Het eerste dipje

Gisterenavond stond Gust om 21.30 uur klaar in de gang met zijn pyjama, zijn jas, zijn schoenen aan en zijn rugzak gevuld met Pokémonkaarten en een Geronimo Stilton boek.

Hij had het gehad met dat Chinees (daarmee bedoelt hij Duits), ging naar huis, terug naar zijn vrienden, naar Humbeek…desnoods te voet als het moest.

Krak…dan breekt je moederhart natuurlijk. Ik had het ’s middags al gevoeld tijdens de lunch samen. En ’s avonds na school was het niet veel beter. Heel gek eigenlijk want hij vertelde heel wat positieve dingen: ‘Ik was de beste bij handbal en heb 2 wedstrijden gewonnen, de muziekjuf zei dat ik zo goed mee deed, mijn klasgenoten stonden me vanmiddag al op te wachten,…’

Maar blijkbaar kon dit niet opwegen tegen de dingen die hij niet leuk vond. Een klasgenoot had ’s morgens een aansteker en bommetjes mee op de speelplaats. Dat vond hij niet kunnen. En aangezien er geen bewaking is op de speelplaats heeft niemand dat gezien. Hij was verbouwereerd. Daarnaast had hij ook een wiskundetoets gemaakt op maandag. De juf had de vraagstukken doorstreept omdat hij die nu nog niet kan maken wegens een taalachterstand. Daardoor had hij als eindresultaat 8/20. Om het in zijn woorden te zeggen: ‘Mama, ik ben grandioos gebuisd he!’ We hebben beide kinderen vooraf duidelijk gemaakt dat punten en resultaten hier nu niet toe doen. Dat ze zich eerst moeten aanpassen. Maar het heeft hem blijkbaar toch dieper geraakt dan gedacht.

In de les informatica moesten ze plaatsen terugvinden op Google maps. ‘Easy!’, dacht ik toen hij dat vertelde. Maar blijkbaar begreep hij helemaal niet hoe hij die plaatsnamen moest schrijven waardoor ook deze opdracht niet meteen lukte.

Maar wat de grote boosdoener was, echt een onoverkomelijk probleem in zijn ogen, was het feit dat de lessen op woensdag om 7.30 uur starten. Dat is opstaan om 6.30 uur en hier thuis vertrekken om 7.15 uur. Voor een avondmens (kopietje van zijn papa) is dat de hel. En dat zullen we geweten hebben.

Het moet niet simpel zijn voor de kinderen. En Gust draait nu ondertussen een week mee waardoor ook de kleine kantjes boven komen.

We gaan luisteren en praten en knuffelen en samen eens goed wenen.

En voor vandaag: laat ons hopen dat het verjaardagsfeestje straks een positieve ervaring mag zijn.

Oeggisbüel…here she comes!

Maandagmorgen, week 2

Julia mag vandaag ook starten op school. Een dubbel gevoel, zowel voor haar als voor mij. Ze is er klaar voor en mist contact met leeftijdsgenootjes, anderzijds is ze toch wel wat bang voor het nieuwe.

Voor mezelf ook dubbel: tot hier toe had ik haar onder mijn vleugels in deze nieuwe omgeving. Vanaf vandaag zou ze het zelf moeten doen. Anderzijds kijk ik ook uit naar wat me-time.

Die me-time is hetgene wat me op de twijfelmomenten van de voorbije maanden wat recht heeft gehouden. Eindelijk nog eens tijd om de dingen te doen wanneer ik wil, hoe ik het wil en hoe vaak ik het wil.

We hadden de zondagavond haar kleren klaargelegd. ‘Niet te speciaal mama, want dan denken ze dat ik raar ben. Maar ook niet te saai, want dan denken ze…tja, dat ik saai ben he.’

Het wordt de Caro van #LikeMe versie. Jeans salopette met lichtblauw bloesje. Helemaal goed, niet te speciaal en niet te saai.

Pieter en ik zullen haar die dag samen naar school brengen. We hebben om 8.10 uur een afspraak met meneer Urs Helbling, shulleiter.

Wanneer wij vertrekken richting Julia haar school is het eigenlijk nog veel te vroeg voor Gust om naar zijn school te vertrekken. Kinderen komen echt maar tegen aanvang van de school. We geven Gust dus zijn eigen sleutel en hij zet zijn wekker. Hij moet zelf vertrekken en zorgen dat hij op tijd op school geraakt…loslaten!!!

