Deze wandeling is een voorloper op de Uëtliberg, ook gekend als de Zwitserse huisberg, hier vlakbij (20 minuten rijden). Voor mij niet echt een topper maar zeker een aanrader als je in de omgeving van Thalwil (Zürich) woont of verblijft.
Wij reden naar Parkplatz Buggenegg om van daaruit over de heuvelkam te wandelen. De meeste wandelingen vertrekken met de kabelbaan vanuit Adliswil maar ook dat was voor ons tijdens Corona geen optie.
Panoramaroute boven Zürich (6 km):
Volgens dienstregeling brengt de Üetliberg kabelbaan de bergwandelaars naar de 871 meter hoge huisberg van Zürich. De aansluitende hoogtewandeling is ook geschikt voor gezinnen. En op de Felsenegg wacht na een bezoekje aan het terras van het restaurant de gondel omlaag naar Adliswil op u, waar de sneltrein u weer richting Zürich brengt.
In circa twee uur voert het illustratieve planetenpad u met een betoverende bergkamwandeling door het ons zonnestelsel. En als bonus door een schitterend panorama. De Zürichse huisberg bereikt men met de trein vanuit centraal station Zürich; dagjesmensen en zonnebaders rijden al sinds 1875 (met enkele onderbrekingen) gemakkelijk naar de “Üezgi”.
Reeds 25 jaar daarvoor werd het pension en kuuroord geopend, dat tegenwoordig een stijlvol hotel is met een schitterende panoramische ligging. Een nog indrukwekkender uitzicht over de stad Zürich, het meer en de Alpen heeft men, als men vrij is van hoogtevrees, vanaf het platform van de 72 meter hoge uitkijktoren bij hotel “Uto Kulm”.
Bijna even uitzichtrijk is echter ook de korte hoogtewandeling naar de Felsenegg – vlakbij het eerste en enige Zwitserse natuurbelevenispark: wildernispark Zürich-Sihlwald. Behalve wandelaars en gezinnen lopen hier ook “rangers” rond die met alle plezier toelichting geven op hun werk en de natuur.
Voor mij momenteel mijn persoonlijk topper maar misschien ligt dat aan het feit dat we deze roadtrip ondernamen tijdens Coronatijden en voor het eerst het gevoel hadden dat we sinds onze verhuis Zwitserland echt konden ontdekken. Tijdens de eerste maanden bezochten we vooral steden als Zürich en Luzern of gingen we dichtbij wandelen in het Sihlwald.
De roadtrip start vanuit Thalwil aan de Zürichsee en eindigt in Interlaken. Onderweg kom je voorbij Zug, Lauerz, Schwyz, Tellskapelle (mijn topfavoriet), Brienz, Interlaken. Tijdens de roadtrip werd ik echt verrast door de schoonheid van Zwitserland en zijn prachtige meren. Maar zelfs een mooi kerkje of een veld vol bloemen zorgden voor adembenemende stopjes en foto’s.
De Tellskapelle vonden we eigenlijk eerder toevallig tijdens de zoektocht naar een picknickplaatsje. Daar wil ik zeker nog terug na Corona want van hieruit kan je ook weer een prachtige wandeling maken met overzetboot (wat nu dus niet mogelijk is).
De Zwitserse Wilhelm Tellroute (9 km – middelzwaar)
Wandelen vanaf de geboorteplaats van Zwitserland
De Wilhelm Tellroute is net zo gevarieerd als de rijke geschiedenis van Zwitserland. Het beginpunt van de deze route is de Rüttliweide, voor alle Zwitsers dé geboorteplaats van Zwitserland. Natuurlijk vanwege het drama ‘Wilhelm Tell’, maar het is het ook de historische plek waar in 1291 de Bond van de Eedgenoten gesloten werd (De ontstaansgeschiedenis van Zwitserland).
De Rüttliweide is onderdeel van de 35 kilometer lange ‘Weg der Schweiz’. Je komt er gemakkelijk via één van de vijf stoomboten die over het Vierwoudstedenmeer varen. Na je bezoek aan de weide beklim je de Seelisberg via 850 traptreden. Een sportieve uitdaging! Na de afdaling kom je in Bauen waar je verrast wordt door het mediterraan klimaat. Er groeien palmen, vijgen en allerlei exotische bloemen. In dit dorp werd de componist van het volkslied ‘Trittst im Morgenrot daher’ geboren. Ook de bekende pater Alberik Zwyssig woonde in Bauen. De conditie-eisen voor deze routezijn middelzwaar.
