Tips and tricks 32: Winteractiviteit sleeën in Engelberg-Brunnihütte

Toen Gust en Julia vorige week de sleeroute op de Uetliberg zagen, wilden ze die uiteraard meteen uitproberen.  Maar toen hadden we niet de juiste sleetjes bij.  Deze week dus maar op zoek gegaan naar sleeroutes (ik spendeerde al uuuren naar het zoeken van ‘de’ ideale weekendactiviteit op ons wereldwijde web) en… een houten slee.  Een plastieken exemplaar verhuisden we mee vanuit België.  Nu kunnen ze afwisselen en uitzoeken wat best werkt.  Hier trouwens geen tekort aan sleetjes in de plaatselijke winkels.  En ook geen paniek dat de sleetjes of sneeuwscheppen uitverkocht zullen zijn bij de eerste sneeuwval.  Oh no, de Zwitsers zijn prepared!

En wij dus ook vanaf nu.  Gek hoe we week na week meer uitgerust zijn voor onze wandelingen of activiteiten in de bergen.  Winterwandelschoenen, skibroeken, wandelstokken, een deftige rugzak, waterdichte handschoenen (denkt terug aan die keer dat Gust en Julia een sneeuwman maakten in Stans met hun katoenen handschoentjes 😱).

We zijn nog steeds geen ‘echte’ maar we komen stilletjesaan aardig in de buurt.

Dankzij een collega student in mijn Duitse lessen kreeg ik de tip om te gaan sleeën naar Engelberg – Brunni.  En dus werd op vrijdag, na wat opzoekingswerk, de tas met winterspullen klaargezet.  De wekker begon vrolijk te piepen om 7 uur vanmorgen (ik citeer de mannelijke Couckjes: ‘Echt?!?!  En dat op een zaterdagochtend???’) Ohja!  Ik wou met heel die coronasituatie het zekere voor het onzekere nemen en vroeg vertrekken.

Om 8 uur zaten we volledig gepakt in de auto en tegen 9.20 uur konden we ons parkeren aan het dalstation in Engelberg (Wydenstrasse 55, Engelberg).  Er was zeker geen drukte en de ticketjes konden we op veilige afstand aanschaffen.  We kochten een dagkaart omdat je voor het sleeën de zetellift van Ristis (eindpunt sleeroute) meerdere keren per dag neemt om terug boven te geraken.

Maar voor je in Ristis bent, neem je de gondellift van Engelberg naar Ristis.  We kunnen zeker zeggen dat ze hier rekening hielden met de coronavoorschriften.  De gondola is binnenin verdeeld in compartimenten met plexiglas en de lift rijdt constant heen en terug.  Zo gingen wij met zo’n 15 personen naar boven terwijl de gondel normaal plaats biedt aan 65 man.

In Ristis wandel je nog een klein stukje naar de zetelliftjes.  Onderweg kom je een oefen slee- en skipistje tegen geschikt voor kleinere kinderen.  Naast die piste bevindt zich een kiosk waar je snacks kan kopen maar waar je ook sleetjes kan huren voor CHF 8 per dag.  We besloten er nog eentje te huren voor de papa.

En zo gingen we met 3 sleetjes richting de zetellift waar we zoals volleerde skiërs ons dagkaartje scanden vanuit het speciale vakje in onze skijas.  Echte pro’s worden we nog 😄. En terwijl ik dan al weer bedenk hoe we die 3 sleetjes op die lift zullen krijgen, snelt een Zwitser je toe en hangt alle sleetjes aan een haak aan de zijkant van de lift.  Boven helpt een andere vriendelijke man om die er terug af te halen.  Cool!  Kinderen vanaf 125 cm mogen het liftje zelfs alleen nemen en hoeven zo dus ook niet te sukkelen met hun slee.

Nadat we alle 4 nogal onhandig van de zetellift sprongen boven (ik zei bijna pro’s he) vonden we het bordje naar de sleeroute vrijwel meteen. 

Ok, hier waren we dan.  Ik besloot het gezelschap een eerste keer te laten proberen.  Gust zou alleen gaan en Pieter en Julia deelden het andere houten sleetje.  Even een korte uitleg door vaderlief en hup… Ze waren vertrokken.  Vol spanning wachtte ik hen op benieuwd naar de eerste verhalen.  Ze bleven uitzonderlijk lang weg en ik zag andere gezinnen al een tweede keer vertrekken maar toen bleek dat ze beneden in Ristis een toiletbezoek brachten.  En bij deze is het bewezen dat skibroeken met bretels NIET handig zijn bij toiletbezoeken.  Voor het sleeën (en vallen) daarentegen wel.

Maar bij het terugkeren met de zetelliftjes zag ik gelukkig 3 blije gezichtjes.  ‘Nog een keer!  En nu moet je echt wel meegaan mama!’ Ok, let’s do this.  Gust zou op onze houten slee gaan, Julia op de plastieken en ik achter bij Pieter op de gehuurde slee.  Strak plan leek het ons.  Tot Julia op nog maar enkele meters van de start de controle verloor, uit haar sleetje viel en het sleetje in volle vaart naar beneden op de skipiste donderde.  Julia sprong het sleetje bijna nog achterna maar gelukkig konden we haar tijdig stoppen. 

Maar daar lag ons sleetje dus.  Vele meters lager midden op een skipiste.  Stoere papa besloot de afdaling aan te gaan en wij moedigden hem van boven aan.  Na een stevige klim waren we blij om uiteindelijk papa en sleetje terug te kunnen omarmen.  Ok, tijd voor plan B dus.  Julia gaat met Pieter en ik word Gust zijn passagier.  ‘Mama, ik heb het volledig onder controle hoor!’. Euheu, tot ik net voor de eerste scherpe bocht vroeg hoe we het precies gingen aanpakken.  ‘Euh, geen idee mama, gewoon gaaaaaaaaan!’

En daar gingen we inderdaad. Snoet van de slee in een pak sneeuw van minstens 1 meter, Gust zijn snoet recht in de sneeuw en ik nog ergens daar bovenop.  Gieren en schudden van het lachen deden we.  Andere voorbijvarenden stopten (die hadden duidelijk wel een plan) om te vragen of we hulp nodig hadden maar we geraakten alleen niet recht van het lachen.  Ik heb er nu nog steeds buikpijn van.

En dat was misschien onze eerste maar niet onze enige valpartij.  Maar eerlijk, lang geleden dat ik nog zo gelachen heb.  Ik voelde me precies opnieuw een kind.  Zonder zorgen of angsten.  Gewoon gaan, zalig!

We gingen een 5-tal keer op en af en warmden ons ’s middags met een heerlijk tomatensoepje in de Brunnihütte.

Bij het terugkeren naar Ristis gleden Gust en Julia nog even solo op het oefenpistje en werd er nog een professioneel sneeuwballengevecht gehouden. 

Behoorlijk moe maar o zo tevreden keerden we terug naar Thalwil waar de skikleren mooi werden opgehangen wegens zeer nat en waar het warme water van een verfrissende douche nog nooit eerder zoveel deugd deed.