Aangekomen in shulhause Oeggisbüel worden we binnen gelaten door een lieve dame. Ze brengt ons tot bij de directeur die ons op zijn beurt richting het 3de leerjaar brengt.

De juf is er nog niet maar komt enkele ogenblikken later aan. Ze begroet ons en begint Nederlands te praten. Ik denk dat de mond van zowel mij als Pieter openviel. En dan had ik nog niet eens de tijd om Julia’s mond te bekijken 🙂

Frau Hürzeler blijkt geboren te zijn in Nederland. Op haar 5de verhuisde ze met haar ouders naar Zwitserland. Ze kent het expat-verhaal dus maar al te goed. Haar naam verklapt haar afkomst niet aangezien vrouwen hun eigen familienaam verliezen wanneer ze huwen. Frau Hürzeler blijkt dus gewoon juf Sacha Kampstra te zijn. Wat een toeval. Of misschien is dit helemaal geen toeval en hebben ze Julia bewust hier geplaatst en is dit de reden van de 2 verschillende scholen. Heel fijn allemaal maar misschien mochten ze dit vorige week even toegelicht hebben.

Ah, geen zorgen meer maken en vooral blij zijn voor Julia. Haar angst om zich niet te kunnen uiten is hierbij helemaal verdwenen. Frau Hürzeler geeft ons wat uitleg in het Nederlands en bezorgt ons het lessenrooster van Julia. Vrij op woensdag- en donderdagnamiddag. Heel normaal hier blijkbaar. Dus toch nog wat quality time met mijn lieve meid op donderdag.

’s Middags wacht ik haar op net buiten de speelplaats. Ik had mijn orders gekregen van Julia: niet te dicht maar ook niet te ver. Ik zie haar huppelend naar mij komen. Oef!

Onderweg naar huis vertelt ze honderduit over frau Hürzeler, de lieve meisjes in de klas, politietje spelen op de speelplaats, dansen op baby shark,…het komt goed.

’s Avonds heeft ze haar eerste ‘hausaufgabe’ bij. Vol enthousiasme begint ze er meteen na school aan.

Luzern…we’ll be back soon

Zondagvoormiddag vertrokken we na weeral een heerlijk ‘ik word precies wakker op vakantie’ moment richting Luzern.

We waren er nog nooit geweest en wisten dus niet goed wat te verwachten.

Na 40 minuten rijden, parkeerden we op parking ‘Altstadt’ (thanks voor de tip Google).

We kuierden door de straatjes, over de bekende brugjes en langs het zonovergoten meer. Echt vakantiegevoel. Ik kreeg een vreemd gevoel vanbinnen. Iets tussen verliefdheid en geluk.

Hier komen we zeker nog terug! Dit wordt misschien wel ons nieuwe Leuven.

Het eerste weekend!

Zaterdagochtend…wakker worden met de geur van een vers gebakken broodje uit ons eigen broodbakmachine, de kindjes die nog heerlijk liggen te slapen, verse koffie en de vele bootjes en roeiers op Zürichsee. Heerlijk!

Het is een prachtige dag. De zon verlicht de woonruimte en de huizen aan de overkant, de bergen en Zürich centrum zijn duidelijk te zien vanop het terras.

We besluiten tijdens het ontbijt om in de voormiddag nog wat te rommelen in huis. Pieter wil nog wat laatste dozen wegwerken en ik nog wat was verwerken. Ik had de dag ervoor wolwasmiddel gekocht in de supermarkt en wou 2 wollen pulls van Pieter wassen.

Het wegwerken van Pieters dozen liep iets vlotter dan mijn was. In huurhuizen zijn ze hier verplicht om ook een wasmachine en droogkast te laten staan. Dus behelp ik mij met de Duitse wasprogramma’s. Gekleurde en witte was had ik snel gevonden. Maar die wolwas leek niet zo simpel. Tot ik plots ‘dacht’ dat ik het gevonden had.

Een halfuur later wist ik het zeker…het was NIET het juiste knopje :-s

Nadat Pieter er het boekje had bijgenomen, konden we vaststellen dat ik had gekozen voor hygiënische reiniging van het toestel (op hele hoge graden dus). Goed bezig frau Coucke 😦

Na het middagmaal wilden we er graag al eens op uit trekken. Pieter zocht een boswandeling uit in onze nabijheid.