Interlaken was het eindepunt van onze roadtrip. Door Corona zijn we er niet echt gestopt maar volgens vele sites is deze Zwitserse stad zeker ook de moeite waard om eens te verkennen. Dus nog een to do op onze lijst.
Toen Gust en Julia klein waren, bladerde ik nu en dan (tijdens een gestolen me-time momentje in het kleinste kamertje van het huis) eens in het opvoedingsboek ‘Oei, ik groei’. Voor de niet-kenners kan ik kort samenvatten dat dit boek de ontwikkelingsfases van baby’s en peuters onderverdeelt in sprongetjes (zeg maar sprongen!!!). Je kan dan meevolgen in welke fase je kindje op dat moment zit en wat de typische gedragingen zijn in die fase.
Meestal bladerde ik in dat boek wanneer een ik-stop-niet-meer-met-huilen-fase aanbrak of een ik-vind-plots-mijn-papjes-niet-meer-lekker of een ik-zeg-nee-en-ik-ben-nog-geen-twee fase aanbrak. En telkens opnieuw moest ik vaststellen dat de essentie van het hele boek eigenlijk de volgende was: ‘WANNEER U DENKT DAT U ECHT NIET MEER KAN EN JE VOLLEDIG UITGEPUT BENT, DAN IS HET HOOGTEPUNT BIJNA BEREIKT EN VERBETERING IN AANTOCHT.
Wel, deze week had ik dus even een ‘Oei, ik groei’ momentje. In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik er eventjes wat door zat. Dat ik wat twijfelde aan mezelf, dat ik bang was dat de kinderen door onze uitzonderlijke situatie toch wat achterstand zouden oplopen, dat ik bang was dat het contact waaraan ze de voorbije maanden bouwden zomaar verloren zou gaan,…
Dinsdagavond had ik een e-mail gestuurd naar Gust zijn DAZ (Duits tweede taal) juf. Ik had haar mijn bekommernissen even geuit. De volgende dag schreef ze me al terug en zocht ze onmiddellijk mee naar oplossingen. Ze stelde voor dat ze vanaf nu 2x per week met Gust zou chatten via Teams. En ze zou eenvoudige leesboeken in onze brievenbus komen droppen. Ze stelde ook voor om in het Duits naar een film te kijken die Gust en Julia ooit al zagen in het Nederlands. En ze zou contact opnemen met enkele klasgenootjes en vragen of ze Gust via Teams zouden contacteren. Superlief van haar!!!
Wel, vandaag was het zover. Vanmorgen heeft Gust anderhalf uur alleen met Frau Meier een video call gehad. Ze hebben gepraat maar ook raadspelletjes gespeeld en ze heeft Gust gevraagd om tegen volgende week een presentatie over planeten te maken. En na dat gesprek heeft hij 2 klasgenoten in 1 videogesprek gezien. In een combinatie van Duits en Engels hebben ze over hun tijd thuis gepraat en hun Brawl Stars trofeeën besproken.
Dit weekend ga ik op zoek naar een paar leuke films op Netflix die we de komende tijd als avondactiviteit in het Duits kunnen bekijken en zoals beloofd staken in onze brievenbus wel 6 boeken voor Gust met als thema’s: voetbal, dieren, sterren en planeten, monsters,… Frau Meier kent Gust al goed op deze korte tijd 😉
Hier dus een happy mama die zo meteen het zonnige weekend in gaat vol goeie moed.
Net zoals ik Frau Meier heel dankbaar ben, wil ik ook nog eens de dames bedanken die gisteren na mijn ‘mindere’ blog de tijd namen om me even wat oppeppende woorden te sturen. Bedankt dames, this means a lot!
-Niet moeilijk omdat we hier met ons 4 thuis zijn want we lachen ons soms bijna krom met de meest onnozele dingen.
-Niet moeilijk omdat de kinderen niet voldoende werken of niet luisteren want ze doen het verdorie supergoed en volgen dagelijks zonder (veel) gemopper hun takenplan.
-Niet moeilijk omdat we niet op stap kunnen want we genieten hier thuis van ons echt wel mooie uitzicht en de rust van de voorbijvarende bootjes.
-Niet moeilijk omdat de kinderen zich vervelen want de Playmobil mannetjes kregen een totaal nieuwe dimensie sinds 2 dagen en wanen zich in een real life Brawl Stars game. Zalig om te zien en te horen.
