Bovenstaande quote was hier het voorbije weekend absoluut van toepassing.
Vrijdagnamiddag keek ik echt uit naar de start van het weekend. We zouden het ’s avonds lekker gezellig maken, pizza’s eten, zaterdag ons terras lenteklaar maken en een bezoekje brengen aan de plaatselijke hobby- en bouwwinkel en zondag zouden we een uitstapje maken naar Zug, met zijn berg, de Zugerberg.
Ik had vrijdag het huis helemaal weekendklaar gemaakt: gepoetst, gewassen, gestreken, boodschappen gedaan,…ik was er helemaal klaar voor!
Tot Gust en Julia rond 15.30 uur, op 5 minuten van elkaar, verdrietig en teleurgesteld thuiskwamen.
Julia was ’s middag te voet teruggekeerd naar school maar moest onderweg dringend naar het toilet. Ze wist op de weg naar school een openbaar toilet zijn en besliste zelf daar te stoppen. Toen ze aankwam op school besefte ze plots dat ze haar handschoenen in de toiletruimte liet liggen. De hele namiddag was ze op haar ongemak en had ze schrik dat de handschoenen verdwenen zouden zijn. Na school is ze meteen richting die toiletten gespurt op zoek naar de verloren handschoenen. Maar toen ze daar aankwam bleek de deur op slot en werden haar gedachten verdeeld: ‘Zou mama niet ongerust zijn als ik later thuiskom, misschien zijn die toiletten al afgesloten en is er toch niemand binnen, wat moet ik nu doen…?’
Uiteindelijk is ze verder huiswaarts gekeerd en kreeg ik bij het binnenkomen een verdrietige Julia te zien. ‘Mijn handschoenen, mama, mijn handschoenen!’. Ik heb haar snel gerustgesteld en gezegd dat die handschoenen zeker vervangbaar waren en dat ze al zo goed zorg had gedragen voor haar muts en handschoenen deze winter (want elke mama weet dat die elk jaar op vreemde wijze lijken te verdwijnen). En ik stelde haar voor dat we samen richting die toiletten zou rijden en nog eens zouden checken of de deur ondertussen open was.
Zo gezegd, zo gedaan en even later stond ze zo fier als een gieter met de handschoenen te zwaaien op het plein voor de toiletten. 1 happy kid en 1 paar handschoenen de wasmand in 🙂
Op zich was dit voorval niet wereldschokkend maar het deed me wel beseffen dat de kinderen hier toch echt zelfstandig moeten zijn. Julia besliste op haar eentje om aan die toiletten te stoppen ’s middags, ze durfde zelf haar deur sluiten wat ze vaak nogal griezelig vindt, ze bedacht zelf dat ze na school nog eens daar kon langsgaan, ze bedacht ook dat ik misschien wel ongerust zou zijn, mocht ze te lang wegblijven… Allemaal dingen die ze in België als 8-jarige nog niet zou moeten meemaken. Maar…ze deed het en ze deed het geweldig!
Gust zijn woede en teleurstelling bij thuiskomst waren van een iets ander kaliber. Na school had zijn nieuwe vriend zijn boekentas meegenomen en was er mee gaan lopen. Gust die zijn schoenen nog moest aantrekken (na het uittrekken van de hausschuhe in de klas) is hem meteen achterna gegaan maar die jongen bleef maar lopen door de straten van Thalwil terwijl Gust hem nariep. Uiteindelijk kon Gust de jongen inhalen maar die toonde lege handen en wist te vertellen dat hij de boekentas niet meer had. Gust is op zijn eentje teruggekeerd en beginnen zoeken maar besefte plots dat hij eigenlijk niet goed meer weer wist waar hij zich ergens in ons dorp bevond. Dat moet beangstigend geweest zijn maar wat hem het meeste pijn deed is de teleurstelling in de vriendschap. Hij was diep ontgoocheld en ik begrijp hem helemaal. We hebben erover gepraat en nagedacht en we blijven geloven dat het vriendje een misplaatste grap heeft uitgehaald en de gevolgen voor Gust niet kon inschatten. Niet leuk wel!
Dus werd het inzetten van een gezellig weekend op slag minder gezellig. Een heerlijke aperitiefschotel en een lekkere gin (voor mama uiteraard) brachten wat soelaas.
Maar gelukkig waren daar op zaterdag en vooral zondag dan weer de ‘ups’. We gingen samen naar de tuinwinkel, werkten met z’n 4’tjes samen op het terras en genoten zaterdagavond van een gezellige familieavond.
Zondag was de up der upjes en vertrokken we meteen na het ontbijt naar Zug. Zug is hier zo’n 20 minuten rijden vandaan. We reden tot boven op de Zugerberg en maakten daar een heerlijke sneeuwwandeling. Rust, natuur, eenvoud, verwondering,…deden onze mottige vrijdagavond helemaal (of toch bijna) vergeten en gaven ons weer moed en energie voor een nieuwe en uitdagende week. Yes, we can!
Tiny in de bergen 