Onzekerheid en twijfel…

De voorbije 2 dagen waren moeilijk.

-Niet moeilijk omdat we hier met ons 4 thuis zijn want we lachen ons soms bijna krom met de meest onnozele dingen.

-Niet moeilijk omdat de kinderen niet voldoende werken of niet luisteren want ze doen het verdorie supergoed en volgen dagelijks zonder (veel) gemopper hun takenplan.

-Niet moeilijk omdat we niet op stap kunnen want we genieten hier thuis van ons echt wel mooie uitzicht en de rust van de voorbijvarende bootjes.

-Niet moeilijk omdat de kinderen zich vervelen want de Playmobil mannetjes kregen een totaal nieuwe dimensie sinds 2 dagen en wanen zich in een real life Brawl Stars game. Zalig om te zien en te horen.

• 

Maar wat is het probleem dan wel? Het duurde even voor ik het eigenlijk zelf door had.

Vanaf de sluiting van de scholen kreeg ik meteen het idee om van de gelegenheid gebruik te maken om de leerstof die ze tot hier toe misten in België wat bij te werken. We kregen alle werkboeken voor dit schooljaar mee en dus leek het me ideaal om wiskunde, spelling en Frans in te halen.

In de eerste schoolvrije week stroomden, via 5 verschillende Zwitserse leerkrachten (juf en meester van Julia, meester van Gust, Duits Tweede Spraak juf van Gust en ook die van Julia), allerlei info, opdrachten, tips, spelletjes,…binnen. Allemaal super goed bedoeld uiteraard en ik ben er ook enorm dankbaar voor.

Julia haar juf rijdt wekelijks rond in ons dorp met fiets en fietskar om alle gemaakte werkjes op te halen en nieuwe taakjes af te leveren. Geweldig!!! Julia stond gisteren anderhalf uur aan het raam om toch maar een glimp van haar juf op te vangen.

Daarnaast blijf ik nog steeds de binnenkomende e-mails van de school in België binnen krijgen wat ik super vind. Zo kon Julia meedoen aan de opdrachtjes via Whatsapp van haar klas en Gust nam dinsdag deel aan een videochat met zijn juf en klasgenoten. Voor onze kinderen op dit moment heel erg belangrijk. Want sinds de sluiting van de scholen is alle contact met Zwitserse klasgenoten jammergenoeg stilgevallen. Chatten of bellen in het Duits is voor hen nog te moeilijk waardoor ze nu extra teruggrijpen naar die Vlaamse vriendjes.

Maar opeens was daar de twijfel en onzekerheid. Ik heb het gevoel dat ik tussen de mazen van het net val of zoiets. Ik hoor niet hier en ook niet daar. De opdrachten van Zwitserland kunnen ze niet allemaal maken (ik mocht van de leerkrachten echt wel skippen wat nog te moeilijk is dus zeker geen probleem) en als ik de e-mails van België probeer mee te volgen, kom ik 2,5 maand achter want ik ben nu de leerstof van januari en februari aan het inhalen.

• 

• 

Dus plots voelde ik me zo alleen in dit ‘homeschooling’ verhaal. Ik kan nergens aftasten of vergelijken. Ik moet vertrouwen op mezelf. En ik zie dat ze vooruit vliegen en het echt wel goed doen maar het was sterker dan mezelf.

We zitten hier alleen (ok iedereen zit momenteel redelijk alleen) in een vreemd land en zelfs eens een babbel achter de tuindraad of tegen een buur aan de andere kant van de straat is onmogelijk. Zelfs wandelen is hier anders. In Humbeek ken je de kleine wegjes en steegjes en kom je misschien wel eens een klasgenootje tegen waarnaar je op duidelijke afstand eens kan zwaaien. Hier niet…hier ken ik de leuke wandelplaatsjes nog niet, hier komen we geen klasgenootjes tegen…

Ondertussen wonen we hier 3 maand. 3 maand waarin ik zo goed als enkel tegen mijn eigen huisgenoten kon praten. Voor Corona was ik net zo goed aan het inzetten op integratie. Ik schreef de kinderen in voor een Science Workshop, Gust ging deze vakantie een voetbalkampje volgen en de vrijdag net voor het sluiten van de scholen had ik alle buren uitgenodigd voor een kennismakingsaperitief. Dat hebben we last minute dan maar geannuleerd maar dus ook dat contact blijft nu nog even op zich wachten.

Ik weet dat het momenteel voor iedereen moeilijk is. En iedereen maakt zich zorgen. Hoe zal dit allemaal opgelost raken, wanneer kunnen we terug ‘vrij’ zijn, wat zal de impact van dit hele Corona-verhaal zijn, blijven we gezond… Dus mijn zorgen zijn eigenlijk maar peanuts.

Bij deze ga ik me optrekken aan het prachtige weer dat er aan komt, aan de mooie wandelingen die we hier kunnen maken langs het water, aan de diepvries die dankzij hubbymans vol met ijsjes zit :-), aan de innige momenten die we momenteel als gezin doormaken…

Beloof me 1 iets, als jullie het ook even moeilijk hebben, stuur me dan een bericht, schrijf het van je af, zet een goeie song op, maak een prachtige natuurwandeling,… want we staan er echt niet alleen voor.

Een megadikke knuffel van hieruit aan iedereen die hem nodig heeft.

Quarantiny x

• 

•