Het zwarte gat

Neen, ik ontwikkelde niet plots een grote belangstelling voor astronomie en neen, ik ging niet zonder zonnecrème naar een naaktstrand.

Al heeft mijn blogje deze keer wel met vakantie te maken maar dan eerder met de vakantieblues.

Toen we in januari naar Zwitserland vertrokken maakten we met familie en vrienden de belofte om elkaar op tijd en stond terug te zien.  Een paasuitstap met de familie naar Zeeland, een huwelijk van vrienden in juni, het bezoek van 2 collega’s in mei,…  Corona gooide echter roet in het eten.  We begrepen de situatie en wisten heel goed dat thuisblijven voor ieders gezondheid de beste keuze was.

Tot de zomervakantie naderde.  Coronacijfers zakten geleidelijk.  Eerst in Zwitserland en daarna ook in België.  De vooruitzichten voor de zomer zagen er voorzichtig goed uit.  Zouden de gemaakte plannen kunnen uitgevoerd worden?  Stilletjes aan begonnen we na 6 maanden onder ons 4 terug te snakken naar sociale contacten.  Gewoon even in het (West) Vlaams kunnen klapp’n en leute maken onder familie en vrienden. 

Tijdens de maand juni schoot ik als een bezetene in actie.  Schoonbroer en schoonzus zouden begin juli in Zwitserland aankomen en catsitten combineren met een fijne vakantie in het Alpenland en wij zouden onze trip in België starten met het traditioneel familieweekend in Watou. Daarna zouden we doorreizen naar zee waar we een hoop vrienden (van zowel onszelf als de kinderen) zouden treffen om vervolgens terug te keren naar Zwitserland en aansluitend mijn familie hier voor het eerst te mogen ontvangen en rondleiden naar de meest adembenemende plaatsjes die wij de voorbije maanden mochten ontdekken.

Er moest gepoetst en gewassen worden, lijstjes werden gemaakt en aangevuld, winkelkarren vol voorraad werden ingeslagen en bij elk klusje werd het verlangen naar de geplande ontmoetingen en activiteiten groter.

Op woensdag 8 juli was het dan eindelijk zover.  Schoonbroer en schoonzus, ons eerste bezoek na vele en lange maanden, arriveerden in Thalwil.  Het was een gezellig en hartelijk weerzien en het duurde niet lang voor nonkel Dries samen met Julia een bommetje placeerde in de Zürichsee.

• 

• 

Daags na hun aankomst, vertrokken wij meteen na schooltijd richting België.  De boekentassen werden zelfs niet meer leeggemaakt en vlogen meteen de kast in.  Sommerferien was aangebroken!

Daarna belandden we in een ware rollercoaster.  Maar echt wel een fijne en warme rollercoaster.  Tijdens het familieweekend in Watou kon jong en oud zijn hartje ophalen.  De kinderen verdwenen na het ontbijt richting de go-carts of het grasveld terwijl oud en minder oud (uhum) gezellig kon bijpraten, lachen of zelfs meegenieten van één of andere play-backvoorstelling.  Tina Turner, Andrea Bocelli en zelfs André Hazes passeerden de revue.  Het weekend vloog voorbij en de jaarlijkse familiefoto mocht uiteraard niet ontbreken.

Het weekje zee dat hierop volgde was druk en vooraf strak gepland want we wilden natuurlijk graag zoveel mogelijk vrienden terugzien.  Die planning was niet simpel en sommige verlofperiodes overlapten jammergenoeg en zelfs Corona stak hier wat stokken tussen de wielen maar toch konden we enorm genieten van heel wat gezellige momenten.

• 

Maar ook dat weekje vloog natuurlijk veel te snel voorbij.  Al konden we nog steeds blijven uitkijken naar wat kwam.  We waren heel erg benieuwd naar de verhalen en avonturen van schoonbroer en schoonzus in Zwitserland en wisten dat we na hun vertrek de handen vol zouden hebben aan het praktisch voorbereiden van het bezoek van mijn 9-koppige familie.

Op 23 juli was het dan zo ver en konden we oma en opa ophalen in de luchthaven van Zürich.  Geen geknuffel maar een hartelijke elleboogstoot toonde het enthousiasme van beide kanten.

In de namiddag arriveerde mijn broer met zijn gezin en konden we van start gaan met het goed uitgedokterde en zorgvuldig geplande weekje Zwitserland.  Tijdens de weken voor hun bezoek herhaalden we wel 100 keer: ‘Dit moeten we zeker doen wanneer de Bertelootjes komen!’  We wilden hen onze nieuwe leefwereld, cultuurverschillen en adembenemende plekjes laten zien maar bovenal ook vééél aperitieven en gezellig bijpraten tijdens de maaltijden op het terras.  We wisten dat het een drukke bedoening zou worden met z’n 11 in 1 huis maar het lukte zeer goed en iedereen stak een handje uit de mouwen.  De ene ontpopte zich tot vaatwasvuller terwijl de ander meer getalenteerd was in het ledigen van dat toestel en anderen dan weer master werden in het bereiden van de perfecte gin-tonic.

• 

• 

• 

• 

En toen kwam het afscheid na 7 dagen ontdekken, genieten en verwonderen. Ik dacht dat we ergens blij zouden zijn om na 3,5 weken terug onder ons gezin te zijn (en begrijp me niet verkeerd dat was ik natuurlijk ook wel) maar ik had nooit verwacht dat ik hierna in het ‘zwarte gat’ zou vallen.

Geen plannen meer, geen lijstjes meer, een lege agenda, geen afspraken meer en al helemaal geen vooruitzichten meer.

Pieter verdween afgelopen maandag na 3 fantastische weken verlof terug in zijn bureaukamertje hier thuis. Thuiswerk blijft voor Google nog even de norm. Het leven gaat terug zijn gewone gangetje en de laatste stapels beddengoed van de logeerbedden verdwijnen netjes gewassen en geplooid terug in de kast.

Sommerferien loopt hier stilletjes aan op z’n einde. Nog anderhalve week en dan vliegen ook Gust en Julia er weer in. Enerzijds wel goed voor hun Duits en het terug opkrikken van de sociale contacten die ze voor de vakantie net wat beter begonnen op te bouwen. Anderzijds toch wel gek om begin augustus de boekentassen te wassen en te vullen met nieuw schrijfgerief en de turn- en zwemzakken aan te vullen met sportmateriaal.

Ik ben enorm dankbaar voor wat ik de voorbije weken allemaal mocht beleven. Mijn hartje is weer gevuld met heel wat mooie en warme herinneringen die ik de komende weken en maanden heel hard ga koesteren.

En ondertussen ga ik toch voorzichtig proberen om een nieuw ontmoetingsmoment met onze lieve familie en vrienden aan te stippen in de lege agenda.

• 

•