Brief van een expat…

22/01/2021 om 16.18 uur

Zonet besloot het overlegcomité in België dat niet-essentiële reizen verboden zijn vanaf 27 januari tot 1 maart.

Op de website van een Belgisch mediabedrijf las ik volgende oproep:

Ik schreef de reporter mijn verhaal vanuit een andere hoek. De hoek van de expats die vanuit het buitenland ook niet terugkunnen naar hun huis, familie of naaste vrienden.

Beste Sven
Ik las net je oproep op de website van HLN ivm de skireizen die in het water dreigen te vallen.

Ik wil je even schrijven vanuit een andere hoek.  Zelf zijn wij een Belgisch gezin (Pieter, Tine en de kinderen Gust (11) en Julia (9)) dat precies 1 jaar geleden naar Zwitserland verhuisde voor de job van mijn man.

Het was een bijzonder jaar want toen we hier amper 6 weken woonden, begon het hele corona verhaal inclusief lockdown.  Voor onze kinderen van toen 10 en 8 jaar een ramp.  Ze hadden nauwelijks vriendjes kunnen maken en waren de taal nog niet machtig genoeg om zelfstandig aan het thuisonderwijs te kunnen deelnemen.

Voor ons vertrek beloofden we de kinderen dat we regelmatig op bezoek zouden gaan bij familie en vrienden in België of omgekeerd.  We keken er naar uit om onze naasten hier te mogen ontvangen en rondleiden.
In 2020 zijn we hoogstens 3x naar België kunnen reizen (1 weekendje voor corona in februari, 1 week in de zomervakantie en de laatste keer was een weekendje eind september net voor Zwitserland België terug op de rode lijst had gezet). 

Misschien denkt men in België nu ‘maar wij zien ook niemand hoor’ maar zelfs een wandeling met familie, een babbel aan het tuinhek met de buren, een kennis in de supermarkt of een collega (mijn man werkt sinds begin maart fulltime van thuis uit en ik neem momenteel loopbaanonderbreking) kunnen hier ons sociaal tekort niet opvullen.

Tijdens de ‘Sportferien’ (krokusvakantie in Zwitserland) waren wij heel graag nog eens naar België gekomen.  En dan niet alleen om eens in het park te kunnen afspreken met de grootouders van de kinderen maar ook om ons huis in Grimbergen (dat half leeg staat) nog eens grondig te kunnen inspecteren.  Het is winter, koud en het huis staat al maanden leeg.  We kunnen rekenen op een bevriend koppel in de buurt om nu en dan eens langs te gaan maar toch is dat niet helemaal hetzelfde.

Hier in Zwitserland zijn we nog geen getuige geweest van de overvolle skiresorts.  Wij gaan zo goed als elk weekend wandelen in de bergen maar we zoeken ‘rustige’ plaatsen op.  Zo nemen we ook geen grote kabelliften maar hoogstens zetelliftjes in open lucht of kleine kabelliftjes waar je per gezin in gaat.  Maar vaak rijden we gewoon tot aan de start van de wandeling en hebben we helemaal geen liften nodig om te kunnen genieten van de prachtige uitzichten.

Ik begrijp dat de overheid iets moet doen maar het stoot me nu en dan wat tegen de borst dat mensen uitroepen dat de nieuwe uitbraak aan ‘de reizigers’ te wijten zou zijn.  Overal rondom ons zijn er nieuwe uitbraken.  Kijk maar naar Nederland, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittanië…  Het virus kent geen grenzen en gaat waar het heen gaan kan.  Of dat nu een drukke badplaats aan onze Belgische kust of de Ardennen is of anderzijds een badplaats in Barbados, Tenerife of Dubai of een skiresort in Zwitserland.  

Wat we wel moeten doen is ‘verstandig’ zijn en geen onnodige risico’s nemen. Dat is nu het allerbelangrijkste.  

Maar wij kunnen dus binnen enkele weken (en wellicht ook niet tijdens de Frühlingsferien hier eind april) niet naar België komen.  Naar onze heimat, onze thuisbasis,…  Ok, de grenzen zijn niet gesloten dus puur theoretisch kunnen we naar België komen maar dan moeten we 7 of 10 dagen in quarantaine in ons amper gemeubeld huis (enkel 4 bedden, 1 tafel en 4 stoelen) zonder ook maar enig buiten contact met iemand van de familie of vrienden.  

We zullen dus maar hier blijven en er het beste van maken.  Al een geluk maken de bergen, de sneeuw en de mooie meren veel goed.

Een Zwitserse expat die graag ooit nog eens terug zou gaan naar België.

Groeten
Tine

Geen idee of de reporter iets zal doen met mijn brief maar ik heb het tenminste toch eens van mij af kunnen schrijven. En eerlijk… het deed deugd, voila.