We hebben hier in Zwitserland tijdens de maanden januari en februari heel hard geleerd om de kinderen los te laten. Zelfstandig van en naar school stappen is hier ‘quite common’. Je kinderen bij vriendjes laten spelen bij ouders die je nooit eerder hebt ontmoet, niet wetende of de ouders zelfs thuis zijn wanneer je zoon daar gaat spelen, kinderen die plots een kwartier vroeger thuis komen omdat de leerkracht de les vroeger heeft afgesloten,… Ik zeg het je, het is even wennen hoor.
Tijdens Corona hebben we daarentegen onze kinderen allemaal weer heel hard rond en bij ons gehouden. Vele weken waren ze dag en nacht, 24/24 rondom ons en helemaal onder onze vleugels. We leerden onze kinderen dat ze niks mochten aanraken tijdens een wandeling of op een speeltuintje, dat ze afstand moesten houden van andere mensen op het wandelpad, dat we op de trein of andere drukke plaatsen een mondmaskertje moeten aantrekken,…
En vanaf vandaag moeten we hen opnieuw loslaten. Gelukkig hadden we hier een overgangsperiode bij het halve klassen/halve dagen systeem. Maar toch…ze zijn weer vertrokken voor nog een 5-tal weekjes. En het zal hen goed doen hoor. Ze zijn er trouwens klaar voor en die 5 weken zullen hen opnieuw doen uitkijken naar de zomervakantie. Dat is ergens een gezond gevoel.
Maar dan krijg je op de vrijdag voor de schoolstart een e-mail van de nieuwe DaZ (Deutsch als Zweitesprache) juf. Geen Frau Meier meer volgend jaar… dat was de eerste ontgoocheling. Gust had met haar zo’n goeie band. Ze was er voor hem wanneer hij zich alleen voelde of wanneer hij eens een ‘bad day’ had. Met haar kan hij Engels praten wanneer hij het in het Duits niet uitgelegd krijgt. Nuja, we wisten het ergens wel al want Frau Meier is eigenlijk geen DaZ-juf maar nam met de komst van Gust deze extra uren op. En of ze het goed heeft gedaan…dikke pluim voor Frau Meier.
Vanaf volgend jaar krijgt Gust les van Frau Mathys, hopelijk is de klik er ook opnieuw want hij krijgt wekelijks 4 uur one on one les van haar. Maar wanneer ik even doorklik op de toegevoegde bijlage in de e-mail zie ik dat Gust volgend schooljaar 2x tijdens en 2x voor/na school naar een ander schoolgebouw moet stappen. Dat betekent dus ook dat hij tijdens de lesuren 4x per week over de straten van Thalwil zal rondlopen. En dan staat dit zinnetje er ook nog bij: ‘He’ll be responsible for not missing to much lesson and walking straight ahead.’
Ok, na volgend jaar zal hij in België ook zelfstandig naar het middelbaar moeten maar dat is toch nog een jaartje van hier. En ja, hij kan wel wat zelfstandigheid gebruiken want zijn zus steekt hem op dat vlak serieus voorbij. Hij heeft het van z’n nonkel vrees ik (sorry bro) maar kijk het is ook goed gekomen met nonkel Carl.
Ik vind het vroeg voor een 10-jarige (want dat zal hij in het 6de nog een paar maanden zijn). We zijn het in België zo niet gewoon en de Dutroux affaire + de huidige commotie rond Maddie McCann doen er ook niet meteen goed aan.
Maar dan kom ik vanmorgen tijdens mijn ochtendwandeling een jongetje van een jaar of 5 tegen op weg naar de Kiga (Kindergarten). Helemaal alleen met zijn fluohesje en zijn boekentasje op zijn rug. Hij steekt de weg over en zwaait flink naar de gestopte automobilist. Well done little one!
Het komt goed…let it go, mama!
Tiny in de bergen 