I said yes!

Geen paniek, nee, hij is niet op één of andere Zwitserse berg op zijn knieën gegaan. Stel je voor, zo met je knie recht op zo’n bergpunt.

Ik heb ‘ja’ gezegd op een totaal onverwacht telefoontje dat ik begin deze week kreeg. Maandagmiddag, letterlijk en figuurlijk ergens tussen de soep en de patatten, werd ik opgebeld door de directie van de Nederlandse school hier in Zug. Of ik volgend schooljaar een opdracht in groep 4 (2de leerjaar) zou zien zitten.

Kinderen van expats (waarvan tenminste 1 ouder Nederlands praat thuis) kunnen naschools Nederlandse les volgen om hun moedertaal bij te houden. Dat is niet alleen handig wanneer deze gezinnen eventueel terugkeren naar België/Nederland maar sowieso is het onderhouden van je eigen taal op sociaal-emotioneel vlak heel belangrijk. Dat kan je thuis zelf stimuleren door het lezen van Nederlandse boekjes, kijken naar tv-programma’s met ondertiteling, luisterverhalen, zelf les geven,… maar er is dus ook de Nederlandse school.

Lesgeven, of eerder een eigen klasje… Het is toch wel al eventjes geleden. 2008 om heel eerlijk te zijn. Net voor ik zwanger werd van Gust. Daarna was ik nog heel vaak in school- en klasomgevingen te zien. Zo heb ik de jaren als fulltime mama heel veel uurtjes vrijwillig doorgebracht in de school van Gust en Julia: zwemmama, bibmama, spelletjesmama, de huiswerkklas op poten gezet, knutselmama, secretaris van de ouderraad,… En dat heb ik met veel liefde en enthousiasme gedaan tot ik bedacht dat het misschien stilletjes aan tijd werd om ‘echt’ iets voor mezelf te doen.

Zonder eigenlijk te zoeken, rolde toen de job als secretariaatsmedewerker in een dorpsschooltje op mijn pad. Een nieuwe uitdaging maar nog steeds elke dag in, op, onder, naast en tussen de schoolbanken. Want dat het een veelzijdige job was, kan ik jullie verzekeren. Maar ik heb het zooooo graag gedaan. Het schooltje (met zijn kindertjes, ouders en collega’s) kroop heel snel in mijn hart. Er waren uiteraard ups en downs maar wanneer ik ’s morgens om 8 uur werd onthaald door de kindjes van de opvang en ze bijna vochten om me te kunnen helpen bij het dragen van de koffiekannen en verse koffiekopjes kon mijn dag al niet meer stuk. ‘Mag ik je helpen, juf Tine?’ Ook al stond ik niet meer echt voor de klas, de voorbije 5 jaar bleef ik nog steeds juf Tine van ’t secretariaat.

Tot we de knoop doorhakten om naar Zwitserland te verhuizen. Dat verhaal is niet nieuw voor jullie. Juf Tine werd door collega’s, ouders, directie en natuurlijk de liefste leerlingen uitgezwaaid en overladen met fijne woorden, knuffels (mocht toen gelukkig nog) en geschenkjes. Hier werken was absoluut niet mijn eerste bezorgdheid. Ik wou er zijn voor de kinderen tijdens het aanpassen aan de nieuwe taal, de nieuwe school en het nieuwe leven in het algemeen. Ik wou er sowieso zijn voor het gezin want ook voor Pieter was de nieuwe job intensief. Ik wou daarnaast tijd maken om onze weekends zinvol te plannen en Zwitserland echt te kunnen ontdekken. En oh wat was ik blij dat ik tijdens de hele lockdown periode geen job had. Fulltime mama werd opeens en onverwacht toch weer fulltime juf. Van de ene slaapkamer spurten naar de andere. Zoom-meetings met de klas vanop de zijkant meevolgen om zoveel mogelijk van de Duitse informatie te kunnen opschrijven om (indien nodig) achteraf eventjes door Mr. Google translate, mijn beste vriend, te laten vertalen. Hevig, maar we did it! Helemaal!

Maar gelukkig vonden die kindertjes hun draai hier en hebben ze mama steeds minder nodig. Niet alleen voor het school- of huiswerk. Het is soms even slikken maar ze worden echt groot. Bij het voorstel om mooie herfstblaadjes te zoeken in het bos of op zoek te gaan naar de baby-eendjes in het meer beginnen de ogen steeds vaker te rollen. Slik, maar verstaanbaar. Ze willen onder leeftijdsgenoten zijn en na deze intensieve coronaperiode hebben ze daar uiteraard meer dan nood aan. Dus werd juf Tine een beetje geklasseerd en bleef er vooral nog stofzuig, afwas, kuis- en plooiwerk over. Ik ben graag in mijn huisje bezig, altijd al geweest, maar om dat nu als je enige bezigheid te hebben. Nope, ik mis de uitdaging toch een beetje.

En dan komt er plots weer zo’n geweldig aanbod op je pad voorbij. Net op het moment dat je er eigenlijk heel veel nood aan hebt. Al is het absoluut niet allemaal rozegeur en maneschijn. Ik heb getwijfeld, gewikt en gewogen en er echt wel uurtjes slaap voor gelaten maar 4 uur telefoneren, met enkele besties, later zei ik volmondig ‘ja’!

Ik vind het nog steeds spannend en mijn vragenlijstje voor de vertrekkende juf wordt met de minuut langer maar anderzijds heb ik er heel veel zin in. Juf Tine will be back!

En wanneer ik even twijfel dan zal ik me sterken met de mooie woorden van de allerliefste dochter ooit. Nadat ze de voorbije dagen de twijfel heel sterk voelde bij mij (miss extra voelspriet) nam ze me gisterenavond stevig vast en zei ze: ‘Mama, ik ben zo trots op jou en ik ben zo blij dat ik opnieuw kan zeggen dat mijn mama een juf is. Oh, en mag ik je soms helpen wanneer je je lesjes moet voorbereiden? Dan kunnen we samen op zoek naar ideetjes want ik weet nu eenmaal wat kindjes leuk vinden, toch?’ Slik, snif, zucht…