Maar wat is het probleem dan wel? Het duurde even voor ik het eigenlijk zelf door had.
Vanaf de sluiting van de scholen kreeg ik meteen het idee om van de gelegenheid gebruik te maken om de leerstof die ze tot hier toe misten in België wat bij te werken. We kregen alle werkboeken voor dit schooljaar mee en dus leek het me ideaal om wiskunde, spelling en Frans in te halen.
In de eerste schoolvrije week stroomden, via 5 verschillende Zwitserse leerkrachten (juf en meester van Julia, meester van Gust, Duits Tweede Spraak juf van Gust en ook die van Julia), allerlei info, opdrachten, tips, spelletjes,…binnen. Allemaal super goed bedoeld uiteraard en ik ben er ook enorm dankbaar voor.
Julia haar juf rijdt wekelijks rond in ons dorp met fiets en fietskar om alle gemaakte werkjes op te halen en nieuwe taakjes af te leveren. Geweldig!!! Julia stond gisteren anderhalf uur aan het raam om toch maar een glimp van haar juf op te vangen.
Daarnaast blijf ik nog steeds de binnenkomende e-mails van de school in België binnen krijgen wat ik super vind. Zo kon Julia meedoen aan de opdrachtjes via Whatsapp van haar klas en Gust nam dinsdag deel aan een videochat met zijn juf en klasgenoten. Voor onze kinderen op dit moment heel erg belangrijk. Want sinds de sluiting van de scholen is alle contact met Zwitserse klasgenoten jammergenoeg stilgevallen. Chatten of bellen in het Duits is voor hen nog te moeilijk waardoor ze nu extra teruggrijpen naar die Vlaamse vriendjes.
Maar opeens was daar de twijfel en onzekerheid. Ik heb het gevoel dat ik tussen de mazen van het net val of zoiets. Ik hoor niet hier en ook niet daar. De opdrachten van Zwitserland kunnen ze niet allemaal maken (ik mocht van de leerkrachten echt wel skippen wat nog te moeilijk is dus zeker geen probleem) en als ik de e-mails van België probeer mee te volgen, kom ik 2,5 maand achter want ik ben nu de leerstof van januari en februari aan het inhalen.
Dus plots voelde ik me zo alleen in dit ‘homeschooling’ verhaal. Ik kan nergens aftasten of vergelijken. Ik moet vertrouwen op mezelf. En ik zie dat ze vooruit vliegen en het echt wel goed doen maar het was sterker dan mezelf.
We zitten hier alleen (ok iedereen zit momenteel redelijk alleen) in een vreemd land en zelfs eens een babbel achter de tuindraad of tegen een buur aan de andere kant van de straat is onmogelijk. Zelfs wandelen is hier anders. In Humbeek ken je de kleine wegjes en steegjes en kom je misschien wel eens een klasgenootje tegen waarnaar je op duidelijke afstand eens kan zwaaien. Hier niet…hier ken ik de leuke wandelplaatsjes nog niet, hier komen we geen klasgenootjes tegen…
Ondertussen wonen we hier 3 maand. 3 maand waarin ik zo goed als enkel tegen mijn eigen huisgenoten kon praten. Voor Corona was ik net zo goed aan het inzetten op integratie. Ik schreef de kinderen in voor een Science Workshop, Gust ging deze vakantie een voetbalkampje volgen en de vrijdag net voor het sluiten van de scholen had ik alle buren uitgenodigd voor een kennismakingsaperitief. Dat hebben we last minute dan maar geannuleerd maar dus ook dat contact blijft nu nog even op zich wachten.
Ik weet dat het momenteel voor iedereen moeilijk is. En iedereen maakt zich zorgen. Hoe zal dit allemaal opgelost raken, wanneer kunnen we terug ‘vrij’ zijn, wat zal de impact van dit hele Corona-verhaal zijn, blijven we gezond… Dus mijn zorgen zijn eigenlijk maar peanuts.
Bij deze ga ik me optrekken aan het prachtige weer dat er aan komt, aan de mooie wandelingen die we hier kunnen maken langs het water, aan de diepvries die dankzij hubbymans vol met ijsjes zit :-), aan de innige momenten die we momenteel als gezin doormaken…
Beloof me 1 iets, als jullie het ook even moeilijk hebben, stuur me dan een bericht, schrijf het van je af, zet een goeie song op, maak een prachtige natuurwandeling,… want we staan er echt niet alleen voor.
