Vorig weekend had ik op de facebookgroep ‘Vlamingen in Zürich’ gevraagd waar we ergens wat konden sleeën. Toen kreeg ik meerdere voorstellen en gingen we uiteindelijk naar Atzmännig. Het sleeën ging goed maar de skipistes waren er gesloten wegens te weinig sneeuw.
Bij de tips van de Vlamingen in Zürich kwam Flumserberg vaak naar voor dus besloten we dit weekend eens daarheen te rijden. Zo’n 45 minuten later kwamen we beneden in het dal aan. We parkeerden de auto op de voorziene parking en trokken onze skipakken aan. Een Michelin mannetje is er niks bij vergeleken. Respect voor de fervente skiërs maar die zijn ondertussen misschien al iets beter geroutineerd en geëquipeerd.
We namen het kabelliftje naar boven. Dat alleen al was een hele fijne ervaring. Het eerste stuk viel nog mee qua hoogte maar het 2de deel was niet voor broekschijters. Eens boven aangekomen zagen we een hele grote parking die helemaal vol stond. We waren duidelijk niet de enigen die vandaag de sneeuw kwamen opzoeken.
Voor mij was het de allereerste keer dat ik in een skigebied kwam. Het had iets van een pretpark naar mijn gevoel: grote parking, allemaal mensen die dezelfde richting uitliepen, aanschuiven aan de kassa’s voor skipassen, aanschuiven voor het huren van skimateriaal en zelfs bussen die ladingen vol mensen uitschudden net voor de kassa’s. Hmmm, het romantische beeld van skiën was hier even ver te zoeken voor mij.
Maar hey, wij waren niet gekomen om te skiën toch? Dus gewoon even de sfeer opsnuiven en kijken hoe alles in zijn werk gaat voor mochten we ooit eens… We hadden onze pannenkoekensleetjes mee en zochten een hellend stukje om wat te glijden. Gust en Julia vonden het heel plezant maar stonden toch telkens met één oog richting de skiërs te kijken. En dan had je het gezicht van hubbylief moeten zien… ‘Tgoh, het zou wel eens leuk zijn als we dat ooit eens zelf zouden doen hé, niet?’
Een halfuurtje later stonden we in de skiverhuurshop waar de grote drukte nu al voorbij was. Gewoon even kijken, je kent het wel. Een klikje hier en een knopje daar en opeens verscheen op het scherm: Pieter, Gust en Julia = rij 3.
Ok, we zouden het erop wagen. Pieter zou de kindjes hun eerste skilesje geven. Zelf heeft hij al even niet meer geskied maar hoe moeilijk kon het zijn natuurlijk. Ikzelf besloot niet te skiën omdat ik het vermoeden had dat skimonitor Pieter wel wat assistentie zou kunnen gebruiken.
Les 1: Hoe klik ik de latten vast. Makkelijker gezegd dan gedaan bleek al.
Les 2: Hoe kan ik stappen met skilatten aan. Julia volgde de les als een voorbeeldige leerlinge (hadden we dat dan ook anders verwacht?) maar Gust zijn ogen dwaalden steeds af naar de volleerde skiërs en snowboarders. Vol verwondering was zijn aandacht bij hen…en niet bij meester Pieter. Die meester Pieter begon trouwens het geduld al heel lichtjes te verliezen.
Les 3: Hoe kom ik naar beneden van een helling (helling was hier een stukje dat toch wel een helling van max. 20 cm nam). Julia volgde Pieter mooi en Gust…die gleed gewoon rechtdoor naar beneden.
Les 4: Er was een kleine transportband die je meenam naar boven en van boven kon je een helling van zo’n 4m naar beneden nemen. Pieter stelde voor om het even voor te tonen. Gust en Julia zouden ‘beneden’ bij mij observeren. Maar de les duurde nu al te lang voor Gust die meteen meeging de transportband op.
Les 5: Zijn papa’s zenuwen bestand tegen een eigenwijze Gust? Daar stonden ze dan allebei. Klaar om de eerste keer naar beneden te komen. Maar toen kreeg Gust het plots benauwd. ‘Euh, papa, ik durf eigenlijk niet zo. Kan ik nog naar beneden?’ Julia en ikzelf zagen heel wat mensen die na hen op de transportband gingen vlotjes naar beneden skiën maar boven stonden 2 stipjes heel erg stil. Er gebeurde niks. Uiteindelijk deed Pieter zijn latten uit en stapte met Gust naar beneden.
Les 6: Papa stelt vast dat zelf lesgeven (aan Gust) misschien toch niet zo ideaal is.
Les 7: Papa beslist dat skilessen misschien toch niet zo slecht zouden zijn en zoekt de plaatselijke skischool op. Even later krijgen we een skimonitor toegewezen en zullen Gust en Julia een uurtje skiles krijgen van Andreas. Het mag gezegd worden dat Andreas helemaal voldeed aan het beeld van een ‘echte skimonitor’ en dat mama ook even haar pleziertje van de dag had 🙂
Ik besloot me op een bankje in de zon te settelen terwijl Pieter zijn eigen skills nog even ging oefenen. Heerlijk was dat!!! Nu snap ik wat ze bedoelen met de deugd van dat winterzonnetje tijdens het skiën. Ik vond het ook zalig om Gust en Julia stappen te zien nemen en als echte leerlingen te luisteren naar Andreas.
Een uurtje later was de les voorbij en namen we afscheid van Andreas. En wat een geluk dat Andreas in ons leven kwam! Gust en Julia kwamen naar ons toe en riepen: ‘Mama, papa, kijk eens wat we geleerd hebben!’ Zonder hulp kropen ze op de transportband en eens boven gleden ze als echte skiërs zigzaggend naar beneden. Niet 1 keer, niet 10 keer maar wel 50 keer na elkaar. Zo fijn vonden ze het. En ik…ik keek helemaal voldaan naar mijn skiënde kroost met mijn eigen skimonitor op kop. Zalig!
Tiny in de bergen 