Stilletjes aan verandert Zwitserland in een winterwonderlandschap.  Overal kerstlichtjes, haardvuurtjes, gezellig ingerichte chalets en op de hoger gelegen gebieden valt de eerste verse sneeuw.  Voor ons helemaal nieuw maar o zo mooi!

In Thalwil, Zürich hing de voorbije week een grijze mist over het meer.  Blijkbaar heel erg typisch voor deze periode van het jaar.  Op de mooiere dagen trekt deze mist tegen de middag weg maar op de mindere dagen blijft alles nogal grijs.  Maar wat we ondertussen wel al leerden is dat je deze grijze periode wat kan omzeilen door je naar een iets hoger gelegen gebied te begeven.  Tijdens de weekdagen is dat natuurlijk moeilijker aangezien er gewerkt moet worden en de kinderen op school verwacht worden maar tijdens het weekend zoeken we maar al te graag dat hoger gelegen zonnetje op.

Het is in deze tijd van het jaar wel een beetje zoeken naar geopende kabelliftjes en/of wandelingen.  Sommige kabelliften (vooral de hele grote trekpleisters) blijven het hele jaar open, andere sluiten in de maand november voor onderhoud en om alles klaar te maken voor het winter- en skiseizoen en andere sluiten helemaal tot in het voorjaar.  Hetzelfde met de wandelingen.  Sommige wandelingen zijn tijdens de wintermaanden te gevaarlijk op gladde en smalle bergpassen maar gelukkig is er ook een hele waslijst aan winterwandelingen.  En een handig weetje: winterwandelingen zijn op kaarten altijd aangeduid in het roze (zie kaartje hieronder: wandeling nummer 7 is de wandeling die wij gisteren maakten).

• 

Wij reden naar Sattel (adres: Eumatt, Sattel) wat maar zo’n 36 minuutjes rijden is vanuit Thalwil.  Het blijft zalig om te ontdekken dat we zoveel schoonheid zo dicht bij huis hebben.  In Sattel zijn 2 grote parkings waar je voor CHF5 voor een hele dag kan parkeren.  Er zijn ook een 4-tal laadplaatsen voorzien voor elektrische wagens.

We hebben al door dat ze hier in Zwitserland graag de langste, de grootste, de speciaalste,… lift, brug, rodelbaan promoten.  Deze keer mochten we met de oudste ‘Drehgondelbahn’ ter wereld in 8 minuten van Sattel naar Mostelberg vliegen.  De kleine gondeltjes (max. 8 personen in 1 gondel) draaien rond hun eigen as wat voor een spectaculair uitzicht zorgt voor alle inzittenden.

• 

• 

Tijdens het stijgen zagen we de mist plots dunner worden en probeerde het zonnetje door die mist heen te schijnen.  Nog wat hoger (zie foto hierboven) konden we alleen maar genieten van een stralend blauwe hemel en bleef de mist netjes onder ons hangen.  Bijna niet te geloven dat je op 8 minuten verschil van een natte en grijze wereld in een stralende zonneschijn terecht komt.

De winterwandeling staat mooi aangeduid op een infobord dus duurde het niet lang voor we vertrokken waren (Rundweg Engelstock).

De wandeling is zo’n 5 kilometer lang en zou zo’n anderhalf uur stappen zijn maar uiteraard maakten wij daar weer een daguitstap van.  Onderweg stoppen bij mooie views, nootjes als energiebron verorberen op een bankje in de zon, van de sneeuwberg glijden en gieren van het lachen, in een berghut stoppen en genieten van iets lekkers,…  Geen haast voor ons maar heerlijk genieten!!!

Hieronder enkele sfeerbeelden:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het wandelen zelf was heel leuk maar voor Gust en Julia was het sleeën absoluut het hoogtepunt van de dag.  Op de meest noordelijke flanken bleef de sneeuw liggen waardoor ze heerlijk naar beneden konden glijden met zo’n pannenkoeksleetje wat we meehadden in de rugzak.  Zalig om dan als ouder met je snoet in de zon op een bankje halt te houden en te luisteren naar het gelach en gegibber van je kroost. 

• 

• 

In het laatste stuk van de wandeling kwamen we een prachtig terras (Berggasthaus Herrenboden) in de zon tegen waar we halt hielden en onze hongerige buikjes vulden.  Het blijft ongelooflijk om eind november in trui buiten te kunnen eten met zoveel zon op je snoet.  Mijn huisgenoten trekken steeds hun ogen op wanneer moeder luidkeels roept: “Gastjes, voel je het?  Vitamine D!!!”

