Het eerste dipje

Gisterenavond stond Gust om 21.30 uur klaar in de gang met zijn pyjama, zijn jas, zijn schoenen aan en zijn rugzak gevuld met Pokémonkaarten en een Geronimo Stilton boek.

Hij had het gehad met dat Chinees (daarmee bedoelt hij Duits), ging naar huis, terug naar zijn vrienden, naar Humbeek…desnoods te voet als het moest.

Krak…dan breekt je moederhart natuurlijk. Ik had het ’s middags al gevoeld tijdens de lunch samen. En ’s avonds na school was het niet veel beter. Heel gek eigenlijk want hij vertelde heel wat positieve dingen: ‘Ik was de beste bij handbal en heb 2 wedstrijden gewonnen, de muziekjuf zei dat ik zo goed mee deed, mijn klasgenoten stonden me vanmiddag al op te wachten,…’

Maar blijkbaar kon dit niet opwegen tegen de dingen die hij niet leuk vond. Een klasgenoot had ’s morgens een aansteker en bommetjes mee op de speelplaats. Dat vond hij niet kunnen. En aangezien er geen bewaking is op de speelplaats heeft niemand dat gezien. Hij was verbouwereerd. Daarnaast had hij ook een wiskundetoets gemaakt op maandag. De juf had de vraagstukken doorstreept omdat hij die nu nog niet kan maken wegens een taalachterstand. Daardoor had hij als eindresultaat 8/20. Om het in zijn woorden te zeggen: ‘Mama, ik ben grandioos gebuisd he!’ We hebben beide kinderen vooraf duidelijk gemaakt dat punten en resultaten hier nu niet toe doen. Dat ze zich eerst moeten aanpassen. Maar het heeft hem blijkbaar toch dieper geraakt dan gedacht.

In de les informatica moesten ze plaatsen terugvinden op Google maps. ‘Easy!’, dacht ik toen hij dat vertelde. Maar blijkbaar begreep hij helemaal niet hoe hij die plaatsnamen moest schrijven waardoor ook deze opdracht niet meteen lukte.

Maar wat de grote boosdoener was, echt een onoverkomelijk probleem in zijn ogen, was het feit dat de lessen op woensdag om 7.30 uur starten. Dat is opstaan om 6.30 uur en hier thuis vertrekken om 7.15 uur. Voor een avondmens (kopietje van zijn papa) is dat de hel. En dat zullen we geweten hebben.

Het moet niet simpel zijn voor de kinderen. En Gust draait nu ondertussen een week mee waardoor ook de kleine kantjes boven komen.

We gaan luisteren en praten en knuffelen en samen eens goed wenen.

En voor vandaag: laat ons hopen dat het verjaardagsfeestje straks een positieve ervaring mag zijn.