Aan de vooravond van zijn 11de verjaardag…
Lieve kleine, grote zoon
Tussen je 10de en je 11de verjaardag werd je leventje toch wel serieus overhoop gegooid. Weet je nog toen we vorig jaar met de hele familie je verjaardag vierden bij de Chinees. Het etentje was naast je verjaardagsfeest ook al een klein beetje een afscheidsfeest. Je vrienden, de Musketiers, kwamen een laatste keer logeren bij ons voor je verjaardag. Jullie genoten en lachten zoals alleen maar tieners kunnen lachen. Eind december ging je voor de laatste keer naar je schooltje waar we je 7 jaar eerder voor het eerst naar het klasje van juf Ilse brachten. Je voelde je goed op school (iets beter op de speelplaats dan in de lessen zelf 😉 ) en beleefde er tal van avonturen samen met je klasgenoten.
Tijdens de verhuisdagen probeerden we je een beetje te sparen en werd je door de ouders van je vrienden warm opgevangen. Je genoot van het samenzijn maar diep vanbinnen was je bang voor wat komen zou. Maar je deed het allemaal, je liet het wat gebeuren. Begin januari was eindelijk de dag daar. We werden ’s morgens vroeg uitgezwaaid door tante, nonkel en de nichtjes en vertrokken met een volgeladen auto richting Thalwil, Zwitserland. Toen had je het moeilijk. Je wou niet vertrekken, je wou je huisje waar je tal van herinneringen maakte niet achterlaten. We moesten je oppeppen tijdens de rit ook al hadden we het zelf niet altijd makkelijk.
Nadat we nog maar 2 dagen waren aangekomen ging jij al naar je nieuwe school. Je werd er meteen ingegooid. Je leraar sprak Chinees volgens jou en de jongens van je klas waren minstens 16 jaar in jouw ogen. Je had het moeilijk om ‘erbij’ te horen en je plaatsje te vinden na jaren omringd te zijn door je goede vrienden. Die vrienden miste je trouwens ontzettend en je sprak er wel meer dan eens over om je rugzak te vullen en richting België te vertrekken. We probeerden te luisteren, mee te huilen, oplossingen helpen zoeken, het contact met je Musketiers te behouden via telefoon of chat,…
Op slag werd mijn 10 jarig knulletje een zelfstandige kerel die alleen naar school wandelt, die de Duitse en zelfs Zwitserse taal nog sneller onder de knie heeft dan we ooit hadden durven dromen, die stilletjes aan nieuwe vriendschappen opbouwt (inclusief ontgoochelingen en tegenslagen), die de leraar geregeld verbaast als ‘nieuweling’,…
Gust, we zijn zooo ontzettend trots op je, als je dat maar weet! Je hebt hier lessen voor het leven uit getrokken en we zijn er van overtuigd dat deze ervaring je leventje zoveel rijker maakt.
Enkele maanden geleden zei je na een wandeling in de bergen: ‘Pfff, al die bergen zijn toch hetzelfde!’ Nu zeg je: ‘Wow, mama en papa, dat is toch wel zot dat ik hier gewoon op die berg kan staan he!’
Love joe lieverd x
Tiny in de bergen 
Zoooooooo mooi Tine!
LikeLike