• 

• 

• 

Met een halve liter bier in de benen vertrokken we voor het laatste stuk van de wandeling.  En dat laatste stuk lag net aan de meest noordelijke kant van de Mostelberg waardoor het op bepaalde plaatsen wat glad kon zijn.  Hilariteit alom natuurlijk wanneer moeder onderuit ging op een gladde ijsplek.  Grumbel…

Gelukkig maakte de Skywalk hangbrug, net voor het einde van de wandeling, veel goed.  Met een lengte van 374 meter is de “Skywalk” een van Europa’s langste hangbruggen  (zie je wel, weeral de langste 🙂 ) voor voetgangers.  De brug overspant het Lauitobel op 58 meter hoogte.

• 

• 

• 

• 

Ik weet niet zeker of het aan het bier of de valpartij (of beide) lag maar het wiebelde behoorlijk onder mijn voeten.  Het is een ervaring maar ik twijfel of ik de brug niet leuker vond van op afstand 🙂

We hebben weer heel erg genoten van deze dag onder een stralende blauwe hemel.  Energie EN vitamine D opgeladen: Check!

Sinds ik een paar maand geleden de VTM Telefacts aflevering over Zwitserland bekeek, wou ik absoluut deze toeristische trekpleister eens bezoeken. Normaal wordt het plaatsje in het kanton Appenzell overspoeld met toeristen sinds National Geographic deze hotspot uitriep tot 1 van de mooiste plaatsjes ter wereld.

Als corona dan wel voordelen heeft, is het toch dat Zwitserland momenteel helemaal niet overspoeld wordt door toeristen van over de hele wereld. Enkel de inwoners van het land zelf maken tijdens de weekends of vakanties uitjes naar deze prachtige plekjes.

Dit weekend was het dus eindelijk zover! Sowieso wou ik heel graag eens door het kanton Appenzell rijden (dat stukje Zwitserland hadden we nog niet aangeprikt op onze landkaart) maar de bekende Wildkirchli (Wildkirchli zijn drie onderling verbonden grotten in het Alpstein-massief in het kanton Appenzell Innerrhoden in Zwitserland, ten noordoosten van de berg Säntis Zwitserland. De grotten bevinden zich op een hoogte van 1.477 – 1.500 m. Wikipedia ) en natuurlijk het Berggasthaus Aescher (Berggasthaus Äscher is een herberg in het Zwitserse kanton Appenzell Innerrhoden, in de wijk Schwende. Het werd gebouwd in een van de Wildkirchli-grotten onder de Ebenalp (1640 m boven zeeniveau) langs het pad naar Äscher [1]. De bergherberg bestaat sinds 1846 en is daarmee een van de oudste berghutten in Zwitserland. [2] Het huidige gebouw is in 1860 gebouwd in plaats van een schuilkelder voor heremietmonniken. Het is een monumentaal pand. Het behoort tot de Wildkirchlistiftung. [3] Wikipedia) stonden op mijn to do lijstje.

• 

• 

Met de wagen rijd je zo’n anderhalf uur vanuit Thalwil, Zürich naar het dalstation van de kabelbaan Ebenalp. De rit gaat voornamelijk over gewone wegen waardoor ik als passagier genoot van de mooie uitzichten en de reeds in kerstsfeer versierde dorpjes en huizen. Mijn chauffeur verkiest echter snelwegen, al wil ik bij deze onze chauffeur nog eens heel hard bedanken om ons overal veilig rond te brengen. Ik kies tijdens de week mooie wandelingen en idyllische plaatsjes uit maar zonder onze chauffeur zouden we er natuurlijk niet geraken (ik rijd hier wel rond naar de supermarkt, de hobby’s van de kinderen of een uitje in de dichte omgeving maar zo’n tripjes in de bergen sla ik liever (nog) over).

Je kan je wagen parkeren bij de verschillende voorziene parkeerplaatsen bij het Ebenalp dalstation (Schwendetalstrasse 82, 9057 Wasserauen). De kabellift rijdt elk kwartier dus geen stress om het liftje net aan je neus te zien voorbijgaan. Wij betaalden CHF31 voor een retourticketje voor het hele gezin (Gust en Julia rijden gratis mee met hun Junior Travelcard en Pieter en ikzelf betalen de helft van de prijs met onze Half-fare Travelcard).