We gingen naar Sihlwald. Een soort wild- und erlebnispark. Absoluut een aanrader. We komen zeker nog terug. En dit op 15 minuten rijden van bij ons.

Schulhaus Oeggisbüel…euh wat zeg je?

Pas op vrijdag kregen we bericht dat Julia niet naar Gust zijn school kon. Te grote en drukke klas daar. Ze mag maandag wel starten in het 3de leerjaar in shulhause Oeggisbüel. Voorzichtig bracht ik de boodschap over en gelukkig blijft vooral het deel ‘je mag naar het 3de leerjaar’ hangen. We maken ons als moeder soms toch teveel zorgen, niet?

Julia kennende zou ze op maandag bloednerveus zijn en bang voor het onbekende. Ook al zijn de Zwitsers voor ‘bezoeken doe je enkel op afspraak’, ik nam toch de beslissing om haar school even te gaan verkennen.

We wandelden samen met Google maps onder de arm. De weg viel behoorlijk goed mee. Het klimmen ook. Tot we aan het laatste stukje kwamen. 115 trappen (ja, really, je leest het goed) naar boven om haar schoolgebouw te kunnen bereiken. Dat wordt werken aan de conditie. En al meteen bedacht ik dat ik haar de eerste dag zou brengen en halen en brengen en halen…dus 8 x 115 trappen te gaan op maandag 🙂

Haar school is een heel mooi gebouw naast de kerk van Thalwil. Het heeft iets van een sprookjeshuis.

De directeur, een zeer vriendelijke man, stelde Julia snel gerust. Hij kon de school al even tonen maar de echte ontmoeting met de klas en de juf/meester (Julia heeft een juf en meester) zou pas op maandagochtend gebeuren (ahja, want Frau Coucke had geen afspraak gemaakt natuurlijk).

Julia had er zin in. Onderweg nog stoppen bij de schoenwinkel want ook Julia zal maandag starten met hausschuhe aan.

De eerste schooldag…

Vandaag was het zover…de eerste Zwitserse schooldag voor Gust.

Hij leek opmerkelijk kalm en protesteerde niet. Oh wat was ik benieuwd naar zijn reactie. Gelukkig is er op woensdag ook hier maar een halve dag school dus hij kon gewoon even gaan ‘proeven’.

We wandelden samen naar school (lees klommen). Na een minuut of 8 bereikten we Gust zijn school. Zonder aarzelen en vrij zeker liep hij de speelplaats op. Wij enkele stappen achter hem.

De leerlingen stonden op de speelplaats of voor de deur van het schoolgebouw te wachten. Geen juffen of meesters buiten te bespeuren. Geen gesloten omheining rond het gebouw. Toch wel even aanpassen in vergelijking met de Belgische scholen.

Toen de bel ging om 8.15 uur (de bel klinkt als een soort alarm) kwam de conciërge de deur openmaken en stormden alle kinderen naar binnen. De conciërge nam Gust even onder zijn hoede en toonde Gust de juiste klas. Eigenlijk zaten Gust zijn klasgenoten al in de klas want op woensdag starten ze om 7.30 uur (ja, echt, je leest het goed) met Engelse les. Ojee, moeten wij Gust elke woensdag zo vroeg uit bed krijgen???

Om 12 uur stond ik terug aan het schoolgebouw. Geen enkele andere ouder of grootouder te zien. De Zwitserse kinderen wandelen vanaf kleuterleeftijd zelfstandig van en naar school. Dat was hier duidelijk te zien. Gust kwam buiten samen met 2 andere jongens uit zijn klas en nam afscheid. Onderweg naar huis vertelde hij honderduit over zijn eerste schooldag en alles leek goed te zijn meegevallen.

Hij had Engels gepraat met zijn klasgenoten en in de klas kreeg hij een plaatsje naast James die vloeiend Engels spreekt. James wordt Gust zijn vertaler want we vermoeden dat Mr. Jud ( Gust zijn meester) niet echt Engels spreekt.

De maandag hadden we in Zürich een speelgoedwinkel bezocht. Zo’n echte speelgoedwinkel uit de Amerikaanse films. Zelfs als volwassene kan je hier uren doorbrengen en droom je zo weg.

