Wie had gedacht dat ik op 3 april, na bijna een maand zon, warme temperaturen, verse was die op een halve dag droogde aan het rekje op het terras, de kajak die werd bovengehaald, buiten eten,… nog een tips and tricks zou schrijven over een winterwandeling.
Maar pas op, ik ben op een jaar tijd wijzer geworden. Zo had ik vorig jaar de skijassen en broeken bij het eerste lentezonnetje al gewassen en opgeborgen. Dit jaar ben ik slimmer geweest en staat dat taakje de komende weken nog op mij te wachten.
Maar we hadden het eerlijk gezegd niet meer verwacht. De eerste lager gelegen skigebieden sloten een maandje geleden al de deuren. Op de hoger gelegen gebieden in de nabijheid van Zürich sprak men over doenbare skiomstandigheden tot rond een uur of 2 in de namiddag. Daarna werd de sneeuw nogal papperig.
De voorspelde sneeuw op 1 april bleek geen aprilgrap te zijn. Zelfs in Thalwil (400 meter boven zeeniveau) viel er sneeuw. En in de hoger gelegen gebieden dus echt wel veel sneeuw. Goed voor de Belgische skiërs die net aan hun paasvakantie begonnen zijn. Verse sneeuw ten top!
De voorbije week was een woelige week des huizes Coucke-Berteloot. Wat commotie in de school van Gust met vertrekkende leerkrachten en daardoor enkele losgeslagen leerlingen. Pieter die een drukke week voor de boeg had met als kers op de taart een presentatie op woensdag (waar altijd meer tijd in kruipt dan men vermoedt) en als afsluiter op vrijdagavond een avondje spoedgevallen met Julia (we hadden onze vrijdagavond net iets anders voorgesteld ‘lees: een glaasje cava en een lekker hapje’). Een wondje aan het hoornvlies in het oog bleek de boosdoener. Na 5 uur wachten op de gang van een kinderziekenhuis werden we gelukkig om 23 uur ontslagen met antibiotica druppeltjes en een zalfje als oplapmiddel in de handtas.
En dus hadden Pieter en ikzelf vandaag heel erg veel nood aan een frisse neus en laat dat nu echt geen probleem zijn bij deze weersomstandigheden. Omdat de kinderen liever thuis bleven (na een logeeruitje, studeren voor de komende toetsen en wat op krachten komen na het avondje ziekenhuis) gingen Pieter en ikzelf alleen op stap. Liever niet te ver en niet te lang wanneer de kinderen alleen thuis zijn en dus was de keuze vrij snel gemaakt.
We gingen eerder al een paar keer richting Raten ( 30 min. rijden van Thalwil) om daar de Gotschalkenberg (winter)wandeling te maken (zie tips and tricks nr. 59 ) maar nog nooit eerder liepen we de andere kant op richting St. Jost. De wandeling naar St. Jost duurt slechts een 20-tal minuutjes. In St. Jost vind je een kapelletje, een berghutje waar je iets kan drinken en een speeltuin (nu in volle sneeuw niet toegankelijk).
Wij dronken een koffietje in de Bergbeizli (berghutje in St. Jost) die blijkbaar enkel tijdens het weekend geopend is tussen 10 uur en 17 uur. Op 20 minuten zit je midden in de natuur en de stilte. Heerlijk! We waren er iets voor 17 uur en de laatste klanten kwamen net buiten. Zouden we? Durven we? Eerst leek de berghutbaas onvriendelijk of ons niet op te merken maar al gauw kregen we toestemming om nog een koffie te drinken (zijn vrouw bracht ons letterlijk een kop zwarte koffie in het eenvoudigste kopje dat er maar bestaat). Geen koekje, geen melkje, geen onderbordje (mijn overleden schoonmoeder zou hier vast en zeker op gesproken hebben 😉 ) maar een hele fijne babbel met de baas en zijn vrouw. Over het leven in België versus het leven in Zwitserland. Huurprijzen, levenskosten, natuur, mogelijkheden om ‘plat’ te fietsen en de landbouw werden besproken. Toffe mensen, we keren zeker nog eens terug in de lente of de zomer. Dat hebben we hen beloofd.
De terugweg ging net iets vlotter dan de heenweg. Nu daal je namelijk de 20 minuten die je voorheen hebt geklommen. Geen zware klim hoor, zeker niet maar er was duidelijk verschil voelbaar.
Deze wandeling is kort maar heel mooi en ideaal als zondagnamiddag uitstap of als je in de buurt bent of gecombineerd met de Aegerisee of voor bezoekers die graag willen genieten van de natuur maar geen grote wandeling voor ogen hebben of…
Tiny in de bergen 