Lukas von Tschiertschen

Het moet een jaar of 2 geleden zijn dat Pieter, Gust en ikzelf na een zondag namiddag wandeling in Zürich de trein terugnamen richting huis. We namen de ’12 na’ waarmee iedereen in ons gezin de trein richting Chur van xx:12 in Zürich Hauptbahnhof bedoelt. 

Het is een andere trein dan de meeste Zwitserse rode treinen. Hij is wat koper/oranje van kleur een heeft niet de typish Zwitserse dubbele verdieping. Hij rijdt meteen van Zürich naar Thalwil zonder stoppen en krijgt bij ons naast de naam ‘de 12 na’ soms ook wel de naam ‘de snelle’.

Die namiddag hadden we even gekuierd in Zürich, stopten we nog even in de supermarkt in het station (alle winkels in Zwitserland zijn gesloten behalve de supermarkten en winkels in de stations) voor een vers brood en zaten we rustig te wachten tot de trein ging vertrekken.

Plots werden we getuige van een schattig tafereel. Een mannelijke dertiger moet het geweest zijn, nam afscheid van een jongetje met pet, rugzakje en korte broek. Het jongetje stapte alleen de trein op en ging naast me zitten. Wij waren met 3 en dus was er nog 1 plaatsje vrij. Al snel begon hij tegen ons te praten en uitleg te geven over de trein: ‘Waar gaan jullie heen, moeten jullie lang op de trein, weten jullie dat deze trein een speciaal kindercompartiment heeft waar er tekeningen op de muur staan en waar je vosjes moet zoeken?’ En zo ging hij verder. Hij sprak Zwitsers Duits maar met een accent dat zelfs Gust niet meteen kon thuiswijzen.

Ik wou niet al te nieuwsgierig zijn (al trok zijn verhaal wel mijn aandacht natuurlijk) maar toch stelde ik enkele vraagjes terug: ‘Ga jij helemaal alleen met de trein? Moet je dan ver zo alleen? Woon je in Zürich?’ En al snel kwamen we te weten dat de dertiger in het station zijn oom bleek te zijn. Die woont in ‘de grote stad’ terwijl de jongen zelf in een dorpje ergens rond Chur woont. Hij vroeg ons: ‘Kennen jullie Tschiertschen?’ Maar het moet de combinatie van zijn Zwitsers accent en de toch wel speciale naam van het dorpje geweest zijn, die ons toch wat grappig in de oren klonk.

Hij woont dus in een bergdoprje en ging met de trein richting Chur. In Chur zou zijn mama hem opwachten en dan moesten ze nog een 20-tal minuten rijden ongeveer tot aan het bergdorp. Soms komt hij in het weekend op bezoek bij zijn oom in Zürich en die reis maakt hij telkens helemaal alleen. Het deed mij wat denken aan de mannelijke versie van het Heidi verhaal. Helemaal alleen met de trein naar de grote stad, het bergdorp even achter je laten. Dat kan toch alleen maar in Zwitserland zijn, niet?

Omdat we natuurlijk op ‘de snelle’ zaten moesten wij na een korte rit de trein al verlaten. Maar het schattige en o zo spontane kereltje met de pet, de korte broek en rugzakje had mijn hart veroverd. Zijn verhaal klonk zo warm voor mij en op dat moment besloot ik dat ik ooit op bezoek zou gaan in Tschiertschen. Het Lukas-dorp in de bergen.

Maar jullie kennen het allemaal, time goes by, en we waren dus nog steeds niet in Tschiertschen geraakt. Tot vandaag! Vol spanning en niet wetende wat te verwachten reden we vanuit Chur het dal tussen Arosa en Lenzerheide in. Kronkelende wegen en haarspeldbochten deden de maag wat draaien maar al snel bereikten we Tschiertschen. Een typisch Zwitsers bord heette ons welkom en voor je het dorpje effectief binnenrijdt zijn wat parkeerplaatsen links en rechts van de weg.

Tschiertschen lijkt even in de tijd te zijn stilgestaan. Het dorp kijkt over het Schanfigger dal dat Chur en Arosa verbindt en ligt op zo’n 1300 meter hoogte. De huizen zijn zo goed als allemaal uit hout gemaakt en liggen mooi in een halve cirkel op de bergflank gebouwd. In de sneeuw toont het dorpje natuurlijk nog idyllischer.

Er is een klein en familiaal skigebied, een sleepiste en een schaatsbaan. Aan de schaatsbaan dronken wij een ‘Heisse Schoggi mit’ of int Vlaams ‘ne warme choco met slagroom’ en genoten vooral van het mooie tafereeltje.

Lukas zijn we jammergenoeg niet tegengekomen al denk ik dat het kereltje nu niet in het dorp zal huppelen met zijn petje, zijn rugzakje en vooral niet met zijn korte broek (al weet je nooit met die Zwitserse bergkinderen natuurlijk) maar ik ben heel blij dat ik dankzij het gesprekje in de trein dit mooie dorpje mocht ontdekken.