Een megadikke knuffel van hieruit aan iedereen die hem nodig heeft.
Week 2 met z’n allen thuis opnieuw aardig overleefd. Toch voelde je bij iedereen al eens een minder dagje of een minder momentje. Daar had het weer wel mee te maken. Hadden we vorige week temperaturen tot 24° in de zon, dan mochten we deze week de winterjas op sommige momenten terug boven halen en konden we minder gebruik maken van het terras. Dus blijven duimen voor droog en toch wel aangenaam weer tijdens deze periode.
Pieter blijft naarstig doorwerken in zijn homeoffice met op geregelde tijdstippen videocalls met de collega’s. Op die momenten worden wij naar de living of terras verbannen. Enkel met een kopje warme soep of een verwenkoffie ben ik op dat moment toch welkom 😉
Gust en Julia houden zich knap aan hun weekplanning. Van maandag t.e.m. vrijdag wordt er in de voormiddag naarstig doorgewerkt aan de reken- of taaloefeningen en wordt er in de namiddag gespeeld of geknutseld of gekookt of… Tijdens het weekend bergen we laptop en schoolboeken veilig op en proberen we de tijd zoveel mogelijk als weekendtijd in te vullen. Ze geven zelf aan dat ze dit wel ok vinden op die manier. We proberen elke dag een wandeling te maken en waagden ons deze week in Zwitserland aan onze eerste gezamenlijke loopsessie (dankjewel Stephanie 🙂 ) of een fietstochtje langs het water (weg van het water lijkt me op dit moment niet realistisch met een niet-elektrische fiets, puf, zweet,…)
Voor mezelf zijn de dagen zeker en vast gevuld. Na het afruimen van ontbijttafel en opruimen van het huis klinkt al snel de geïmproviseerde schoolbel voor Gust en Julia. Ze werken om beurt zelfstandig of onder begeleiding aan een opdracht. Tijdens hun ochtendpauze voorzie ik man en kinderen van een stuk fruit of een kopje soep om daarna de toegestuurde e-mails van de verschillende leerkrachten te ontcijferen vanuit het Duits. Wanneer de kinderen door hun schoolwerk heen zijn, kijken ze dagelijks naar de Karrewiet aflevering van de avond ervoor en verdwijn ik in de keuken voor het bereiden van een warme maaltijd. Na het middageten kunnen we de keuken weer opruimen, een bakje troost voorzien en het knutselmateriaal voor de namiddagactiviteit verzamelen. Gust en Julia kijken steeds uit naar dat knutselmoment waarin we niet alleen onze creatieve kant laten zien (uhum) maar eigenlijk ook echt tijd maken voor een babbel, een lach of een bezorgdheid. Ik geniet zelf heel erg van die momentjes.
Jullie zien, heel erg spannend is ons leven momenteel niet maar ik denk dat het er bij jullie niet echt anders aan toe gaat. De momenten samen aan tafel waarbij we soms met 4 plat liggen van het lachen door één of ander ‘niet-altijd-hoog-niveau’ grapje, de knuffelmomentjes ’s morgens in bed waar tijdens schoolweken niet altijd tijd voor is, de babbels over het leven en zoveel andere zaken die ons bezighouden, de ongerustheid enerzijds over wat er ons nog te wachten staat en het besef dat deze periode toch onbetaalbare momenten teweeg brengt…die zorgen voor de ‘we-will-go-on’ ingesteldheid.
Deze week hadden we een serieuze babbel. De babbel die we al enkele dagen zagen aankomen maar liefst niet hadden moeten voeren. Toen we in januari vertrokken richting Zwitserland hadden we voor de kinderen enkele ‘opsteekmomentjes’ vastgepind waar ze heel erg naar uit keken. Vooral voor Gust waren die toekomstplannen in de moeilijke momenten echte ‘houvastjes’. Nu moesten we hen vertellen dat we tijdens de paasvakantie niet naar België gaan en dat we dus op Pasen de familie niet zullen zien tijdens het jaarlijkse paaseierenraapmoment bij oma en opa. We zouden ook afspreken met onze lieve ‘Most-vriendjes’, we zouden een midweek naar Zeeland gaan met oma, opa, tante, nonkel en de 3 nichtjes en als hoogtepunt voor Gust zouden we op zaterdag 18 april afspreken met zijn 3 beste vrienden (die hij nog steeds ongelooflijk mist). Ook Julia zou die dag haar vriendinnetje zien.