Boven aangekomen vind je meteen de wegwijzers naar de Wildkirchli en het Berggasthaus Aescher terug.

Van aan het bergstation Ebenalp (1590m) wandel je zo’n 15 minuten naar de Wildkirchli (1491m) en 20 minuutjes naar het Gasthaus (1454m). De heen wandeling is een afdaling en de terugweg een klimmetje. Er zijn twee opties: Ofwel wandel je tot aan Aescher (waar je geniet van het uitzicht en iets lekkers op het terras van het bergrestaurant) en wandel je langs dezelfde weg terug. Ofwel wandel je achter het restaurant verder door en maak je een rondwandeling. Wij kozen voor optie 1 omdat er sneeuw lag en de rondwandeling een zeer smal wegje is dat momenteel niet veilig genoeg was door de weersomstandigheden. Ik moet dus in het voorjaar zeker nog eens terugkomen om de rondwandeling te kunnen maken 🙂 Op het kaartje hieronder zie je de wandeling duidelijker. De stippellijntjes zijn de plaatsen waar je in de grot wandelt.

Je wandelt echt door de grot wat een speciale en unieke ervaring is.

• 

• 

• 

• 

• 

Maar het hoogtepunt van de wandeling is het prachtige Berggasthaus Aescher in de rotswand van de Ebenalp berg. We konden er op het terras genieten van zowel de mooie berghut, het prachtige zicht op de bergen aan de overkant, de zon en wat lekkers. De kindjes kozen voor een Wienerwürstli (li = klein in het Zwitsers) met Brot, Pieter en ikzelf deelden een Tagessuppe en een Plättli (bordje met fijne kaas- en vleeswaren). En een Apperzeller biertje mocht natuurlijk niet ontbreken!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na de wandeling speelden Gust en Julia nog wat in de sneeuw nabij de kabellift.

• 

• 

Een week of 2 geleden, in tips and tricks 26, nam ik jullie al mee naar Amden. Amden ligt op zo’n 45 minuten rijden vanuit Thalwil (Zürich) en is zeer vlot bereikbaar met de wagen. Toen konden we genieten van de mooie uitzichten tijdens de Höhenweg wandeling. Deze wandeling is eerder een daguitstap en vraagt toch enige inspanning.

Gisteren hadden we eerst genoten van een ‘lazy sunday’ voormiddag tot ik na de lunch (die we op 16 november nog buiten op het terras konden nuttigen) aanhaalde dat ik toch nog graag de bergen was ingegaan. Maar mijn mede gezinsleden hadden precies iets anders in gedachten toen ik hun blikken bekeek. ‘Tgoh, zouden we niet gewoon thuisblijven? Gewoon wat rondhangen? En nu nog vertrokken naar de bergen, is dat haalbaar?’

Ohja, dat is haalbaar. Tegen 14 uur stonden we geparkeerd in 1 van de (overdekte of open) parkings in Amden op een boogscheut van de zetelliftjes. Die zetelliftjes waren normaal vanaf 1 november in winteronderhoud maar door het nog steeds aanhoudende mooie weer bleven ze langer geopend. Dat had ik uiteraard eerst op de website teruggevonden.

Tijdens de vorige wandeling had Julia aan de kassa van die zetelliftjes (CHF7 voor een enkele rit of CHF13 voor een heen- en terugticket, kinderen rijden gratis mee onder begeleiding) een flyer meegenomen van die Munggeweg.

• 

• 

De Munggeweg wandeling is eerder een familiewandeling (of ideaal voor mensen die de Höhenweg niet helemaal zien zitten maar toch willen genieten van het prachtige uitzicht.) Je volgt de wegwijzers zoals hierboven met een afbeelding van een marmot. Onderweg kom je 12 doe-opdrachten tegen wat de wandeling met kinderen interessanter maakt. Maar je kan die opdrachten natuurlijk ook gewoon overslaan en rustig verder wandelen.

In Amden neem je de Mattstock zetellift. Onderweg kan je genieten van de rust en de prachtige groene velden. Boven aangekomen, kan je meteen aan de wandeling beginnen. Aangezien deze wandeling een rondweg is, kan je de wandeling langs beide kanten starten. Ofwel doe je dus de opdrachten oplopend van 1 tot 12 of andersom. Op zich maakt het niet zoveel verschil aangezien je zo’n 130 meter klimt tot aan opdracht 7 om daarna terug zo’n 130 meter te dalen tot aan de zetellift.