Bij de Pokémon afdeling zagen we dat ze tijdens de maand januari op woensdagnamiddag Pokémon ruilbeurzen zouden houden. Gust wist meteen wat hij op woensdagnamiddag zou doen.

Aangezien Pieter nog volop bezig was om de kinderbedden in mekaar te steken (we kochten deze nieuw in Ikea en dus mochten de verhuizers deze niet in mekaar steken), moest ik wel met Gust alleen richting Zürich gaan.

Wij 2 samen namen de trein, die zoals voorspeld door Pieter, elke 10 minuten vertrekt vanuit Thalwil. De speelgoedwinkel ligt gelukkig recht tegenover het ‘hauptbahnhof’.

Gust heeft er zijn hartje opgehaald en communiceerde daar met jong en oud in het Engels. Ik heb meer dan 2 uur op ‘moeder-veilige’ afstand van Gust staan kijken (zonder internet want de Pokémon afdeling bevindt zich in de kelderverdieping waar ik geen bereik had 😮 )

Tevreden keerden we terug richting Thalwil al stopten we eerst nog in de schoenwinkel. Alle kinderen dragen hier in de klas slippers of ‘Hausschuhe’. Misschien nog geen zo’n slecht idee? Al vond Gust het toch wat gek in het begin want hij liet zijn slippers op donderdag toch nog veilig in zijn rugzak zitten 🙂

Ohja, en over integratie gesproken. Op donderdagavond kwam Gust thuis met zijn eerste huiswerk en zei hij langs zijn neus weg: ‘Ik heb ook nog een verjaardagsuitnodiging.’ Ik keek even bedenkelijk en even later toverde hij deze uitnodiging uit zijn boekentas. Hoe fijn en warm is dit zeg!

D-day

Na nog een nachtje op onze nogal beweeglijke luchtmatras (wanneer Pieter zich omdraaide waande ik mij op een achtbaan ergens in één of ander pretpark) werd ik om 7 uur wakker. Ik liep naar de keuken van waaruit ik ’s morgens heel graag kijk naar de aanmerende boten.

Maar in plaats van een boot zag ik een volgeladen vrachtwagen op de parking naast de deur staan. Het was zover. D-day, moving day, hatelijkstedageverday, kaniknogontsnappenday,… Ik bereide me voor op een dag met jawel…weeral chaos in mijn huisje.

Een verhuislift werd geïnstalleerd en even later liepen er weer 4 spierbundels in ons huis rond.

Ik kreeg een heel fijn taakje (zeker ingefluisterd door Pieter zodat ik niet in de weg zou lopen met mijn whaaa en oei oei en ohnee…). Elke doos die boven kwam had een nummer en dat nummer mocht ik afvinken op een hoop documenten. Hoe fijn was het als ik een blad vol had. Precies de bingo die ik speelde toen ik klein was. Maar ondertussen vulde het huis zich met dozen en met bubbelpapier ingepakte dingen.

Er werd gesleurd, gezucht, gepuft en gevloekt. Gelukkig vond ik in 1 van de verhuisdozen het koffieapparaat en werd dat door zowel verhuizers als wijzelf heerlijk geapprecieerd. Lang leve koffie!

In de namiddag hadden we een afspraak in 2 scholen. Op 2 verschillende locaties zouden Gust en Julia een kleine test afleggen om hun kennis van het Duits (euhm) en algemene kennis in te schatten. In de school van Gust kregen we een rondleiding door 2 lieve juffen (zorgjuffen bleek achteraf). Ook de meester leerden we kennen en die stelde voor dat Gust meteen de dag erna (op woensdag) zou starten. Gust keek even bedenkelijk maar Pieter en ik waren er zeker van dat die snelle integratie net goed zou doen.

Julia haar test ging door in een andere school. Daar kregen we geen rondleiding en werd ze meteen voor de leeuwen geworpen. Direct lokaal binnen, test maken zonder mama en papa in de buurt, geen inleiding,… Ikzelf was wel een beetje zenuwachtig toen ze binnen was. Na een kwartiertje ging de deur terug open en kwam ze met bloedrode wangen maar een grote glimlach terug buiten. De juf wist ons te vertellen dat ze de test zou nakijken en afhankelijk van de resultaten zou zien naar welk leerjaar Julia zou gaan en ook naar welke school.