Ergens was ik bang voor dit gesprek en zag ik er wat tegenop maar achteraf kan ik zeggen dat ik best trots ben op die niet-meer-zo-kleine-Couckjes van me. Ze waren teleurgesteld en hadden het uiteraard liever anders gezien maar ze begrijpen de situatie en weten dat we de beste beslissing namen en ergens niet veel keuze hebben.
Eventjes geleden dat we iets van ons lieten horen. Maar eerlijk…veel avonturen hebben we niet beleefd de voorbije 2 weken. ‘Gaan we vandaag naar de badkamer of de berging?’ is zowat de hamvraag van de dag tegenwoordig.
Nee, geen gezever. Net zoals de rest van de wereld zitten wij momenteel in een ‘speciale’ situatie. Het Coronavirus of COVID-19 heeft de maatschappij in haar macht. Wat eerst een ‘ver-van-mijn-bed-show’ leek in China kwam stapsgewijs dichterbij. De te nemen maatregelen werden in elk land dag per dag een beetje strenger. Een week geleden zag ik Gust en Julia, nog zonder zorgen, spelen op een speeltuintje hier langs het water. Vandaag vertellen we tijdens onze avondwandelingen dat ze de speeltuintjes niet mogen betreden en onderweg ook best niks aanraken.
Maar het moet, en dat beseffen we gelukkig alle 4. Niet wij zijn gestraft of tekortgedaan. De hele wereld is ‘gestraft’ en moet de maatregelen naleven. Mensen zien hun zaak dichtgaan, moeten plots extra shifts draaien in de zorg of de supermarkt, scholen gaan dicht, onze vrijetijdsbestedingen vallen stil en onze agenda wordt plots heel erg leeg… Iedereen voelt het en iedereen wordt getroffen op de één of andere manier.
We proberen er hier het beste van te maken. We zijn ver weg van familie en vrienden en toch waren ze nog nooit zo dichtbij. Dagelijkse berichtjes, telefoontjes, chats,…we blijven polsen hoe het met elkaar gaat. We beseffen dat we het ‘goed’ hebben gezien de omstandigheden. Pieter werkt nu al 2 volle weken van thuis uit. Onze bureauruimte werd ingepalmd met Google schermen maar achter de schermen ontluiken dagelijks prachtige berggezichten en met het raam open hoort hij het water van de Zürichsee tegen de rand klotsen.
Gust en Julia kregen vorige vrijdag te horen dat de scholen vanaf maandag 16 maart de lessen zouden opschorten. We hebben hierover gepraat en tijdens een aperitiefmoment een gezinsraad gehouden. Hoe zien wij deze ‘schoolvrije’ periode en hoe zien zij het. Vrij snel kwamen we tot de consensus dat het (nog) geen vakantie is en dat de dagen wel heel erg lang zouden zijn zonder uitstapjes of andere activiteiten. Thuisonderwijs met juf Tine zagen ze beiden wel zitten. Hmmm, benieuwd wat ze daar binnen enkele weken van zullen denken. Ik beloofde hen dat ik een evenwichtige planning zou opmaken met een combinatie van Duits inoefenen (aangezien ze nu geen Duits meer horen of spreken met vriendjes en leerkrachten), een beetje Nederlandse spelling inhalen want dat is nu even stilgevallen en de tafels voor Julia even opfrissen want hier in Zwitserland kwamen die nog niet in het lespakket voor. Daarnaast zouden we ook afwisselen met knutselen, samen koken, bewegen, spelen en…mama helpen met wat dagelijkse klusjes.
Het lukte aardig de eerste week. Tijdens het weekend staken we de schoolboeken in de kast en was er zelfs geen huiswerk. Dat kon vooral Gust heel erg waarderen 🙂
We hadden deze week ook wel wat geluk. Het weer was prachtig en haalde zelfs temperaturen tot 24° in de zon. We zagen de planten op ons terras ontluiken. Dagelijks zagen we de knopjes wat groter worden of openbloeien. Zalig om daar gewoon aandacht voor te kunnen hebben. Gust en Julia herontdekten een simpel springtouw en legden zichzelf oefeningen op. Julia had zelfs al plannen om het zwembadje boven te halen 🙂 En sinds gisteren is de lente officieel in het land. Frühling in der Schweiz dus…
Tijdens zo’n ‘lockdown’ heb je wel wat tijd om na te denken en zelfs een beetje te filosoferen. Ik probeer de mooie waarden uit deze periode te halen (of ik dat na enkele weken nog ga kunnen, kan ik nu nog niet voorspellen maar we gaan proberen). We hebben meer tijd voor elkaar, voor onszelf, voor de ontluikende lente, voor de essentie van het leven. Ik ga niet beweren dat dit een straf van God of de aarde is maar ik ben er van overtuigd dat veel mensen rondom mij de voorbije week al eens stilgestaan hebben bij hun leven vol rush, propvolle agenda’s, zoeken naar geluk op verre of dure bestemmingen,…en eigenlijk zit ons geluk zo dichtbij.