• 

• 

Bij opdracht 11 zijn er vuurplaatsen waar je halt kan houden om te picknicken. Deze tip kan handig zijn om voor jezelf te bepalen in welke richting je de wandeling wil maken. En opdracht 3 bevindt zich in de buurt van de Holzstübli (gezellig bergrestaurant) waar wij bij de vorige wandeling stopten voor een ijsje. Bij opdracht 7 staat een picknicktafel en kan je genieten van een prachtig zicht want daar bevindt zich het hoogste punt van de wandeling.

Ook al is deze wandeling een kinder- of familiewandeling, toch zijn kinderwagens minder geschikt omdat sommige paadjes vrij smal zijn. De wandeling duurt (wanneer je echt je tijd neemt aan de verschillende doe-opdrachten) zo’n 2 uur. Je wandelt in totaal 3,4 kilometer en klimt/daalt 130 meter.

Iets na 16 uur stonden wij terug aan de zetelliftjes om tijdens de afdaling nog heerlijk te kunnen genieten van de ondergaande zon en het prachtige zicht op de bergen en de Walensee. Het ritje met de liftjes duurt een 10-tal minuten maar is echt heerlijk zen.

Absoluut een aanrader voor wie op een halve dag toch de bergen in wil trekken op een doenbare afstand van Zürich of voor een gezin/familie met kinderen die het ‘wandelen’ op zich wat aantrekkelijker wil maken.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als je een bucket list hebt, zet dit uitje er dan maar alvast op.

Dankzij onze lieve catsitter, Silke (een Vlaamse expat in Zürich), leerden we gisteren dit prachtige plekje in Zwitserland kennen.  Wanneer je in Luzern langs de promenade slentert en geniet van het meer, de boten en het prachtige vergezicht vraag je je af wat daar precies in de verte ligt.  Vanuit Luzern lijkt het het mooiste plekje op aarde.  Wel, op dat plekje waren wij gisteren dus.

Vanuit Thalwil, Zürich, rijd je een uurtje naar Hotel Bürgenstock in het kanton Nidwalden.  Dat hotel is er eentje om U tegen te zeggen.  Ooit, ooit… als we eens iets te vieren hebben, willen we hier wel eens een nachtje logeren.  Of misschien is gewoon iets drinken in de bar van het resort al genoeg.  Maar we kwamen dus niet voor het hotel vandaag.  Voor je het resort oprijdt, zijn er een aantal parkeerplaatsen maar die waren volzet bij onze aankomst in de namiddag.  Je kan ook parkeren in 1 van de 3 ondergrondse parkeergarages van het hotel.   Maar euh… dat hebben we dus ook geweten.  CHF 37 voor 5 uur ondergronds parkeren!!!  Nog een geluk waren er laadplaatsen en konden we gratis laden 🙂  Oh, en wanneer je voor minstens €150 verbruikt in het hotel mag je 3 uur gratis parkeren :-s 

Eerst verkenden we het hotel en zijn omgeving een beetje.  Het complex bestaat uit meerdere gebouwen, een shoppingarcade, verschillende bars en terrassen, een schoonheidsinstituut, thermen, dental instituut,… en ga zo maar verder.  Absoluut eens de moeite waard om daar rond te slenteren en de hotelgasten van achter je zonnebril te begluren.

• 

• 

• 

• 

De wandeling naar de Hammetschwandlift staat vanaf het hotelcomplex aangeduid.

Je wandelt zo’n 30 minuten op een goed begaanbaar pad met langs de ene kant een rotswand en de andere kant het prachtige zicht op de Vierwaldstättensee en Luzern.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We vreesden een beetje voor een ontgoocheling toen we zagen dat de wolken boven het meer bleven hangen maar zoals vaker in de bergen: hoe hoger, hoe mooier het weer.  Eens boven werden mutsen en jassen al snel afgezwierd.  Anderzijds gaven die wolken ook een mysterieus en spectaculair beeld.  Op de eerste foto hieronder (van het web geplukt) zie je het uitzicht van boven zonder de wolken.  De 2de foto werd door mij genomen.

• 

• 

Na ongeveer een halfuurtje stappen bereik je de Hammetschwandlift (De Hammetschwand Lift is de hoogste buitenlift in Europa en bevindt zich in Zwitserland. Het verbindt een rotspad met het uitkijkpunt Hammetschwand op het Bürgenstock-plateau met uitzicht op het Vierwoudstrekenmeer. Wikipedia )  Wij betaalden CHF18 per volwassene voor een heen- en terug ticketje.  De kinderen betaalden de helft.

