Stilletjes aan verandert Zwitserland in een winterwonderlandschap. Overal kerstlichtjes, haardvuurtjes, gezellig ingerichte chalets en op de hoger gelegen gebieden valt de eerste verse sneeuw. Voor ons helemaal nieuw maar o zo mooi!
In Thalwil, Zürich hing de voorbije week een grijze mist over het meer. Blijkbaar heel erg typisch voor deze periode van het jaar. Op de mooiere dagen trekt deze mist tegen de middag weg maar op de mindere dagen blijft alles nogal grijs. Maar wat we ondertussen wel al leerden is dat je deze grijze periode wat kan omzeilen door je naar een iets hoger gelegen gebied te begeven. Tijdens de weekdagen is dat natuurlijk moeilijker aangezien er gewerkt moet worden en de kinderen op school verwacht worden maar tijdens het weekend zoeken we maar al te graag dat hoger gelegen zonnetje op.
Het is in deze tijd van het jaar wel een beetje zoeken naar geopende kabelliftjes en/of wandelingen. Sommige kabelliften (vooral de hele grote trekpleisters) blijven het hele jaar open, andere sluiten in de maand november voor onderhoud en om alles klaar te maken voor het winter- en skiseizoen en andere sluiten helemaal tot in het voorjaar. Hetzelfde met de wandelingen. Sommige wandelingen zijn tijdens de wintermaanden te gevaarlijk op gladde en smalle bergpassen maar gelukkig is er ook een hele waslijst aan winterwandelingen. En een handig weetje: winterwandelingen zijn op kaarten altijd aangeduid in het roze (zie kaartje hieronder: wandeling nummer 7 is de wandeling die wij gisteren maakten).
Wij reden naar Sattel (adres: Eumatt, Sattel) wat maar zo’n 36 minuutjes rijden is vanuit Thalwil. Het blijft zalig om te ontdekken dat we zoveel schoonheid zo dicht bij huis hebben. In Sattel zijn 2 grote parkings waar je voor CHF5 voor een hele dag kan parkeren. Er zijn ook een 4-tal laadplaatsen voorzien voor elektrische wagens.
We hebben al door dat ze hier in Zwitserland graag de langste, de grootste, de speciaalste,… lift, brug, rodelbaan promoten. Deze keer mochten we met de oudste ‘Drehgondelbahn’ ter wereld in 8 minuten van Sattel naar Mostelberg vliegen. De kleine gondeltjes (max. 8 personen in 1 gondel) draaien rond hun eigen as wat voor een spectaculair uitzicht zorgt voor alle inzittenden.
Tijdens het stijgen zagen we de mist plots dunner worden en probeerde het zonnetje door die mist heen te schijnen. Nog wat hoger (zie foto hierboven) konden we alleen maar genieten van een stralend blauwe hemel en bleef de mist netjes onder ons hangen. Bijna niet te geloven dat je op 8 minuten verschil van een natte en grijze wereld in een stralende zonneschijn terecht komt.
De winterwandeling staat mooi aangeduid op een infobord dus duurde het niet lang voor we vertrokken waren (Rundweg Engelstock).
De wandeling is zo’n 5 kilometer lang en zou zo’n anderhalf uur stappen zijn maar uiteraard maakten wij daar weer een daguitstap van. Onderweg stoppen bij mooie views, nootjes als energiebron verorberen op een bankje in de zon, van de sneeuwberg glijden en gieren van het lachen, in een berghut stoppen en genieten van iets lekkers,… Geen haast voor ons maar heerlijk genieten!!!
Hieronder enkele sfeerbeelden:
Het wandelen zelf was heel leuk maar voor Gust en Julia was het sleeën absoluut het hoogtepunt van de dag. Op de meest noordelijke flanken bleef de sneeuw liggen waardoor ze heerlijk naar beneden konden glijden met zo’n pannenkoeksleetje wat we meehadden in de rugzak. Zalig om dan als ouder met je snoet in de zon op een bankje halt te houden en te luisteren naar het gelach en gegibber van je kroost.
In het laatste stuk van de wandeling kwamen we een prachtig terras (Berggasthaus Herrenboden) in de zon tegen waar we halt hielden en onze hongerige buikjes vulden. Het blijft ongelooflijk om eind november in trui buiten te kunnen eten met zoveel zon op je snoet. Mijn huisgenoten trekken steeds hun ogen op wanneer moeder luidkeels roept: “Gastjes, voel je het? Vitamine D!!!”
Met een halve liter bier in de benen vertrokken we voor het laatste stuk van de wandeling. En dat laatste stuk lag net aan de meest noordelijke kant van de Mostelberg waardoor het op bepaalde plaatsen wat glad kon zijn. Hilariteit alom natuurlijk wanneer moeder onderuit ging op een gladde ijsplek. Grumbel…
Gelukkig maakte de Skywalk hangbrug, net voor het einde van de wandeling, veel goed. Met een lengte van 374 meter is de “Skywalk” een van Europa’s langste hangbruggen (zie je wel, weeral de langste 🙂 ) voor voetgangers. De brug overspant het Lauitobel op 58 meter hoogte.
Ik weet niet zeker of het aan het bier of de valpartij (of beide) lag maar het wiebelde behoorlijk onder mijn voeten. Het is een ervaring maar ik twijfel of ik de brug niet leuker vond van op afstand 🙂
We hebben weer heel erg genoten van deze dag onder een stralende blauwe hemel. Energie EN vitamine D opgeladen: Check!
Tiny in de bergen 