Iets van knopen doorhakken…

Anderhalf jaar geleden besloten we de grote stap te zetten om met het hele gezin naar Zwitserland te verhuizen. Veel slapeloze nachtjes, muizenissen in het hoofd, in cirkeltjes denken en een beetje angst ook wel… beheersten toen mijn leven. Maar ik troostte mezelf met het idee dat we ‘maar’ voor anderhalf jaar zouden verhuizen en dat wanneer het echt zou tegenvallen we op elk moment zouden kunnen terugkeren (dat was de wijze raad van ons tante Nana toen). Ons huisje in Grimbergen bleef trouwens gewoon (leeg) op ons wachten en zelfs mijn auto (eigenlijk al van toen ik jong was mijn droomwagen) stond gewoon in de garage te genieten van een lange winterslaap.

De verhuis is dankzij de verhuisfirma, die geregeld werd door Google, heel goed meegevallen en zeer vlot verlopen. Na 2 weken waren alle verhuisdozen uit onze nieuwe woonst verdwenen en hadden Gust en Julia hun zelfgekozen kamertje helemaal ingericht. We voelden ons snel thuis want uiteindelijk werden onze meubeltjes gewoon in een ander huis geplaatst. Het bleef onze thuis met gezellige hoekjes, kaarsjes en dekentjes.

Gust heeft het zwaar gehad, en wij mee samen met hem natuurlijk. Corona heeft ons niet geholpen al hebben we anderzijds al vaak gedacht dat corona misschien net wel voor een snellere aanpassing heeft gezorgd. Zomaar eventjes naar België gaan zat er gewoon niet in. Dus moest hij wel vooruit en nieuwe vrienden maken. Ondertussen is hij deel van de klas en niet langer ‘de nieuwe die geen Duits verstaat’. Hij brabbelt ondertussen zelfs al gezellig een mondje Zwitsers mee.

De weken en maanden gingen voorbij en al snel voelden we ons hier eigenlijk wel thuis. De bergen en de ongelooflijke mooie natuur werden zelfs een verslaving waar we elk weekend weer naar verlangen. Ik kocht een kaart van Zwitserland en ondertussen werden de ‘reeds bezochte plekjes’ aardig aangevuld (en dankzij nonkel Carl ook netjes op kleur gesorteerd 😉 ).

We wisten dat we na nieuwjaar over 2 zaken goed zouden moeten gaan nadenken.

1. Zal Gust het middelbaar in België of in Zwitserland starten?
2. Start ik in september terug op mijn vroegere werk?

Pieter heeft het bij Google nog lang niet gezien en is nog steeds heel erg uitgedaagd door de job. Julia is sinds de verhuis opengebloeid en voelt zich goed in haar kleine schooltje en bij haar super aanvoelende juf. Voor hen was de keuze dan ook snel gemaakt. Maar we zijn steeds blijven praten en elk lid van het gezin bij de keuze blijven betrekken. Maar ook Gust heeft de klik gemaakt en deed vorige week zelfs mee aan een ingangsexamen van het gymnasium hier. Een vrij onmogelijke opdracht gezien de taal maar hij wou er voor gaan. En toen hij vorige week uit zichzelf naar zijn Belgische klasgenoten stuurde dat hij volgend jaar in Zwitserland naar het middelbaar gaat, was voor ons ook duidelijk dat hij er klaar voor is. Wat niet wil zeggen dat hij zijn Musketiers niet mist en ze maar al te graag nog eens in levende lijve zou zien.

Dan bleef alleen nog het stukje ‘werk’ van mij over. En hoezeer ik het dorpsschooltje in Humbeek ook mis (samen met de collega’s, kindertjes en ouders) toch weet ik dat ons hele gezin het hier goed heeft. Voor altijd? Nee, dat kunnen we nu niet zeggen. We leerden ondertussen al dat we geen planners voor het leven zijn maar gaan waar de wind ons heen brengt. En voorop stellen we zeker ieders geluk. Als ik dan ’s morgens, na de ochtendrush, nog even nageniet op het terras, met een kopje koffie in de handen en kijkend naar de bergen en het blauwe meer, dan weet ik dat het goed is zo.

Dus ja, de knoop werd vorige week doorgehakt. Wat we eigenlijk al langer diep van binnen voelden maar niet durfden uit te spreken werd waar. We blijven nog wat langer hier!

Natuurlijk kan vanaf dan ook het praktische van de zaak worden uitgesproken. Wat doen we met het huis in Grimbergen? Wat met mijn auto die nog in de garage staat? En als een rollercoaster schoot alles in een stroomversnelling. Karma zorgde voor de verhuur van het huis en familiebanden voor de verkoop van de wagen. Dat alles op nog geen 3 dagen tijd. Howliepowlie!!!

En ook al zit ik nu terug met vragen, muizenissen, cirkeltjes en misschien wat angst… ik weet dat het goed is zo. Toen we vorig jaar vertrokken, speelde het dochtertje van goede vrienden zo lief en zo goed als ze kon op haar klarinet ‘ik zeg u geen vaarwel mijn vriend…’. Voila, nog steeds blijft het zo, we zeggen geen vaarwel maar tot ziens.

En laat ons hopen dat heel dat coronagedoe nu maar snel wat meer onder controle geraakt zodat we vrienden en familie nog eens goed tegen onzen gilet kunnen trekken of dat we ‘onze’ bergen en meren maar snel met die geliefden kunnen delen. En samen klinken… klinken op de liefde, de vriendschap en het leven!

Tot gauw lieverdjes allemaal!

• 

•