• 

• 

• 

• 

• 

Het ritje met de lift gaat snel en is best wel de attractie waard maar eens je boven bent en de deuren zich openen, besef je waarom deze plaats uitgeroepen werd tot 1 van de droomplekken in Zwitserland.  Opeens scheen de zon heel fel en waanden we ons echt in (of beter boven) de wolken.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Boven is er een bergrestaurant met toch wel één van de mooiste terrassen. We genoten er van een lekker koffietje of een ijsje maar vooral het ongelooflijke uitzicht. Van daaruit vertrekken ook enkele wandelingen die zeker en vast de moeite waard zijn. Vandaag lieten we de grote wandelingen even voor wat ze zijn en genoten we van de rust, de zon, het uitzicht… en elkaar.

• 

• 

• 

• 

We bleven boven tot de zon onderging wat resulteerde in prachtige plaatjes en veel oooohs en aaaahs. Deze activiteit kan je perfect op een halve dag plannen. Het liftje gaat om 17.30uur de laatste keer terug naar beneden. Net voor het donker werd, gingen wij terug omdat je natuurlijk ook nog het pad naar de hotel terug moet nemen en we vreesden dat het anders te donker zou worden.

• 

• 

• 

• 

• 

Eens terug aan het hotel genoten we nog even na en slenterden we nog wat rond bij het hotelcomplex. En toen we ons kaartje in de ticketautomaat stopten, stonden we meteen weer met beide voetjes op de grond 🙂

• 

• 

• 

• 

Tijdens de weekdagen, wanneer de kindjes flink naar school zijn en maximan zich teruggetrokken heeft in zijn homeoffice, wanneer de bedden opgemaakt zijn en de verse soep klaar is, wanneer de was netjes terug in de kast ligt en de voorraadkamer weer is aangevuld…dan trek ik me even terug en geniet ik met een heerlijk kopje koffie van wat me-time. Dan ga ik op zoek naar een mooie uitstap om tijdens het weekend de batterijen terug volledig te kunnen opladen.

De wandeling hieronder beschreven, kwam ik al vaker tegen op de meest begeerde website onder de Zwitserse expats https://swissfamilyfun.com/ . De schrijfster van deze blog verzamelde sinds 2005 al haar uitjes in Zwitserland en geeft de lezer belangrijke informatie over start- en eindpunten, kostprijs van eventuele kabelliften, duur en moeilijkheidsgraad van de wandeling,… Het is dus absoluut niet nodig om het warme water uit te vinden wanneer je in Zwitserland leuke familiewandelingen wil maken. 1 klik en je hoeft maar te kiezen naar ieders wil of mogelijkheden.

Maar deze keer dus de Amdener Höhenweg. We waren al 1 keer in de omgeving tijdens onze uitstap naar Betlis (Walensee). In Tips and tricks 18 kan je daar meer over lezen. We waren toen al heel erg fan van de prachtige omgeving. De mooie Walensee omgeven door krachtige, rotsachtige bergen en daarnaast groene landschappen. Eigenlijk alles wat rust, kracht en energie uitstraalt in 1 adem. En dat is nu net waar we tijdens onze wandelingen zo van genieten.

We reden met de auto vanuit Thalwil zo’n 40 minuten naar Amden (Amden is een gemeente en plaats in het Zwitserse kanton Sankt Gallen, en maakt deel uit van het district See-Gaster. Amden telt 1590 inwoners. In deze gemeente ligt ook de Seerenbachwaterval Wikipedia). We parkeerden op 1 van de voorziene parkeerplaatsen in het dorp nabij de Mattstock zetellift (Obere Dorfstrasse 8873 Amden). We waren er rond 9.50 uur en we merkten dat we niet de enigen waren die een wandeling in de omgeving gepland hadden die dag. Er zijn wel een aantal parkeerplaatsen en een parkeerwachter leidde ons naar de vrije plaatsen maar ik zou toch aanraden om niet te laat te vertrekken. We waren nu eind oktober maar tijdens de zomermaanden misschien wel een ideale trekpleister voor wandelaars.

Je kan de wandeling in 2 richtingen maken. Ofwel vertrek je meteen met de Mattstock zetelliftjes naar boven en wandel je naar Arvenbüel dat dan je eindpunt is. In Arvenbüel moet je dan de bus nemen terug naar Amden. De bussen rijden maar om het uur waardoor je dus bij aankomst in Arvenbüel kans hebt dat je nog even moet wachten. Er zijn wel een paar eet- of drankgelegenheden en een speeltuin wat het wachten aangenamer kan maken.

