Vandaag sluiten we week 5 van de quarantaine tijd af. Misschien het moment om eens tussentijds te evalueren na 4 weken thuisonderwijs en 1 week thuisvakantie. Gisteren verscheen in het Zwitserse nieuws dat de scholen vanaf 11 mei eventueel zullen openen. Onder allerlei voorwaarden uiteraard. Misschien nadert het einde van ons ‘samenzijn’ wel stilletjes.
Dus bedacht ik vanmiddag tijdens de lunch om even een tussentijdse evaluatie te houden. De eetmomenten zijn hier echt wel leuke praat- of lachmomenten geworden. Ik kijk niet alleen uit naar het eten maar eigenlijk ook wel naar deze toffe babbels. Gust en Julia zijn nu al op een heerlijke leeftijd om actief deel te nemen aan deze gesprekken.
Maar de tussentijdse evaluatie dus…
- Hoe kijken jullie naar de voorbije Corona periode thuis?
Gust nam meteen het woord en riep vrij enthousiast: ‘Top, dit mag nog lang duren van mij.’ Hij heeft nog steeds het gevoel dat alles in België veel beter was en staat niet meteen te springen om zijn leven hier weer op te nemen. Anderzijds zei hij ook wel dat hij in Humbeek zijn vrienden tijdens deze quarantaine tijd misschien nog meer zou missen. Nu weet hij sowieso al dat hij hen niet zomaar kan zien. De vrienden…het blijft een gemis.
Julia haar antwoord was een beetje zoals we haar kennen: ‘Ik vind het leuk om elke dag bij papa en mama te zijn.’ Toen we in september de overweging namen om naar Zwitserland te verhuizen, waren we ook vrij zeker dat Julia weinig problemen zou maken. Julia heeft nood aan veiligheid en geborgenheid en weet dat ze bij haar ouders veilig is. Waar ter wereld we dan ook wonen, maakt voor haar minder uit. Dus blij dat ze ook in deze ‘onveilige’ tijd de rust kan vinden bij ons.
Pieter zat in een tweestrijd. Hij staat te popelen om binnenkort terug in de Google gebouwen te kunnen gaan werken, om in real life te kunnen overleggen en praten met collega’s, om nieuwe contacten te kunnen leggen…want uiteindelijk zijn we hiervoor verhuisd, niet? Anderzijds voelt hij ook wel die innerlijke rust. Geen invloeden van buitenaf. Geen moeten of druk of haast. Dus eigenlijk wel een dubbel verhaal.
En bij mezelf stel ik vast dat ik ergens wat angst heb voor hierna. Ik moest even slikken toen ik las dat de scholen misschien opnieuw zouden opengaan op 8 mei. Ik ben hier eigenlijk nog niet helemaal klaar voor. Ik geniet echt wel van de tijd met ons 4, ik sta niet te popelen om ’s morgens terug die rush aan te gaan om iedereen op tijd buiten te krijgen, ik kijk niet uit naar strakke structuren van turn- of zwemzakken te moeten klaarhebben, kinderen aan hun huiswerk te krijgen, veel meer hollen tegen de tijd,…
(Even een kleine maar niet onbelangrijke noot bij wat ik hierboven schreef. Ik besef dat we het goed hebben momenteel en dat we echt niet kunnen klagen. Ik weet ook dat andere gezinnen vaak een totaal ander verhaal schrijven momenteel wanneer je bv. een familielid hebt dat getroffen is, iemand die in de zorg werkt, iemand die geen werk meer heeft,… Ik spreek dus enkel vanuit onze eigen situatie met volle begrip voor alle andere situaties.)
2. Hoe is jullie ervaring met thuisonderwijs
Gust zijn antwoord kwam even snel als het eerste. ‘Geweldig, super, zalig, houden zo,…’ ‘En euh…van waar je enthousiasme Gust?’, vroegen Pieter en ik. ‘Wel, bij mama mag je bv. 5 minuutjes te laat komen of als je je niet meer kan concentreren mag je even spelen en ohja…je krijgt GEEN huiswerk.’ Ok, dit is duidelijk. We zullen er maar het onze van denken zeker?
Julia haar antwoord was iets minder enthousiast: ‘Euh, wel,…ok zeker?’ Ik denk dat de klokkenissue die we laatst hadden misschien nog even is nagebleven bij haar. Maar wie in godsnaam vond analoge en digitale klokken uit en wil dan ook nog eens dat kinderen vlot kunnen omschakelen van het ene naar het andere? Om dan nog maar te spreken van volgende zinnen: ‘Het is vijf over half acht.’ Vreselijk!!! Ik denk dat niet alleen Julia er een klein trauma heeft aan overgehouden.
Als ik zelf terugkijk op het homeschooling verhaal ben ik eigenlijk wel vrij positief. Ik merkte dat Gust enthousiast was omdat hij op zijn eigen tempo kon werken. Hij vloog door de oefeningen en moest dus niet nodeloos wachten tot de anderen klaar waren. Zo was zijn motivatie veel groter en dat zag je dan weer in zijn resultaten. Bij spelling moeten de leerlingen op school bijvoorbeeld 2 pagina’s oefeningen maken op de nieuwe woorden. Ik weet dat hij schrijven haat en dus zijn die 2 pagina’s echt ‘totally not done’ voor hem. Ik stelde hem voor dat hij de oefeningen niet moest maken maar dat ik wel een goed dictee verwachtte dan. Kan ik dan kwaad zijn als hij bij elk dictee 10/10 haalt? Ik weet dat leerkrachten ongelooflijk hun best doen en superhard werken. Ik kan er meteen zo’n paar pareltjes opnoemen (jaja, jou bedoel ik, ik weet dat je dit leest) maar klassen van 25 leerlingen zijn echt niet ok. Zelfs met de nieuwe aanpak van differentiatie kan je nog steeds niet aan de noden van alle leerlingen voldoen. Mijn diep respect dus!
Bij Julia merkte ik ook heel veel voordelen. Julia is verlegen, stil en heeft faalangst. Wanneer ze in een klas van 25 leerlingen moet werken, gaat ze dus zelden haar vinger opsteken, zelden proberen om een antwoord te geven uit schrik dat het fout zou kunnen zijn, ze cijfert haar weg en laat de ‘haantjes de voorste’ het woord wel nemen. Hier thuis was er geen mogelijkheid tot wegstoppen of zwijgen. En hier thuis konden we haar echt duidelijk maken dat foutjes maken ok is. Ze bloeide open en durfde vertrouwen op haarzelf. Ze dacht dat ze de maaltafels helemaal vergeten was tot ze na 2 dagen oefenen merkte dat het eigenlijk allemaal zo ver niet zat. Van de klokken gaan we maar even zwijgen 😉
We gaan dus maar nog even heel hard proberen te genieten van deze Corona tijd. Ook al zijn we elkaar met momenten echt wel eens beu gezien en is het hier niet alle dagen rozengeur en maneschijn en ben ik eerlijk gezegd ’s avonds superblij wanneer ze alletwee in hun bedje liggen. Maar toch…elk nadeel heb zijn voordeel?
Tiny in de bergen 