Ik wil jullie allemaal een goede gezondheid wensen want laat dat nu momenteel topprioriteit zijn. En daarnaast hoop ik dat jullie deze periode toch wat positief kunnen beleven en er misschien wat nieuwe kracht uit kunnen halen. Geef elkaar (binnen je gezin liefst) een dikke knuffel en zorg goed voor elkaar!
Ik schrijf deze blog om familie en vrienden een beetje op de hoogte te houden over het reilen en zeilen van ons avontuur. Maar ik merk dat het internet misschien wel vol staat met handige tips voor een vakantie of uitstap naar Zwitserland maar dat je vaak door de vele informatie de weg kwijtraakt.
Ik zou met dit blogje graag mensen willen helpen die op zoek zijn naar mooie plaatsjes en de daarbij horende handige weetjes zoals: ‘Waar parkeer ik het best, kan ik iets kopen om te eten of te drinken, wat mag ik zeker niet overslaan,…’
Tijdens de Corona periode bezochten we enkele prachtige plaatsjes. Uiteraard is mijn info nu niet helemaal up-to-date qua eetadresjes of gezellige dorpjes met mooie winkeltjes. Maar mochten we hier ooit teruggaan dan zal ik zeker verder aanvullen.
Zugerberg: De Zugerberg is een bergrug in het kanton Zug en behoort tot de stad Zug. Het hoogste punt heet Hünggigütsch op een hoogte van 1.039 meter. Vanwege de goede bereikbaarheid is het een van de meest geliefde plekken voor daguitjes.De Zugerberg leent zich in de zomer voor wandelen op de 80 kilometer aan wegbewijzerde wandelroutes. Zoals veelal in Zwitserland kan men er op veel plaatsen barbecueën. Tevens is er een speeltuin genaamd Schattwäldli.
Hier zijn we al 2x geweest sinds onze verhuis naar Zwitserland. 1x begin maart toen we net nog mochten genieten van de laatste winterpracht daar. De tweede maal, slechts 14 dagen later, was de omgeving veranderd in een ontluikend lentetafereeltje. Je rijdt via Zug naar boven op de Zugerberg (in Zug centrum staan wegwijzers) en parkeert op de bergflank op de daarvoor voorziene parkeerplaatsen. Bij de parkeerplaatsen staan bewegwijzerde routes. Andere optie is beneden in Zug centrum de kabelbaan naar boven nemen waar je ook vrijwel meteen aan de wandelingen kan starten. Wij deden eenmaal de Zugiblubbi Erlebnisweg (4,5 km) die ideaal is voor (jongere) kinderen. Onderweg kan je verschillende activiteiten ondernemen en als topper eindig je de wandeling bij een hele leuke speeltuin.
Er zijn 3 leuke en doenbare wandelingen voor gezinnen. De haasjes-, vosjes- of hertenwandeling. De haasjeswandeling komt voor een groot stuk overeen met de Zuggiblubbi erlebnisweg en de vosjeswandeling (6,5 km) is hier een uitbreiding van. Onderweg geniet je van het prachtige zicht op de bergen Rigi en Pilatus.
Net voor het bereiken van de mooie speeltuin, kan je iets eten of drinken in restaurant Hintergeissboden. Een eerder typisch Zwitsers plekje met niet al te vriendelijke uitbaters (echte Zwitsers wellicht) maar waar je na een stevige wandeling toch wel heerlijk kan vertoeven. Wij aten er Rösti met witte pens. Het smaakte alvast heerlijk. https://www.hintergeissboden.ch/
Bovenstaande quote was hier het voorbije weekend absoluut van toepassing.