Wij besloten de omgekeerde weg te nemen en konden om 10.25 uur de bus in Amden (busstation aan het postkantoor) richting Arvenbüel nemen. Zo zouden we bij terugkeer meteen van aan de zetelliftjes naar de auto kunnen stappen. De busrit naar Arvenbüel (1275m) duurde een goeie 10 minuten. Van daaruit staat de wandeling gemarkeerd met volgende wegwijzers:

De wandeling is in totaal 8,6 km en heel gevarieerd. Zo wandel je eerst door het dorpje Arvenbüel zelf waar wij genoten van het spotten van het dagelijkse leven van een Arvenbüeler. Daarna maak je een klimmetje door een bosje om vervolgens in een groen en bergachtig landschap de wandeling verder te zetten. Tijdens de eerste helft van de wandeling klim je zo’n 320 meter. Soms pittig maar meestal wel goed te doen. De wandelstokken kunnen hier wel gebruikt worden. Halverwege, in Hüttlisboden, bereik je het hoogste punt van de wandeling, nl. 1520 meter. Daarna daal je opnieuw 349 meter tot in Niederschlag waar je de Mattstock zetellift terugneemt richting Amden.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Halverwege, na de grootste klim, stopten wij even om enerzijds van het uitzicht te genieten en anderzijds even op adem te komen. Ons traditionele zakje notenmix en een goeie slok water uit de drinkfles waren hier welgekomen.

Ook tijdens het 2de deel van de wandeling is het landschap heel gevarieerd. Zo stap je bijvoorbeeld door het ‘Hochmoor’ (Hoogveen, ook wel ombrotroof veen genoemd, is mineraalarm, zuur drasland met een aan deze extreme omstandigheden aangepaste vegetatie en fauna. In tegenstelling tot laagveen wordt hoogveen uitsluitend door neerslag en de in de lucht aanwezige mineralen verzorgd. Wikipedia) Op het einde van het Hochmoor tref je een Schweizer Familie bbq-plaats. Er zijn ook meerdere Feuerplatzen onderweg maar het verschil met een Schweizer Familie Stelle is dat je niet zelf je hout hoeft mee te sleuren.

• 

• 

• 

• 

• 

Na het gezellige ‘vuurtje maken’, zetten we onze wandeling verder. Vanaf de Feuerstelle zou het nog zo’n 2,5 km wandelen zijn. Omdat we van de zoute worstjes toch wel dorst hadden gekregen, maakten we net voor het eindpunt nog een stop bij bergrestaurant Holzstübli waar we genoten van een lekker fris biertje of een verfrissend ijsje.

We hadden ongelooflijk geluk met het weer (al is dat natuurlijk ook deel van de voorbereiding) maar we konden de volledige wandeling in onze t-shirt maken en hadden we een short aangetrokken dan was het des te aangenamer geweest. We smeerden onze snoeten in met zonnecrème want we leerden al dat bergwandelingen verraderlijk kunnen zijn.

Na de Holzstübli wandel je nog een tiental minuten naar het eindpunt ‘Niederschlag’ van waaruit je de zetellift naar Amden kan nemen. Voor een enkele rit met de zetellift betaal je CHF7 per volwassene, kinderen rijden gratis mee onder begeleiding. Je kan boven niet betalen maar bij aankomst in Amden is er een ticketshop waar je na het ritje kan betalen. Het ritje zelf is echt prachtig en enorm ontspannend. Na een mooie wandeling absoluut de kers op de taart.

• 

• 

• 

• 

Ik kan er niks aan doen, het is de fout van de scholen. Ze moeten eens stoppen met pedagogische studiedagen of kermismaandagen (Chilbimontag) te plannen. Maar zo’n lange weekends zijn veeeeeel te verleidelijk. Dan roept er iets van binnen: “Ga, en ontdek Zwitserland!”

