What to do on a day without children?

Kindvrije dagen zijn een unicum in ons leven. Dus als Sundar Pichai, CEO van Google, al zijn werknemers een coronacompensatiedag geeft op maandag 4 januari terwijl je kids die dag terug naar school moeten dan… tja, wat doe je dan? Hmmm???

We bedachten vanalles:

-Terug in bed kruipen na hun vertrek en een hele dag slapen? -> Nope, tijdverlies.

-Naar een heel chique restaurant gaan en gezellig lunchen? -> Peut, restaurants zijn niet open door corona.

-Een sneeuwwandeling maken met ons tweetjes? -> Ok, klinkt sportief maar die wandelingen zijn ook zo leuk samen met hen. Zie je ons al een berg afsleeën met ons tweetjes? Eheu…

-Gaan shoppen? – > Kleren, who needs new clothes in coronatijden? Je moet toch nooit ergens heen. Waste of time!

En zo bleven we tot zelfs het moment dat de kinderen vertrokken waren naar school (Julia had les om 7.30 uur en Gust vertrok om 8 uur) twijfelen.

Uiteindelijk besloten we een Ikeatje te doen. Met Gust en Julia beginnen we steeds heel enthousiast aan de bovenverdieping maar halverwege begint het enthousiasme al te minderen en tegen de benedenverdieping is de fun er helemaal af. En meestal kunnen we hen dan nog zoet houden met de belofte dat we balletjes gaan eten maar in coronatijden is het restaurant ook gesloten. Shoppen mag hier gelukkig nog als gezin dus een Ikeatje lijkt ons wel wat.

We rijden naar de Ikea waar we het liefst gaan hier. Ikea Spreitenbach, Dietekon, wordt het. Wanneer we bijna in Dietikon zijn, beginnen we ons plots af te vragen of deze Ikea zich wel in kanton Zürich bevindt en of de coronamaatregelen dus wel hetzelfde zullen zijn als in Zürich. Hier beslissen de kantons zelf over de maatregelen. Dus niet nationaal.

Ik checkte snel even op mijn Handy (Zwitsers voor Smartphone) en lap, gesloten, toe, nicht geöffnet, geschlossen,… Daar stonden we dan in Spreitenbach. Scheisse 😮

Mijn oog viel echter op een carwash met als naam ‘Softcarwash’. Pieter is nogal weigerachtig op het bezoeken van gelijk welke carwash maar het woordje ‘soft’ sloeg wel aan. Het was dan ook hoognodig dus besloten we de Softcarwash uit te proberen en zo het gevoel van teleurstelling wat te verbloemen. We zouden vandaag toch tenminste met een propere auto naar huis kunnen.

Niet veel later reden we met een sneeuwwitte (hihi) auto de softcarwash terug buiten. Iedereen happy en tijdens het romantische ritje in de wasstraat hadden we gevonden dat de Ikea op 19 km van Dietikon, gelegen in Dietlikon (ik zwans echt niet) wel geopend was. Ahja, want die lag in kanton Zürich. Dus koers gewisseld en op naar Dietlikon!

• 

• 

Na een vlotte rit parkeerden we ons in de ondergrondse garage van de Ikea. Bij het uitstappen en het verlaten van de wagen zag Pieter plots dat onze nummerplaat vooraan verdwenen was. Euh, oepsie. Mijn fout waarschijnlijk. Ik heb de gewoonte om bij het binnenrijden van de garage steeds tot tegen de opgeslagen (winter of zomer) banden te rijden waardoor het frame van de nummerplaat onlangs ‘krak’ zei. Gewoon krak, niks meer. Ik had het even terloops aan hubbymans laten vallen (nadat hij een paar glaasjes wijn binnen had). Maar wie had nu gedacht dat die nummerplaat daar uit zou vallen.

Ondertussen stonden we dus in Dietlikon en niet meer in Dietikon waar de softcarwash zich bevond. Ik besloot het op te lossen (tja, dat was ik Pieter wel verschuldigd) en te bellen naar de carwash. Al vroegen we ons af of de ingetogen Pakistaanse man ten eerste de telefoon wel zou horen in zijn wakke bureautje en of de lieve man überhaupt wel een woord Duits sprak. Dat was tijdens het betalen en kiezen van het wasprogramma precies niet heel duidelijk geworden. Maar ik zocht het nummer op (thanks Google, alhoewel, had Sundar die vrije dag niet gegeven dan zaten we nu ook niet in de miserie) en belde in mijn beste Duits met een lieve dame die zich blijkbaar in het hoofdkantoor van alle ‘Softcarwashen’ bevond. ‘Euh, Tine hier, wir haben uns Nummerschild (ook eerst opgezocht via Google translate) verlieren of zoiets….’

