1 augustus vierden de Zwitsers hun nationale feestdag. Dat werd iets uitbundiger gevierd dan in ons Belgenlandje waar de inwoners vooral gewoon blij zijn met de extra dag verlof en bij goed weer massaal naar het zeetje trekken.
Hier zijn ze niet vies van wat vuurwerk (lees: 1 op 3 Zwitsers staken wat gespetter en gekletter af) en vieren velen lekker gezellig aan de oevers van de Zürichsee of zijn verlengde aan de Limmat rivier.
Via een Vlaamse kennis die ook in Thalwil woont, kregen we een fijne tip. ‘Waarom gebruiken jullie mijn unicorn en boot niet terwijl ik op reis ben. Zo kunnen jullie met de kinderen de Limmat afvaren.’
Zo gezegd, zo gedaan. Volgeladen met een boot, een unicorn, een pomp, peddels en de verplichte reddingsjasjes vertrokken we met de trein naar Zürich Hauptbahnhof. Van daaruit namen we de tram naar Wipkingerplatz waar je mond letterlijk openvalt. Honderden mensen staan er langs de kant hun bootje of drijvend vlot op te pompen en springen vervolgens de rivier in. Dat alleen al is de moeite waard.
Dus wij volgden mooi ‘den hoop’ en begonnen vol enthousiasme te pompen. Al een geluk hadden we superpapa bij want met de pompkracht van zoonlief waren we nu misschien nog bezig.
Ik besloot samen met Gust het bootje uit te proberen. Dat leek ons het meest berekend op de rivier met een toch wel sterke stroming hier en daar. Pieter en Julia werden dus verbannen naar de unicorn. Ik moet er geen tekening bij maken dat ik vooraf ook wel had bedacht dat dit beeld bij ons allen heuse hilariteit zou opwekken.
Gust en ikzelf zaten confortabel en gezellig in ons bootje. Het reddingsvestje diende als ruggensteuntje. Achter ons zagen en hoorden we vooral wat gemopper: ‘Wie dat hier heeft uitgevonden? En hoe kan je nu peddelen met een gevleugelde unicorn? En heeft een unicorn überhaupt eigenlijk vleugels?’.
Halverwege besloten Gust en ik om het duo achter ons het voordeel van het bootje even te gunnen al was zomaar stoppen langs de kant en gezellig even overstappen geen simpele klus. De zwemkunsten van Gust en Julia werden hierbij bewezen.
Onderweg en bij aankomst in Dietikon ontpopten heuse volksfeesten met verscheidene foodtrucks. Niet meteen coronaproof leek ons dus wij lieten de verschillende geuren voor wat ze waren en namen vanuit Dietikon de trein terug naar Thalwil…met een natte broek en natte zwemschoentjes aan.
Tiny in de bergen 