Geschaafde knieën

Schrijven helpt… dus dan doe ik dat maar. Want dat het nodig is, is heel duidelijk. De mascara is serieus uitgelopen deze namiddag en een pleistertje met eenhoorns zal deze keer jammergenoeg niet volstaan.

Waar begin ik? Eind januari vroeg de mama van een Zwitsers vriendje van Gust of hij geen zin had om mee te gaan op omnisport kampje. Haar zoon zou deze Frühlingsferien (de komende 2 weken hebben de kinderen hier lentevakantie) en tijdens de zomer een kampje volgen bij Milandia. Ik twijfelde. De zomer was geen optie. Nog te ver weg en ik wou de kans om naar België te gaan of hier mensen te kunnen ontvangen niet mislopen tijdens de ‘slechts’ 5 weken durende zomervakantie. Maar misschien was de lentevakantie wel een optie. De tweede week zou Pieter een weekje verlof nemen dus week 1 werd de kampweek.

Ik vulde braafjes in het Duits het online inschrijfformulier in en stuurde de bevestigingsmail ter controle nog eens naar de mama. Alles geregeld en gedaan. Zowel Gust en Julia zouden tijdens week 1 op kamp gaan. Mijn weke moederhartje twijfelde wel of ik hier goed aan deed: Ik heb eigenlijk geen opvang nodig, het kampje is Zwitsers geprijsd, de kinderen gaan dagelijks 40 minuten zelf met de trein (een begeleider pikt hen op in de trein) richting kampplaats,… Maar dan heb je stoere en sterke maximan die de gemoederen bedaart en er van overtuigd is dat Gust de week van zijn leven zal beleven samen met de vriend en Julia opnieuw zoveel grenzen zal verleggen door nieuwe vriendjes te maken.

We betaalden netjes het inschrijvingsgeld en ik las de toegestuurde infobrochure helemaal na. Vandaag besloot ik de mama van het vriendje nog even te Whatsappen om concreet af te spreken voor maandag. I know… Miss ‘van plannen is nog niemand doodgegaan’.

Maar toen ik het berichtje van de mama terug kreeg schoof de aarde toch even onder mijn voeten weg. Of nee, pak het hele universum anders. De mama schreef doodleuk dat ze 3 weken geleden het omnisport kampje een weekje verschoof. Ze had 2 weken opvang nodig en tijdens week 1 was er plaats vrijgekomen in het tafeltenniskampje. Dus efkes vlot geswitcht. Ohja, ik kreeg er nog even bij vermeld dat ze helemaal in haar gedachten had dat de jongens in de zomer samen zouden gaan en niet in de voorjaarsvakantie. En dat was het dan. Ze stelde nog even voor om in mijn plaats in het Duits te bellen of ik eventueel ook nog de andere week kon nemen. Euh merci, Pieter kan de 100 ingeplande online meetings niet zomaar even van week verschuiven. Misschien een klein technisch detail.

Ik heb gehuild, geroepen, tegen de muur geklopt… Ik was en ik ben kwaad. Kwaad maar vooral teleurgesteld. Ken je dat gevoel wanneer iemand met z’n voet een sigaret uitduwt op je hart. Wel, zoiets ongeveer.

Gelukkig nemen Gust en Julia het nog fijn op. Julia wil echt gaan en Gust zei (hij is nooit een kampjesfan geweest): ‘Ik had al niet veel zin en nu heb ik nog minder zin maar kzal wel gaan.’ Knap van hen, echt waar.

En toch doet het nog zeer. En na een gesprek met een good ‘old’ Vlaams vriendinnetje (zo eentje van die soort waar je wel op kan rekenen) besefte ik waarom het uren later nog zoveel pijn deed. De mama van dat vriendje is mijn bijna enige sociale contact hier. De persoon waaraan ik iets kon vragen tot hier toe. Kleine dingen: de naam van een goeie oogarts of een toffe kinderbrillenwinkel in town, de Duitse naam voor ‘aangetekende zending’, waar je goeie mayonaise kan vinden (blijft ter discussie ;-)),…

Deze teleurstelling zit dus dieper. Ik dacht op iemand te kunnen rekenen hier en met 1 WhatsApp viel deze ‘droom’ aan dingelen. Ploep, ballonnetje doorprikt.

Voor de mama slechts een ‘Oeps, misverstand!’ maar voor mij een kras op het hart. En er zitten er nog, meer dan eentje.

We gaan maar duimen dat het straks een onvergetelijke week mag worden voor mijn kanjers en dat ze goed voor elkaar zorgen (ben ik eigenlijk zeker van) maar het zal toch met een klein hartje zijn hier. En je zou Miss plan niet zijn als het lijstje voor volgende week niet al opgesteld is: ruiten kuisen, skikleren wassen en opbergen, de auto vanbinnen schoonmaken, de berging opruimen,…

We hebben de vakantie vanavond toch een beetje gezellig ingezet met een traditioneel Zwitsers racletje nadat ook Julia vanavond met geschaafde knieën thuiskwam. Opnieuw gevallen met de step onderweg naar huis: ‘Ik wou de vakantie invliegen mama maar ik vloog plots iets te snel.’ Ah, die knietjes genezen wel, vlugger dan je denkt.