Na 3,5 week quarantaine en thuisonderwijs (en voor Pieter reeds 4,5 week thuiswerk) konden we woensdagavond eindelijk de schoolboeken in de kast duwen en de laptops voor Zoom, Teams en andere online platforms netjes opbergen. Paasvakantie in Zwitserland!!!
De paasvakantie duurt hier van Witte Donderdag tot en met Paasmaandag. De lentevakantie of Frühlingsvakantie is een andere vakantie die 2 weken duurt. Dit jaar hangen die 2 vakanties aan elkaar maar dat is zeker niet altijd zo. Dus hebben alle kinderen hier in kanton Zürich 2,5 weken aansluitend vakantie.
Pieter had normaal ook verlof vanaf Witte donderdag met daarna aansluitend een volle week. We zouden op Stille Zaterdag richting België vertrekken om Pasen met de familie te vieren, vrienden te bezoeken, naar Zeeland te gaan,… Nu heeft hij enkel het officiële verlof overgehouden (van Witte Donderdag t.e.m. Paasmaandag) en het weekje verlof zullen we op een ander, hopelijk Coronavrij moment, opnemen.
We zijn het lange weekend gestart met een kaasfondue op het terras. Even wat nood aan Wij-tijd aangezien we nu toch al heel lang echt met ons 4 dag in dag uit samenzijn (sinds de verhuis naar Zwitserland eigenlijk). Gust en Julia kregen een pizza voor TV voorgeschoteld (lekker pedagogisch maar oh zo leuk) zodat wij nog eens gezellig onder ons tweetjes konden tafelen. Zalig en zeker ook eens noodzakelijk. En de babysit was zelfs gratis.
Donderdag zijn we vooral thuisgebleven en genoten we van het prachtige weer op ons terras. Julia in haar ploeterbad, Pieter aan de Lego, Gust een strip in de hand en ikzelf even me-time op de ligzetels in het zonnetje. Mijn benen gaan na deze Corona tijd nog nooit zo bruin gezien hebben (lees: ik heb altijd spierwitte benen in de zomer).
Na 16 uur zijn we er nog even op uit getrokken om de beentjes te strekken richting Sihlwald. Sihlwald ligt hier op 12 minuten rijden vandaan en gelukkig telt hier momenteel nog geen verbod op niet-essentiële verplaatsingen.
Donderdag zijn we meteen na het ontbijt in actie geschoten. We maakten onze picknick en vertrokken op Roadtrip langs de Zwitserse meren. Ik kan je vertellen dat ik meermaals met open mond in de auto zat en Pieter bijna knettergek werd wanneer ik om de haverklap riep: ‘Stop, mooi plekje gespot!!!’ We hebben heel wat wondermooie plaatsjes gezien maar mijn topfavoriet was toch wel Tellskapelle. Hier zou Wilhelm Tell aan zijn ontvoerders ontsnappen en aan land gekomen zijn. Een onverwachte afdaling aan een ‘Point de vue’ bracht ons hierheen.
Zaterdag bleven we opnieuw gezellig thuis en genoten we na van al het moois dat we de dag voorheen hadden gezien.
En zondag was het dan zo ver…Pasen. Zou de paashaas weten dat we verhuisd zijn, zou de paashaas tot op het bovenste verdiep van ons gebouw geraken en dus ons terras vinden, zou de paashaas in Coronatijden zoveel uitjes durven ondernemen… Dat zouden we zondagochtend rond 7. 30 uur snel ontdekken. En ohja hoor, na een zoektocht tussen planten en struiken op het terras konden we genieten van een lekker paasontbijt.
Nadat het ontbijt een beetje verteerd was, konden we ons al klaarmaken voor de familie-aperitief via Zoom. Oma, opa, tantes, nonkels, neefjes en nichtjes verzamelden stipt op tijd voor een gezellig paasaperitief. Blij om elkaar te horen en terug te zien. Live was uiteraard leuker geweest en ook Gust en Julia hadden zeker genoten van wat neefjes/nichtjes tijd maar we maakten er het beste van. En de wijn…die smaakte even lekker.
Om ons toch niet al te schuldig te voelen bij het verorberen van al dat lekkers maakten we na 16 uur nog een wandeling op de Uetliberg. Deze berg is de ‘huisberg’ van Zürich en bereiken we op 15 minuutjes rijden van hier. Van hieruit krijg je een prachtig zicht over Zürich centrum en Zürichsee.
En al snel was het maandag, het laatste dagje verlof van Pieter, snif. Vanaf morgen weer werken voor hem al hebben we ons voorgenomen om na 16 uur regelmatig toch nog wat mooie plekjes in de omgeving op te zoeken. Maar voor het zover is, reden we vandaag naar Jurapark Aargau. Een heel groen stukje Zwitserland dat opnieuw een aantal keer de monden deed openvallen. We waren gepakt met houtblokken en worstjes in de hoop een leuk vuurplaatsje te spotten zoals je hier in Zwitserland om de haverklap tegenkomt.
En we hadden geluk. Niet alleen de wandeling en de klim waren adembenemend maar als hoogtepunt van de dag zaten we samen rond het kampvuur en vergaten we allemaal even deze bijzondere tijden. Om het met de woorden van Gust te zeggen: ‘Mama, ik heb tijdens het vuurtje geen enkele keer aan Corona gedacht!’ ‘He, wij ook niet!’, beaamden wij in koor.
Tiny in de bergen 