Aangezien we hier nog steeds niet zo’n groot sociaal netwerk hebben en iedereen nu sowieso toch wordt aangeraden in zijn eigen bubbel te blijven, zoeken we als gezin naar de beste manier om deze periode voor iedereen haalbaar te houden. Pieter werkt van maandagochtend tot vrijdagavond lange dagen in zijn homeoffice (aka Julia’s kamer) en ziet soms vaak de buitenlucht niet. Sinds een tweetal weken houdt hij samen met zijn collega’s een stappenchallenge. Je had zijn gezicht moeten zien de eerste dagen van de challenge. Hij geraakte soms met moeite aan 400 stappen per dag. Van de slaapkamer naar de badkamer, gevolgd door een stop in de leefruimte voor het ontbijt, waarna hij zich naar zijn bureau begeeft om die hoogstens voor een kop koffie of een kommetje soep te verlaten (en euh…om eerlijk te zijn worden bovengenoemde zaken meestal door de vrouw des huizes naar het bureau gebracht vergezeld van een chocolaatje of lekker koekje). Dus veel stappen worden er hier niet gezet.

Ikzelf geraak meestal wel aan de 10 000 stappen door mijn wandelingen (of beter klimtochten) naar de Duitse les, de supermarkt, eens meewandelen met Julia naar school in de namiddag en hier in huis leg ik serieus wat afstand af door het hollen van de wasmachine naar de oven naar de leefruimte en ga zo maar verder. Stapjes genoeg op die manier. Maar na een week koken, wassen, kinderen naar hobby’s brengen en iedereen plezieren, kijk ik tijdens de weekends ook heel hard uit naar de natuur, de rust, het mooie Zwitserland ontdekken en energie opdoen voor de komende werkweek.

En energie geven die bergen me toch wel. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar ik ben ondertussen holderdebolder verliefd geworden op de bergen. De groene velden met klingelende koetjes, de ruwe en machtige bergen en tenslotte dat topje sneeuw vanboven op de hoogste bergen. Whaaa, I love it.

• 

En dus ging ik weer op zoek naar een leuk uitje. Tot nu toe bezochten we steeds andere streken maar omdat ik mijn hartje toch wel een beetje verloren heb in de streek Lauterbrünnen, Wengen, Mürren wou ik graag eens teruggaan tijdens de herfstperiode. We waren hier eind mei met het gezin en maakten dezelfde uitstap nog eens met mijn familie tijdens de zomervakantie. Ook zij waren allemaal onder de indruk van de prachtige vallei in Lauterbrünnen met z’n 72 watervallen (waaronder de indrukwekkende Trummelbachfalle), het charmante autovrije dorpje Wengen dat je alleen met een treintje kan bereiken, de prachtige zichten op de Eiger, Mönch en Jungfrau vanuit Mürren, en ga zo maar verder… (meer uitleg bij Tips and tricks 10)

We besloten deze keer niet in Wengen zelf te logeren maar vonden een gezellig en mooi prijs-kwaliteitsvol hotelletje in Lauterbrünnen. Hotel Silberhorn. Er is een stopcontact voor elektrische wagens.

• 

• 

• 

Op zaterdag parkeerden we de auto op de parking nabij kabellift Stechelberg op het einde van de vallei (zo’n 4 kilometer van het hotel). Van daaruit namen we 2 kabelliftjes naar Mürren (Mürren is een traditioneel Walser bergdorp in het Berner Oberland in Zwitserland, en behoort tot de gemeente Lauterbrunnen. Het dorp is autovrij en ligt op 1650 m hoogte. Het dorp heeft een goed uitzicht op de Eiger, de Mönch en de Jungfrau. Wikipedia) Vanuit Mürren kan je een mooie, platte en makkelijke wandeling maken met een prachtig zicht op de 3 bekendste bergen in de streek. Ik word er helemaal zen van en het bergdorpje zelf is uiterst charmant om na de wandeling te verkwikken met een lekkere warme chocolademelk of een theetje.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We sloten de avond gezellig af in het restaurant van het hotel zelf dat naar Zwitserse normen best lekker en betaalbaar te noemen was. Al half opgeladen door de bergenergie kropen we die avond in onze bedjes.

• 

• 

De volgende ochtend was ik als eerste wakker. Mijn natuurlijke klok staat ingesteld op 6 uur want Gust en Julia beginnen hier ’s morgens afwisselend al om 7.30 uur met de lessen. Ik ben de wekdienst die vaak met veel moeite de slapende (mannelijke) Couckjes mag wekken en klaarstomen voor de nieuwe dag. Het voorbije weekend draaiden we de klok een uurtje terug waardoor ik dus al iets na 5 uur mijn ogen opende hopend op een mooie zonsopgang. De foto’s hieronder nam ik vanop het terras van onze hotelkamer wanneer het reeds licht was buiten. De zon zat nog verscholen achter bergen aangezien Lauterbrünnen in een valei ligt.