Vrijdagnamiddag keek ik echt uit naar de start van het weekend. We zouden het ’s avonds lekker gezellig maken, pizza’s eten, zaterdag ons terras lenteklaar maken en een bezoekje brengen aan de plaatselijke hobby- en bouwwinkel en zondag zouden we een uitstapje maken naar Zug, met zijn berg, de Zugerberg.
Ik had vrijdag het huis helemaal weekendklaar gemaakt: gepoetst, gewassen, gestreken, boodschappen gedaan,…ik was er helemaal klaar voor!
Tot Gust en Julia rond 15.30 uur, op 5 minuten van elkaar, verdrietig en teleurgesteld thuiskwamen.
Julia was ’s middag te voet teruggekeerd naar school maar moest onderweg dringend naar het toilet. Ze wist op de weg naar school een openbaar toilet zijn en besliste zelf daar te stoppen. Toen ze aankwam op school besefte ze plots dat ze haar handschoenen in de toiletruimte liet liggen. De hele namiddag was ze op haar ongemak en had ze schrik dat de handschoenen verdwenen zouden zijn. Na school is ze meteen richting die toiletten gespurt op zoek naar de verloren handschoenen. Maar toen ze daar aankwam bleek de deur op slot en werden haar gedachten verdeeld: ‘Zou mama niet ongerust zijn als ik later thuiskom, misschien zijn die toiletten al afgesloten en is er toch niemand binnen, wat moet ik nu doen…?’
Uiteindelijk is ze verder huiswaarts gekeerd en kreeg ik bij het binnenkomen een verdrietige Julia te zien. ‘Mijn handschoenen, mama, mijn handschoenen!’. Ik heb haar snel gerustgesteld en gezegd dat die handschoenen zeker vervangbaar waren en dat ze al zo goed zorg had gedragen voor haar muts en handschoenen deze winter (want elke mama weet dat die elk jaar op vreemde wijze lijken te verdwijnen). En ik stelde haar voor dat we samen richting die toiletten zou rijden en nog eens zouden checken of de deur ondertussen open was.
Zo gezegd, zo gedaan en even later stond ze zo fier als een gieter met de handschoenen te zwaaien op het plein voor de toiletten. 1 happy kid en 1 paar handschoenen de wasmand in 🙂
Op zich was dit voorval niet wereldschokkend maar het deed me wel beseffen dat de kinderen hier toch echt zelfstandig moeten zijn. Julia besliste op haar eentje om aan die toiletten te stoppen ’s middags, ze durfde zelf haar deur sluiten wat ze vaak nogal griezelig vindt, ze bedacht zelf dat ze na school nog eens daar kon langsgaan, ze bedacht ook dat ik misschien wel ongerust zou zijn, mocht ze te lang wegblijven… Allemaal dingen die ze in België als 8-jarige nog niet zou moeten meemaken. Maar…ze deed het en ze deed het geweldig!
Gust zijn woede en teleurstelling bij thuiskomst waren van een iets ander kaliber. Na school had zijn nieuwe vriend zijn boekentas meegenomen en was er mee gaan lopen. Gust die zijn schoenen nog moest aantrekken (na het uittrekken van de hausschuhe in de klas) is hem meteen achterna gegaan maar die jongen bleef maar lopen door de straten van Thalwil terwijl Gust hem nariep. Uiteindelijk kon Gust de jongen inhalen maar die toonde lege handen en wist te vertellen dat hij de boekentas niet meer had. Gust is op zijn eentje teruggekeerd en beginnen zoeken maar besefte plots dat hij eigenlijk niet goed meer weer wist waar hij zich ergens in ons dorp bevond. Dat moet beangstigend geweest zijn maar wat hem het meeste pijn deed is de teleurstelling in de vriendschap. Hij was diep ontgoocheld en ik begrijp hem helemaal. We hebben erover gepraat en nagedacht en we blijven geloven dat het vriendje een misplaatste grap heeft uitgehaald en de gevolgen voor Gust niet kon inschatten. Niet leuk wel!
Dus werd het inzetten van een gezellig weekend op slag minder gezellig. Een heerlijke aperitiefschotel en een lekkere gin (voor mama uiteraard) brachten wat soelaas.
Maar gelukkig waren daar op zaterdag en vooral zondag dan weer de ‘ups’. We gingen samen naar de tuinwinkel, werkten met z’n 4’tjes samen op het terras en genoten zaterdagavond van een gezellige familieavond.
