Forty Something

• 

Jaja, het is zo ver. Ik keek er eerlijk gezegd niet echt naar uit. 40! 2×20! Veertiger! Nee, als ik in de krant lees: ‘Man steekt vrouw van 40 neer en vlucht weg.’ (sorry voor het lugubere voorbeeld) dan zie ik altijd een vrouw van leeftijd voor mij. Niet mezelf. No way, ik 40???

Maar vandaag was het dan ‘the day’. De voorbije dagen kenden we wat regenachtig weer waardoor mijn humeur er niet meteen beter van werd. En dan even stil staan bij het idee dat je ‘al’ 40 bent. Al 40 jaar loop ik (tis te zeggen, zo’n 39 jaar waarschijnlijk al lopende) rond op deze aardbol. Dat is toch al even, niet? Pieter en ik zijn sinds vorige week 18 jaar samen. Dat wil zeggen dat ik al bijna de helft van mijn leven mijn hubby ken. Zo gek.

• 

En toch, ik voel me helemaal geen 40. Misschien een jaar of 34, zoiets? Ik vind ook zelf dat ik er helemaal nog geen vrouw van 40 uitzie. Moet ik nu stilletjes aan aan een ander kapsel denken, een ander stuk van de damesafdeling opzoeken in de kleerwinkel en anti-rimpelcrème aanschaffen? Nope dus, vrouwen van 40 dragen toffe jeansbroeken, leuke sneakers en een goeie dagcrème kan nooit kwaad, of niet?

• 

De voorbije dagen kreeg ik nachtmerries over grijze haren op mijn hoofd, vapeurs, moodswings (al zullen mijn teerbeminde huisgenoten nu even met hun ogen draaien en zeggen ‘die heb je al lang hoor’). Brrr, nee, ik ben hier nog niet klaar voor. En ook het idee dat nog eens mama worden nu stilletjes aan voorgoed opgeborgen wordt. Nooit meer zo’n klein hummeltje op je buik dat zoekt naar liefde en geborgenheid, nooit meer lieflijk staan kijken aan het wiegje van je slapende baby….peut!!! Ik heb nooit lieflijk gekeken naar mijn slapende baby’s want mijn baby’s hielden niet van slapen. Dus back to reality. Zo’n baby is geweldig en het blijft een wonder maar voor die slapeloze nachten zou nu zelfs geen enkele anti-rimpelcrème meer volstaan.

• 

Ik besef dat je op je 40ste ook veel rijper in het leven staat. Je wordt niet meer omver geblazen van commentaren of opmerkingen van mensen die niet tot je ‘kringen’ behoren. Je voelt je niet meer de pietsnot wanneer je een speciaalzaak binnenwandelt en bekeken wordt als ‘die piepneuzen zullen zeker nog geen budget genoeg hebben om hier binnen te komen snuisteren’. Je wordt serieus genomen, je hoort er bij. Dat doet me denken aan de familiefeesten vroeger aan mijn mama’s kant. Grootmoeder had 6 kinderen en 13 kleinkinderen. Een mooie bende dus elk jaar met nieuwjaar. En telkens werden er 3 tafels gereserveerd in een feestzaal naar believen. 1 tafel voor de oudjes (grootmoeder, tantes en nonkels), 1 tafel voor de oudere neven en nichten en 1 tafel voor de jongere neefjes en nichtjes. En aangezien mijn eigen mama de jongste van de 6 kinderen is, kan je mijn plaatsje aan tafel al bedenken. De ‘jongsten’ kregen altijd te horen: ‘Wacht tot jij 30 bent!’ Maar, nu ik 40 ben, mag ik nu eindelijk aan de tafel van de oudere neven en nichten wetende dat zij nu stilletjes aan de 50 naderen?

Ik ben er klaar voor, voor het leven als 40-jarige vrouw. En morgen wordt waarschijnlijk niet anders dan vandaag. Ik ga mijn man en kinderen morgen nog even graag zien (tenzij mijn midlife crisis me op andere ideeën brengt natuurlijk), ik ga nog steeds mijn skinny jeans met sneakers aantrekken en ik ga nog evenveel dagcrème gebruiken als gisteren. Al ga ik nu en dan toch wel eens denken: He, jij daar, 40-jarige vrouw, just be your fabulous self!

•