De dame beloofde mij om contact op te nemen met de carwash in Spreitenbach en me te ‘informieren’. Super, fingers crossed!

We liepen dan maar de Ikea in Dietlikon binnen maar ons gedachten bleven toch bij de nummerplaat. ‘Wat als ze niet in de carwash ligt maar er eigenlijk al veel langer is afgevallen? Wat moet je doen als je ze echt kwijt bent? Hoeveel rompslomp zal hier niet weer aan te pas komen als we een nieuwe nummerplaat moeten halen?’

“Wat een dag!” dachten we bij onszelf. Volgende keer blijven we misschien beter echt gewoon de hele dag in bed liggen.

Na het kopen van enkele noodzakelijk stukken (aankopen in Ikea zijn immers altijd heel noodzakelijk) was het middag en kregen we toch wel een klein hongertje. De take away in Ikea leek ons net iets te druk en balletjes in een piepschuimen warmhoudbakje was nu ook niet hetgene waar we echt naar uitkeken. We zochten wat verder in de omgeving naar een lekker broodje ofzo maar de Zwitserse eetcultuur kennende (zie enkele blogs terug) was dat ook een verloren moeite. Maar wat eet een mens bij grote nood en weinig aanbod? Juist, Mc Donalds. Altijd een optie wanneer je nergens anders eten kan vinden. Al ben ik absoluut geen Mc lover toch begon de honger ook bij mij serieus te knagen en besloten we de take away een kans te geven.

Lekker romantisch zaten we 15 minuten later in de auto aan de Tesla Supercharger te lunchen. Het smaakte, al hadden we een ‘kidsvrij’ dagje toch iets anders gezien.

Jullie vragen zich misschien ook af waar Gust en Julia die middag dan wel zouden uithangen. Gust en Julia komen namelijk elke middag thuis eten dus een dagje weggaan met ons beide is eigenlijk niet zo evident. Toch vonden we dat zowel zij klaar waren om eens een middag alleen thuis te lunchen en wij recht hadden op een dagje uit. Op zondagavond hielden we een kleine gezinsraad waar de details haarfijn door moederlief werden uitgelegd. Jullie komen alleen naar huis, vergeet je sleutel niet mee te nemen van school, de broodjes zullen klaarliggen in de koelkast, jullie mogen zelf water nemen en als beloning een snoepje, jullie zetten een wekker op jullie smartwatch wanneer jullie terug moeten vertrekken, Gust wandelt mee tot aan de brug met Julia en daarna stappen jullie elk verder naar jullie eigen school,…’ Aan voorbereiding geen gebrek.

• 

• 

Om 13 uur belde ik de kinderen even op vanuit de auto om te checken of alles ok was. Ze zaten allebei met een koptelefoon op het hoofd filmpjes te kijken op een tablet. Ahja, dat moet kunnen. Een babysit had ons een pak meer gekost. En ik denk eerlijk gezegd dat ze het niet zo erg vonden. ‘Waar zitten jullie mama en papa?’ ‘In de auto op een parking.’ ‘Ahzo, waarom doen jullie geen leuke dingen en zitten jullie gewoon in de auto op een parking?’ ‘Tja, euh, lang verhaal.’

Ondertussen belde ik nog eens met de dame van de carwash die beloofd had mij te ‘informieren’. Ze wist me te vertellen dat ze een drukke voormiddag had maar me binnen het halfuur terug zou bellen met meer nieuws. Een halfuurtje later kwam het verlossende telefoontje. Ze hadden de nummerplaat gevonden en we konden die ophalen in Dietikon. Ok, nog snel even de supermarkt binnen om wat avondeten te voorzien en hup terug van Dietlikon naar Dietikon.

Toen we uiteindelijk rond 14.30 uur, met supercleane nummerplaat, terug richting Thalwil reden, besloten we dat we eigenlijk best een plezante dag achter de rug hadden. Een beetje spannend maar he, wat spanning kan nooit kwaad eigenlijk. Maar het was lang geleden dat we zoveel hadden kunnen praten (zonder stoorzenders die niks liever doen dan midden in een verhaal een superbelangrijke opmerking te geven of een hoogstnoodzakelijk vraag te stellen), we hadden kunnen slenteren in de Ikea zonder gezaag, we hadden stiekem in de Mc Donalds kunnen eten zonder eerst hun sausjes te moeten openen of rietjes uit ellendige papiertjes te halen.

Maar wat waren we blij dat we om 15.20 uur aan Julia’s school stonden en haar verraste, lachende gezichtje konden zien toen we haar onverwacht ophaalden. En wat was het fijn om te luisteren naar hun middagavontuur. En een volgende keer kiezen we misschien toch beter voor een wandeling in de natuur met ons tweetjes 😉