Meimaand, Mariamaand…
Het doet me terugdenken aan mijn lagere schoolperiode toen we elke vrijdag, in de maand mei, op de speelplaats, voor het Mariabeeld (dat trouwens boven de toiletten hing) moesten zingen met de hele school: Ave, ave, ave Maria, ave, ave, ave Maria… Als een trauma heb ik het niet ervaren maar ik kan het ook geen warme herinnering noemen eigenlijk. Maar meimaand dus, dat is de maand waarin er hier bij ons door de vrouwelijke huisgenoten gevierd mag worden. Na mijn verjaardag begin mei is het half mei aan Julia. En dit jaar niet zomaar een verjaardag. 10 jaar werd deze lieve, zorgzame en fijngevoelige meid.
Vol zenuwen kroop ze donderdagavond in haar bedje wetende dat we haar vrijdagmorgen om 7 uur zouden wekken en aan de ‘verjaardag’ zouden beginnen. De traditionele liedjesserenade werd afgespeeld en de jarige mocht de versierde woonkamer verkennen. Geen cadeautjes op tafel dit jaar? Hoe kan dat nu? Enkel een brief vol raadsels. Het ene raadsel na het andere moest ontrafeld worden om de cadeautjes te kunnen vinden in en rond ons huis. Aan haar blik te zien heeft ze duidelijk genoten. Oef, missie geslaagd!
Het laatste raadsel was een knappe tekening van broerlief. Al snel had de jarige uitgedokterd wat we die dag zouden doen. ‘Heidi!!! We gaan naar het Heidihuis!!!’
Na het verjaardagsontbijt maakten we ons snel klaar om op tocht te vertrekken. De Heidiweg die ik vond vertrekt aan het station van Maienfeld wat ongeveer een klein uurtje rijden is van Thalwil. De rit alleen al is mooi en verrassend. Je rijdt vanuit Thalwil het Glarusgebergte tegemoet en wordt bijna de hele rit geflankeerd door Zwitserse meren (Zürichsee + Walensee).
We parkeerden de wagen aan het station van Maienfeld waar we CHF4 betaalden om 24 uur te kunnen parkeren. Recht tegenover het station vind je het eerste Heidi uithangbord en de eerste wegwijzer (rode pijlen) van de Heidiweg.
Na een 5 minuutjes stappen bereik je het charmante dorpscentrum waar de mooie en verrassende tocht eigenlijk echt begint. Eerst stap je door het dorpje, daarna langsheen de wijnvelden, daarna door een bosje om uiteindelijk het Heididorp na een 45 minuutjes klimmen (!!!) te bereiken. De totale rondwandeling is zo’n 6,5 km.
Vooraf had ik in reviews gelezen dat gezinnen wat teleurgesteld waren in het Heididorp. Je betaalt CHF 13,90 voor een volwassene en CHF 5,90 voor kinderen tussen 5 en 14 jaar. Voor ons gezin dus een CHF40. Maar als je inderdaad met je wagen tot aan de parking van het Heididorp rijdt, door de 4 oude huisjes vliegt en daarna nog even de shop bezoekt kan je 1 uurtje later al terug aan de auto staan. En nee, het is geen pretpark. Maar wij vonden de CHF40 voor een dagvullend (van 10.30 uur tot 16.30 uur) programma en de goed onderhouden huisjes en omgeving eigenlijk wel een faire prijs.
Je koopt je ticketjes in de Heidishop waarmee je elk afzonderlijk huisje (het winterhuis, het zomerhuis, de school en de schuur) kan betreden.
Het voelt een beetje Bokrijk, in het Vlaamse Limburg, aan maar dan veel kleiner uiteraard. De tour start bij de schuur. Daarna ga je naar het winterhuis van grootvader (in het Zwitsers Alpöhi) waar je de verschillende traditioneel ingerichte vertrekken kan bezichtigen. Daarna ga je door naar het hoger gelegen zomeralpenhuis waar Heidi en grootvader tijdens de warmere maanden verbleven tussen de koeien, geiten en schapen. In een review las ik dat het voelt alsof Heidi en Peter net vertrokken zijn uit het huis en dat gevoel klopt ook echt. Heidi haar schoentjes staan nog naast het bed en de keukentafel staat heerlijk gedekt. Het (namaak)brood ligt dan weer af te koelen op een rek op zolder. Na het alpenhuis daal je weer wat waar je het schoolgebouw nog kan bezoeken. Oude schoolbanken, een lei en vergeelde landkaarten toveren je zo terug in de tijd. Buiten kan je nog even naar het geitenpark en om af te sluiten kan je de shop nog eens bezoeken of een postkaartje met Heidistempel van daaruit versturen naar een Heidifan.
Alles samen waren wij toch een anderhalf uur in en rond het Heididorp. Daarna zetten we onze rondwandeling verder om na een 500m opnieuw te stoppen bij het Heidihof hotel en restaurant met prachtig zonneterras. Omdat je dochter maar 1 keer 10 jaar wordt lieten we ons goed verwennen met een bordje Rösti Alpöhi, een fris biertje en voor de jarige een heerlijke ijscoupe. Het terras is zeker aan te raden en sinds lang voelden we ons precies nog eens op één of ander Vlaams terras.
De rest van de rondwandeling was bijzonder aangenaam en mooi, en vooral… dalend. Je komt in een bos, een natuurdomein, je kan vanop een toren genieten van het fantastische bergzicht, je komt voorbij de Heidibron,… en om af te sluiten stap je opnieuw door het charmante dorpje Maienfeld tot aan het station.
Jong of oud, kinderen of geen kinderen, Heidifan of niet… ik kan de wandeling aan iedereen aanraden. Je beslist zelf volgens eigen goesting of budget of je de huisjes wil bezoeken maar ook al koop je geen ticketje toch wandel je tijdens deze trail sowieso door het Heididorp. Hondjes aan de leiband zijn ook welkom in het Heididorp.
Ik vond het een absolute meevaller en misschien is het soms goed om vooraf wat mindere reviews te lezen (idem bij de Blausee vorige week) zo kan je misschien wel positief en aangenaam verrast worden.
Terwijl ik dit blogje schrijf, ligt er naast mij (in het grote bed uiteraard) een lief slapend tienertje met een gelukzalige glimlach op haar mooie gezichtje. Misschien wel de 2de verjaardag tijdens deze pandemie maar absoluut niet de saaiste of triestigste verjaardag. De dikke dankjewel knuffel daarnet voor het slapen gaan en het inieminie traantje in haar ooghoeken omdat deze dag er al op zit, zeggen genoeg. En daar doe je het voor. Tsjakaa, moederhartje ook weer gevuld en misschien wel weer zorgen gemaakt om niks. Ahja, ’t hoort bij het moeder zijn zeker? Maria zal het wel kunnen beamen.
Tiny in de bergen 