Naar welke school??? Gaat Julia dan niet sowieso mee naar de school waar Gust morgen zal starten? Kunnen we broer en zus in deze situatie uit elkaar halen? Ojee, kan ik terug?

Het enige wat we nu konden doen was afwachten en hopen op het beste.

Ondertussen geraakten huis en kasten wat gevuld en konden we die avond terug in ons eigen bed slapen. Zzzzzzzz!!!

Bureaucrawadde?

Maandag 6 januari 2020

Na een nachtje slapen op een luchtmatras weet je opeens weer waar al je lichaamsdelen zitten en hoe ze voelen. Woeha!!!

Die maandag moesten we heel wat regelen. Na een verfrissende douche en wat crackers met choco als ontbijt vertrokken we richting Thalwil centrum naar het gemeentehuis. Had ik al verteld dat aan het Zürichmeer wonen heel leuk is maar dat ik nu pas besefte dat alles richting centrum (winkels, scholen, gemeentehuis,…) klimmen betekent. Die kuiten zullen hier nogal getraind worden!

Al bij al ging het vrij vlot in het gemeentehuis. Dit dankzij de ongelooflijke voorbereiding van hubbylief! Zonder hem stonden we bijlange niet zo ver in dit verhaal. De Zwitserse directheid en ‘we winden er geen doekjes om’ werd hier meteen duidelijk.

Na het bezoek aan het gemeentehuis en de officiële inschrijving in Thalwil namen we de trein richting Zürich centrum. Ongelooflijk hoe het openbaar vervoer hier wordt georganiseerd. Om de 10 minuten een trein die stipt aankomt en vertrekt. Zalig!

In Zürich wilden we volgende zaken regelen: treinabonnement voor Pieter en de kinderen, een bankrekening openen (UBS) en mijn nieuwe telefoonnummer aanvragen (UPC).

Maar het hoogtepunt van de dag was een bezoek aan papa’s nieuwe werk: de Google gebouwen. Indrukwekkend en nog steeds een beetje verbouwereerd over de mogelijkheden, de inrichting, de kansen, de grootsheid,… En de free lunch daar was natuurlijk heel aardig meegenomen aangezien we nog steeds niet thuis konden koken.

Verhuisperikelen

Na lang voorbereiden, nadenken, wakker liggen, discussiëren, overleggen en ook twijfelen was daar eindelijk het grote moment: de verhuis zelf!

We waren klaar voor het grote moment, het was goed geweest maar toch kan ik niet ontkennen dat die periode het moment was waar ik het meest tegenop zag.

Verhuizen is niet mijn ding en zal nooit mijn ding zijn. Ik haat chaos en laat een verhuismoment nu vooral een moment van chaos zijn.

We hadden geluk, Google betaalde een verhuisfirma die alles voor hun rekening zou nemen. Dus dat scheelde al veel. Maar toch…verhuizen zal nooit mijn favoriete bezigheid zijn.

We hadden opvang voor Gust en Julia geregeld zodat zij niet verloren zouden lopen in een (half)leeg huis. Bij deze wil ik de vrienden en familie nog eens ontzettend bedanken voor de fijne tijd die ze onze kinderen hebben bezorgd.

Die vrijdagmorgen, 3 januari 2019, kwamen 5 verhuizers aan in de Kerkveldweg in Humbeek. 5 mannen die ik in het donker zou mijden maar die na 3 dagen samen verhuizen plots je trouwe kompanen blijken te worden.

Het inpakken ging vlot (de ene verhuizer gooide al wat vlotter met onze spullen dan de andere 😉 ) Na 2 dagen zat al ons hebben en houden ingepakt in kilo’s bubbelpapier in de grote vrachtwagen. Een speciaal moment toch.

Zondagmorgen, 5 janauri, zouden we ergens tussen 7 uur en 8 uur in de ochtend vertrekken. De laatste spulletjes in de auto laden en niet te vergeten…2 poezen in hun poezentransportmandjes inladen. Benieuwd wat die 2 sjarels van een 8 uur durende autorit zouden vinden?

Bij het opstaan die zondag werden we ongelooflijk verrast. Broer, schoonzus en onze 3 lieve nichtjes stonden op de oprit klaar om ons uit te zwaaien. Nog steeds overdonderd en enorm dankbaar hiervoor.

