Nadat we zondagnacht bezoek kregen van Pietli slopen Gust en Julia op zondagmorgen op de tippen van hun tenen naar de woonkamer. Zou het, zou het niet,…? Geen echte believers meer hier in huis maar de spanning houden we er nog steeds graag in. De cadeautjes werden uitgepakt, bouwdozen in mekaar gestoken en er werd gesmuld van de chocolademannetjes. Voor het grootste kindje in huis was er een kleine ontgoocheling bij het niet kunnen terugvinden van de ‘hier-kan-ik-niet-van-stoppen-Mariatjes‘. Deze werden dan ook meteen toegevoegd aan het lijstje ‘Wat brengen we mee uit België?’
De voormiddag vloog voorbij en ik genoot van alle blije gezichtjes. Het huis leek even op een mini containerpark door de opengescheurde verpakkingen en losse stukjes maar gelukkig zorgde moederlief al snel weer voor wat orde.
Na de middag bekeken we even het weer en buiten wat grijs gemiezer was er eigenlijk niet veel te zien. We konden ook niet meer zo ver rijden aangezien het hier de laatste tijd tussen 16.30 uur en 17 uur al donker wordt. We besloten naar de huisberg van Zürich te gaan en hoopten misschien nog een beetje sneeuw, die in de loop van de week viel, mee te pikken.
Vanuit Thalwil namen we de trein naar Zürich Hauptbahnhof. Daar stapten we over op de Uetlibergbahn die ons met enkele tussenstops in 20 minuten naar de Uetliberg bracht. Onderweg zagen we heel wat mensen met allerlei soorten sleetjes: houten, racesleetjes, sleetjes met een stuur, sleetjes met een soort skilatten onder,… Nog nooit eerder zagen we zoveel verschillende soorten en maten. Het vermoeden dat er boven nog sneeuw zou liggen, werd met de minuut groter.
Heel wat mensen stapten af bij de laatste stop voor we de Uetliberg bereikten. In Ringlikon zagen we een groot veld vol met sneeuw waar 10-tallen sneeuwmannen gebouwd werden. De één al wat groter of gedetailleerder dan de andere maar naast de vele sneeuw is er ook een geweldige heuvel waar je van kan sleeën. We twijfelden even of we daar zouden uitstappen maar uiteindelijk waren we gekomen voor de winterse wandeling van Uetliberg naar Felsenegg en hadden we enkel van die pannenkoeksleetjes bij. Dus spoorden we nog 1 halte verder. Ondertussen waren we al in een heel erg wit en winters landschap aangekomen.
Bij de eindhalte ‘Uetliberg’ trokken hoopjes mensen (met opnieuw allerlei soorten sleetjes) dezelfde richting uit. Nadat de meeste drukte wat voorbij was, besloten we even dichter een kijkje te gaan nemen. Blijkbaar is er een speciaal aangelegde Schlittelroute (sleeroute) die van Uetliberg naar Ringlikon gaat. Kindjes, maar zeker ook enthousiaste mama’s en papa’s vertrokken in volle vaart naar beneden. Echt weer iets helemaal nieuw voor ons.
Gust en Julia wilden dit maar al te graag uitproberen maar met de pannenkoeksleetjes leek het ons toch wat te gevaarlijk. Maar… we komen zeker terug met een echte slee!
Vanaf het station klim je een beetje naar boven naar het topje van de Uetliberg. Gust en Julia konden er van wat kleinere heuveltjes glijden en we bezochten ook de mini-coronaproof-kerstmarkt. Toch fijn om dankzij de geur van Glühwein en heisse Maroni een beetje kerstsfeer mee te pikken.
Na wat glijden, met sneeuwballen gooien en rollebollen in de sneeuw begonnen we aan de winterse wandeling naar Felsenegg. De wandeling is 6 km lang en deden we net voor de zomer al eens in omgekeerde richting (zie tips and tricks 15). Eerst daalden we een stukje. Het grootste stuk van de wandeling is vrij plat en op het einde stijg je terug een beetje naar het kabelliftje van Felsenegg. De wandeling is voor jong en oud zeker te doen maar voorzie voor de sneeuwwandeling toch maar best goeie en stevige schoenen. Het wandelpad is wat gestrooid maar tijdens de wandeling viel er nog steeds sneeuw.
Omdat we tijdens het wandelen ook tijd maakten om te spelen in de sneeuw, sneeuwengeltjes te maken en hier en daar verwonderd te blijven stilstaan door de schoonheid van dit winters tafereel werd het al snel 16.30 uur en zagen we dat we voor het laatste stukje best wat konden doorstappen om toch voor het donker Felsenegg te bereiken. En dat lukte net op tijd. Nabij de kabellift in Felsenegg is een groot hellend vlak waar Gust en Julia nog even wilden glijden (in het donker dus) en wij besloten toch even na te genieten met een fris pintje in het gezellig ingerichte restaurant Felsenegg.
Rond 18 uur namen we het kabelliftje terug vanuit Felsenegg naar Adliswil (op zaterdag kan je het liftje tot 22 uur nemen en op zondag gaat het laatste liftje om 20 uur naar beneden). Van daaruit stapten we 5 minuutjes naar het station van Adliswil waar we nog even avontuurlijk holden om onze bus richting Thalwil (net niet) te halen.
“Het was een heel fijne Sinterklaasdag”, besloten we gezamenlijk. Nog maar eens beseften we dat we echt niet ver moeten rijden om te kunnen genieten van de Zwitserse schoonheid. En moet ik jullie nog vertellen dat ik vandaag al meermaals wegdroomde naar de prachtige sneeuwwandeling van gisteren.
Tiny in de bergen 