Loslaten

Loslaten…dat is iets wat ik hier heel hard zal moeten doen lijkt me.

We merkten het al zeer snel toen we de kinderen naar school brachten de eerste dagen. Inderdaad, je leest het goed, de eerste dagen. Sinds dag 3 gaan ze beide alleen naar school. Soms stappen we een stukje mee of Pieter wandelt mee tot aan het station want hij moet dezelfde richting uit.

Maar aan de schoolpoort merkten we die eerste dagen dus dat er geen andere ouders of grootouders te bespeuren zijn. Wanneer de ‘einde school’ bel gaat, lopen alle kinderen het schoolgebouw uit en gaan elk, soms per 2 of per 3, hun eigen kant uit.

Julia ging op woensdag turnen in de sporthal iets verder dan haar school. Ze wandelden samen met de juf naar de sporthal. De turnles was het laatste uur voor de middag. Toen ze terug aan het schoolgebouw kwamen om 12 uur bleven er nog 4 van de 22 leerlingen over. De rest was onderweg afgevallen. En bij elke stop werd er vriendelijk handjes geschud met de juf en groeten ze elkaar.

Maar loslaten dus…

Gust had het dinsdag en woensdag wat moeilijk zoals jullie al konden lezen. Het gemis van de Belgische vrienden, de nieuwe taal, het besef dat hij niet alles kan zonder eerst de taal te kennen, de nieuwe omgeving,… Donderdagmiddag komt Gust thuis lunchen en zegt hij: ‘Mama, mag ik vanavond na school nog even bij Lenny gaan spelen?’ Ok, deze moeder moest even heel snel knopen doorhakken en hart en verstand met elkaar laten versmelten. Enkele bedenkingen flitsten door mijn hoofd: ‘Is dit niet wat snel? Ik ken die ouders niet.? Hoe zal hij de weg terug naar huis vinden? Moet ik dit nu niet toelaten om hem snel te laten integreren? Hoe zou hij reageren als ik neen zeg?’

Ik geef hem uiteindelijk mijn goedkeuring. Mits een aantal voorwaarden uiteraard: ‘Is dit ok voor Lenny zijn mama? Je neemt best je GSM mee zodat je mij iets kan sturen. Ten laatste om 17.30 uur kom je naar huis tenzij je vroeger weg moet van die mama.’

Fier als een gieter vertrok Gust na het middagmaal terug naar school. Huissleutel in de ene zak, GSM in de andere zak. Op de speelplaats mogen kinderen hier gewoon hun GSM gebruiken (ahja want er is toch geen bewaking).

Om 15.30 uur komt Julia thuis…Gust uiteraard niet. Vele gedachten spoken door mijn hoofd: ‘ Zou hij goed bij Lenny zijn aangekomen? Zou ik meteen al een berichtje sturen? Misschien doe ik dat beter niet meteen want dat kan nefast zijn voor zijn populariteit? Hmmm???’

De tijd gaat voorbij en ik merk dat ik na een uurtje toch wel de nood heb om een bericht te sturen. Gewoon om zeker te zijn dat hij goed is aangekomen.

Ik stuur iets maar krijg geen antwoord. Grrr, zou ik nog eens?

Kort na mijn 2de bericht komt het verlossende antwoord. Oef! Hij is veilig bij Lenny.

Om 17.20 uur krijg ik plots telefoon: ‘Mama, Lenny vraagt of ik nog wat langer mag blijven? We zouden nog wat buitenspelen.’

Hmmm, ik vond mijn toegifte van vanmiddag al mooi dus hier zou ik toch even duidelijke grenzen stellen. Ik stel vriendelijk voor dat hij nu naar huis komt maar dat Lenny volgende donderdag zeker welkom is hier bij ons thuis na school.

Gust gaat gelukkig akkoord en belooft om binnen 10 minuten daar te vertrekken. Ik vraag nog of hij de weg alleen wel zal vinden maar net op dat moment verbreekt de verbinding.

Ik ga schuifelend aan het keukenraam staan. Van hieruit heb ik zicht op de weg die Gust moet nemen naar huis. Of dat denk ik toch tenminste. Want geen idee waar Lenny woont eigenlijk. Even later zie ik hem huppelend aankomen. Opnieuw…oef!

Gust is heel enthousiast en happy. Ze hebben playstation gespeeld en Brawlstars en Pokémon Go. Fijn voor hem!

Kort daarna merk ik dat hij zijn boekentas niet bij heeft. Gust zou Gust niet zijn natuurlijk. We besluiten samen te voet terug te keren naar Lenny’s huis. ‘Maar euh…van waar kwam ik ook al weer?’, hoor ik Gust zeggen. Samen zoeken we Lenny’s huis en onderweg praten we een beetje. ‘Was Lenny’s mama lief?’ ‘Euh, dat weet ik niet want die was niet thuis.’ ‘Euh…die was niet thuis, ok, aha, hmmm.’ ‘En hebben jullie iets gedronken of gegeten?’ ‘Ja, na school zijn we naar de supermarkt geweest en daar kocht Lenny 2 blikjes Cola en een zak chips.’ ‘Euh, ok, ja.’ ‘En mama, heel gek hoor maar Lenny vroeg me onderweg naar huis de blikjes in de vuilnisbak te gooien. Zou dat misschien zijn omdat zijn mama dat niet mag weten?’ Oh wat ben ik blij dat mijn jongen nog zo eerlijk en open is. Hopelijk blijft dat zo.

Die avond hebben Pieter en ik nog even met Gust gepraat en enkele fijne afspraken gemaakt. Loslaten dus zeg je?

• 

• 

•