De rit naar Zürich is heel vlot verlopen. Poezen en kinderen waren heel rustig 🙂 Rond 18 uur zijn we in het nieuwe huis aangekomen en werden we meteen verrast door het prachtige zicht (ook al was het al donker). We werden toch wel even stil.

Al kwam daarna snel het besef dat we hier stonden in een leeg huis. Geen meubels, geen bestek, geen glazen,… We kochten in de nachtwinkel pizza die we in het nieuwe huis in de oven konden opwarmen en sneden die met Pieters zakmes in stukken. Daarna werd de pizza met veel smaak opgepeuzeld, rechtstaand aan het keukenblad. De pizza werd vergezeld door een glaasje rode wijn uit een plastic beker. Feels like home 🙂

2.678.400 seconden

2.678.400 seconden was ik de voorbije 2 maand een single mom.


Pieter begon op 4 november bij Google waardoor hij tijdens de week al in Zürich verbleef.
Hij kreeg een ‘temporary house’ = een gemeubeld appartement, een ontbijtpakket voor de eerste ochtend, wekelijkse poets, wekelijks verse lakens en handdoeken maar niet onbelangrijk, eerder zelfs zeer belangrijk…het wc-papier wordt NIET aangevuld.  

Ik bleef dus moederziel alleen in Humbeek achter (eventjes zielig doen) met de kroost.  We beloofden met ons drietjes een sterk team te zijn en zij beloofden mama wat te helpen.  Dat vertaalde zich in een Julia die na het ontbijt begon te stofzuigen, zelfstandig haar boekentas maakte inclusief de boekentas van broerlief, een sokken plooiende dochter, de was werd gesorteerd,…en dat allemaal terwijl Gust…euh…toekeek en mopperde :-s

Hoeveel ochtenden ik Gust niet voor de 35ste keer uit bed riep en hij met een warhoofd zijn boterhammen naar binnen speelde om tenslotte zonder jas, schoenen of boekentas in de auto te kruipen.
Maar…we hebben voor elkaar gezorgd!


Ook Murphy wist ons te vinden.  Dag 2 van het single mom avontuur kreeg ik telefoon van de school van Julia.  Om te melden dat ze zich niet goed voelde.  ‘Ok’ dacht ik, ‘nog 1 uurtje werken en dan kan ze in de namiddag thuis blijven, dit moet lukken’. Ik vroeg de secretaresse of ik haar even aan de lijn kon krijgen want ik vermoedde dat ze wat last had van ik-mis-mijn-liefste-papa-van-de-wereld-syndroom.  ‘Geen probleem’, zei de secretaresse. ‘Julia, kom je even aan de telefoon?  Het is je mama.’ Enkele seconden later hoorde ik: ‘Oeps, ze heeft net overgegeven in mijn bureau.’  3 minuten later stond ik dus aan school… Zo hebben we de dag nadien ook voor het eerst gebruik gemaakt van Oppas ziek kind van de CM en het was een meevaller.


Ook Gust wist me te verrassen met een dubbele achillespeesontsteking toen Pieter in Zürich was.  ‘Ontstekingsremmers en kiné’, wist de dokter te vertellen.  Die kiné (bedankt voor de goeie zorgen trouwens Steven) werd 6 weken, minstens 3 keer per week, een ritje van en naar de praktijk met Gust. Ook al is hij ’s morgens niet echt de meest nuttige in huis, hij bewees dat hij niet langer mijn kleine jongen is en bleef telkens alleen in de wachtzaal zitten tot de kinesist hem kwam halen.  


Maar al bij al kunnen we zeggen dat we het met ons drietjes prima gered hebben.  Enkele lieve mama’s boden me spontaan hulp aan al moet ik toegeven dat ik eerder een ‘gever’ ben dan een ‘ontvanger’.


Ik ben trots, we did it, ik overwon mijn berg (al zullen de Zwitserse bergen andere katjes om te geselen zijn), we vormden een team…

Al mag het nu snel donderdagavond zijn zodat we eindelijk terug een gezin zijn, blije en minder blije momentjes kunnen delen, naar elkaars verhaal kunnen luisteren, samen kibbelen,…maar stiekem ga ik mijn Vitaya-vrouwen-avonden ook wel een beetje missen.  

Maar Pieter, het is goed dat je naar huis komt want de diepvries en de snoepjeskast zijn leeg…