Ze hadden me gewaarschuwd, het werd me voorspeld, ik zou er niet omheen kunnen…maar er zouden ook mindere dagen komen.
Voila, gisteren was het dan zo ver. Mijn allereerste echte ‘blue’ dag.
De kindjes hebben ‘Sportferien’ en zijn dus 2 weken thuis. ‘Zalig!’ zou je denken???
In België heb ik het nooit moeilijk gehad om vakanties te vullen en zelfs 9 weken zomervakantie mochten voor mij altijd nog wat langer duren. Geen stress, geen gehaast, pyjama’s blijven aan zolang we willen, we eten wanneer we honger hebben, we gaan en staan waar we zelf willen.
Ik wist tijdens vakanties de dagen altijd netjes in te vullen: Planckendael, zwemmen in het Pierebad in Strombeek, dagje shoppen met de kids in Mechelen, Vrijbroekpark in Mechelen, Technopolis, playdates regelen, samen koken of knutselen, hun slaapkamers eens samen uitmesten 🙂
Maar deze week kom ik voor het eerst beperkingen tegen die mijn leven toch wel wat bepalen. Ik heb hier op anderhalve maand nog niks sociaal contact kunnen opbouwen. Ik zie geen andere ouders aan de schoolpoort, de kinderen starten pas na de krokusvakantie met hobby’s dus ook daar kon ik nog niemand ontmoeten, Gust gaat na school bij een vriendje spelen of ze komen hier maar de kinderen stappen zelf alleen naar huis, de lieve buren die een briefje stuurden ben ik nog niet 1 keer tegengekomen in het gebouw,…
Ik, tettergat, babbelaar, miss-kan-niet-zwijgen…heb al anderhalve maand alleen maar tegen mijn gezinsleden gesproken (en wat gechat met mensen van het thuisfront). Ik had er eerlijk gezegd geen behoefte aan na de verhuis en wou me vooral concentreren op het maken van een gezellige ‘thuis’ en de kinderen zo goed mogelijk ondersteunen. Maar nu merk ik dat ik ook ga moeten inzetten op sociaal contact. Al is het maar enkel en alleen om die vakanties wat op te vullen.
Er bestaat een FB-groep van Vlamingen in Zürich maar ik zag nog niet meteen iets interessants voorbij komen en ook de Spooglers (partners van Googlers) hebben hun eigen community maar die spreken vaak af van 11 uur tot 13 uur in Zürich centrum terwijl de kinderen hier elke dag thuis komen eten. Middagopvang bestaat niet echt hier en wordt ingericht door een onafhankelijke organisatie die best wel prijzig is.
Na deze vakantie ga ik echt wel zoeken naar mogelijkheden om mijn horizonten wat te kunnen verruimen. Ik wil tips zoeken over ‘wat te doen met kinderen in de buurt’ want mijn 2 lieverds zouden hun dagen hier wel vullen met tablet, Playstation en TV (al verplicht ik ze wel om Duitstalige programma’s te kijken wat minder naar hun zin is).
Ik begrijp dat ze graag ook even bekomen van de rollercoaster waar ze de voorbije maanden doorheen gingen maar al dat schermgebruik lijkt me toch ook wel overbodig. En wanneer ik gisteren even hulp inriep om het terras op te ruimen liep het enthousiasme bij Gust er echt af.
Gelukkig hebben we volgende week nog een weekje gezinsvakantie op de planning staan en zal dat weekje ons hopelijk allemaal deugd doen.
En ondertussen zal ik me op het volgende concentreren 😉
Tiny in de bergen 