout:

-In Madrid spurtten we uit het vliegtuig en renden we als gekken door de luchthaven naar onze volgende aansluiting maar toen bleek dat die ‘gelukkig’ anderhalf uur vertraging had.

-Toen we eenmaal konden vertrekken in Madrid richting Zürich bleek dat onze stoelen (17 A/B en 18 A/B) verwisseld werden naar 4 aparte zitplaatsen verdeeld over het vliegtuig. Op zich zou ik dat niet zo erg vinden maar de kinderen hadden niet veel zin om ergens alleen in het vliegtuig te zitten naast vreemde mensen. Dus toch maar even met de lieve hostess gesproken en ze wist ons toch per 2 te plaatsen. Al kreeg ik wel een heel boze blik van de dame van wie ik dan weer haar stoel had ingenomen.

-En als kers op de taart bleek er in Zürich maar 1 valies van de bagageband te rollen. Onze 4 stukken handbagage, die we verplicht moesten inchecken, zijn dus verdwenen. Onze vuile was hebben we mee naar huis maar de knuffels van de kinderen zweven dus nog ergens rond. Hopelijk vandaag meer nieuws hierover.

Maar we zijn thuis. We kijken terug op een prachtig weekje en gaan die opgeladen batterijen nog even opgeladen laten als het even kan.

•