Zondag was de up der upjes en vertrokken we meteen na het ontbijt naar Zug. Zug is hier zo’n 20 minuten rijden vandaan. We reden tot boven op de Zugerberg en maakten daar een heerlijke sneeuwwandeling. Rust, natuur, eenvoud, verwondering,…deden onze mottige vrijdagavond helemaal (of toch bijna) vergeten en gaven ons weer moed en energie voor een nieuwe en uitdagende week. Yes, we can!
Onze kinderen hebben hier wekelijks 2 uur ‘Handarbeit’ in het lespakket. En op die dagen hoor ik voor het vertrek nogal wat gemopper en gezeur.
Iets van appels en bomen of genen of bloed dat kruipt ofzo maar ik kan het hen niet kwalijk nemen. Ik werd in het 3de leerjaar zelfs uit de klas gegooid omdat ik voor de zoveelste keer in de rij stond omdat ik bij het breien ‘weeral’ mijn steek had laten vallen. En mijn kruisjessteek leek eigenlijk nooit echt op een kruisje. En bij het haken hing mijn haakwerk naarmate het vorderde zo scheef als iets.
Nee, ik heb het niet en zal het waarschijnlijk nooit hebben. Een knoop aan een broek naaien doe ik omdat het moet maar een naaimama zou bij het zien van mijn werk waarschijnlijk niet eens haar lach kunnen inhouden. Nu, de knoop blijft er aan…toch voor enkele weken 🙂
Ik heb Gust en Julia op het hart gedrukt dat ik helemaal geen topwerk verwacht en dat ik vooral blij ga zijn met het werkje net omdat zij het maakten. That’s all that matters! En euh…je kan toch niet in alles goed zijn hé 🙂
In mijn vorige post konden jullie al lezen dat we in blijde verwachting waren van ons eerste bezoek. Bob en Lowie, 2 vriendjes van Gust, zouden samen met hun mama’s, Kaat en Elke, komen logeren.
Donderdagnamiddag, rond een uur of 2, was het eindelijk zover. Julia (die op donderdagnamiddag geen les heeft) en ik stonden al een hele tijd aan het keukenraampje alle aankomende auto’s te inspecteren: ‘Zouden ze er zijn? Rijdt die auto nu niet trager? Dat lijkt wel hun auto!’
Na een heel fijn weerzien met knuffels en kussen (sorry Coronavirus) maakten we een rondleiding in onze woning, werden bedden en kamers verdeeld en werd het eerste verwelkomende kopje koffie gepresenteerd. Heerlijk gevoel!
Al hadden we niet zo veel tijd om te nippen van de koffie want we zouden Gust verrassen op school. De kuitjes werden ingewreven en we startten de klim richting school (de ene al wat meer berggeitskills dan de andere 😉 )
Het terugzien was geweldig. De vriendjes hadden zich verstopt voor Gust. Hartverwarmend dat weerzien.
Veel tijd te verliezen hadden de boys echter niet en al snel werden de ‘nieuwe’ vrienden van Gust voorgesteld aan de ‘oude’ vrienden en kwam de eerste voetbalmatch tot stand.
FC Humbeek vs. FC Thalwil. Geen taal of woorden nodig om er meteen een geweldige tijd van te maken. Ik krijg nog steeds een krop in mijn keel als ik denk aan dat moment. En onze zalige vriend Bob riep bij het afscheid nemen: ‘See you tomorrow Valton!’ GEWELDIG!
We maakten er echt een prachtig weekend van. Donderdagavond smulden we van de heerlijke kaasfondue, vrijdag nam ik de vriendjes + mama’s mee met de boot naar Zürich, we wandelden langs het meer en bezochten de oude en nieuwe binnenstad, zaterdag reden we richting Luzern en zondag sloten we af met een bezoek aan het Sihlwald. Pure qualitytime voor jong en oud. Er werd gepraat, gelachen, gezongen,…a volonté!
En om af te sluiten konden we zondagmiddag voor de allereerste keer buiten eten op het terras. Dit weekend zal voor mij persoonlijk nog even blijven hangen. Ik ga er de komende dagen ook energie uit putten, dat weet ik nu al zeker.
Ook Gust heeft genoten, dat hebben we duidelijk kunnen zien. Ergens kreeg hij, onuitgesproken, de goedkeuring van de Belgische vrienden dat de nieuwe Zwitserse vrienden ‘totally fine’ zijn. De woorden van Bob blijven hangen: ‘Gust, Valton is echt nen toffen!’ Smelt x
Tiny in de bergen 