Trapped in paradise

Het zou zo een titel van een film kunnen zijn. Ohja, juist, het is een titel van een film. Maar over deze film wil ik het eigenlijk niet hebben. Ik beschrijf mijn eigen film wel. Ik weet dat het voor iedereen lastig is op zijn of haar eigen manier. De ene mist collega’s, de andere zou liever van thuis uit kunnen werken, nog een andere vindt het oneerlijk om al maanden blootgesteld te worden aan het virus (ik denk aan zorgkundigen, leerkrachten, verkopers,…) en ga zo maar verder.

Waarom trapped in paradise? Zwitserland is mooi, heel mooi. Elk weekend voelt (nu nog steeds) als vakantie. De coronaregels zijn matig streng en we kunnen best mooie uitstapjes maken ondanks de beperkingen. De bergen en meren zijn ongelooflijk prachtig en al zeker als het zonnetje schijnt. Dan is zelfs ontbijten of lunchen op ons terras precies congé!

Maar er is een keerzijde. Het voelt momenteel alsof ik in een machtig paradijs sta vol goud, pracht en praal. Ik kan en mag er bijna alles en er is voldoende eten, er vloeit azuurblauw water en overal staan palmbomen. Kunnen jullie zich er iets bij voorstellen?

Maar er is 1 groot probleem. Je kan het paradijs niet verlaten. Er is een majestueuze houten poort en daar kan je niet voorbij. Je moet in het paradijs blijven. Achter de poort zijn je sociale contacten: familie, vrienden, vriendjes van de kinderen, oud-collega’s,…

En dat is zo verschrikkelijk hard. Zeker na al die maanden. In het voorbije anderhalf jaar was ik zelf 2 keer in België. 1 weekje in de zomervakantie en 1 weekend eind september. We waren net op tijd terug voor Zwitserland België terug op hun rode lijst plaatste. De kinderen hebben hun schoolleven nog en Pieter het minimale sociale contact met collega’s vanachter een scherm. Maar dat is het dan ook voor ons beide. We leven al anderhalf jaar afgesloten van anderen en komen met quasi niemand in contact. En net wij mogen dan niet naar België om gewoon maar eens een wandeling te maken met oma en opa in het park. Of bij nonkel en tante een aperitiefje te drinken in de tuin. Ik heb zo het gevoel dat expats in dit hele verhaal vergeten worden. Pieter omschrijft het dan weer heel kalm en droog als: ‘Waarom zouden ze met ons rekening houden, wij hebben zelf besloten hierheen te komen.’ Euheu, dat is waar maar toen ik vertrok hield ik voor ogen dat ik om de 2 maand wel eens in België zou belanden voor één of ander communiefeest, paasfeest of een andere aangelegenheid. En als ik niet naar België zou gaan, zou er zeker wel iemand klaar staan met de koffers in de hand om mij hier een een bezoekje te brengen. Dus ja, ik heb ervoor gekozen maar nee, niet op deze manier.

Het liefst zou ik nu mijn koffers pakken en naar België rijden en aan de douaniers eerlijk uitleggen dat ik er genoeg van heb en dat ik niet langer overleef zonder sociaal contact. Dankzij een lief Vlaams vriendinnetje besefte ik vandaag nog maar eens dat ook dat een basisbehoefte is. En of ik behoefte heb! Maar ik vrees dat de douaniers me eens goed zot zouden bekijken en die 10 000 Zwitserse frank boete mooi zouden incasseren. Doeme toch! Of misschien helpt het als ik hen vertel dat onze dochter komende vrijdag haar 10de verjaardag viert. ’10de meneer, hebt u het goed gehoord?’ Die wil ze graag met haar nichtjes of Vlaamse vriendinnetjes vieren want in België lijkt dat allemaal te kunnen maar wij mogen niet meevieren. Al 2 jaar viert ze haar verjaardag zonder (deur)bezoekjes. Uitsluiting? Mensenrechten? Zou hij me nog steeds niet doorlaten?

Ik ga mijn paradijs dan maar nog eens stofzuigen zeker? Of misschien is een cocktail drinken onder een palmboom een beter idee…