• 

• 

Na een heerlijk ontbijt ( de ontbijtbuffetten in Zwitserland waren tot hiertoe niet zo uitgebreid al gebruiken de meeste hotelletjes wel heel lekkere en lokale streekproducten) besloten we de wandeling van Männlichen tot Kleine Scheidegg te maken. Deze wandeling is een makkelijke panoramawandeling met opnieuw prachtige zichten op de 3 bergen. De wandeling zelf is zo’n 4 kilometer lang en voornamelijk plat dus zeker haalbaar met kinderen. Wie een beetje uitdaging verkiest, klimt voor het vertrek nog even via de Royal Walk naar het topje van de Männlichen. Vanuit Lauterbrünnen bereikten we Männlichen via het treintje naar Wengen van waaruit we dan de kabellift naar Männlichen namen. In Männlichen zelf is een bergrestaurant met een heel leuke speeltuin.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na het korte maar pittige klimmetje en vooral het genieten van het prachtige uitzicht, begonnen we aan de wandeling naar Kleine Scheidegg. Onderweg word je als het ware omver geblazen. Je komt steeds dichter en dichter bij de Eiger, Mönch en de Jungfrau en je ziet de Jungfraujoch alsmaar beter blinken. (Jungfraujoch is het laagste punt op de bergkam tussen de Mönch en de Jungfrau en tevens de grens van de Zwitserse kantons Bern en Wallis. De Jungfraubahn was een idee van Adolf Guyer-Zeller. Op 27 juli 1896 begint de bouw van de Jungfraubahn. 16 jaar later is dit grote project eindelijk klaar. Wikipedia) Hieronder enkele sfeerbeelden van onderweg:

• 

• 

• 

• 

Een goed anderhalf uur later bereikten we bergrestaurant Grindelwaldblick. Daarna heb je bijna je bestemming ‘Kleine Scheidegg’ bereikt. Bij het bergrestaurant hielden wij nog even halt voor een frisse pint en een bordje plaatselijke lekkernijen. Altijd fijn om jezelf even te belonen en het uitzicht kon slechter.

• 

• 

• 

Na nog een goeie 5 minuten wandelen bereikten we het station van Kleine Scheidegg. Van daaruit keer je met het treintje terug naar Lauterbrünnen met een mogelijke tussenstop in Wengen.

Normaal zou hier ons avontuur van die dag eindigen en zouden we braafjes terugkeren richting Lauterbrünnen na een heerlijke herfstdag in het zonnetje. Maar jullie kennen mijn Couckje ondertussen al wat beter: “Tgoh, we staan hier nu wel heel dicht bij de Jungfrau, niet? En de lucht is zo helder vandaag. Je moet toch 1 keer in je leven op de Jungfrau geweest zijn? En nu zijn er ook zo weinig toeristen. Zouden we?”

Vanuit Kleine Scheidegg vertrekt namelijk de Jungfraubahn richting Jungfraujoch. Je rijdt met het treintje onder de berg door naar het topje op 3454 meter. Met onze Halfcard reizen wij aan halve prijs en de kinderen hebben een Juniorcard waardoor zij gratis meekonden. Het leek ons een ‘perfect opportunity’ om deze kans te grijpen. Toeristen van over de hele wereld komen jaarlijks naar Zwitserland om de Jungfraujoch te bezoeken. Ze maakten van het uitkijkpunt op 3454 meter hoogte een mini attractiepark om toeristen te entertainen. Een ijspaleis, een panoramisch restaurant, souvenir- , horloge- en chocoladewinkeltjes, een museum,…ongelooflijk wat ze allemaal in die berg bouwden. Alle randactiviteiten interesseerden ons uiteraard niet maar op deze hoogte, the top of Europe, kunnen staan is toch wel iets uitzonderlijks. We werden er alle vier heel stil van (en dat is bij mezelf en Gust meestal niet zo eenvoudig). Je voelt je ineens heel erg klein en fragiel. Dit pakken ze ons niet meer af. Bedankt Couckje, je had weeral maar eens gelijk.

• 

• 

• 

• 

‘Ah mama, wist je al dat ik een presentatie moet geven op school over één of ander Zwitsers kanton?’  Waarop ik zei: ‘Ah nee Gust, vertel eens.  Welk kanton heb jij?’  Zoonmans: ‘Wel euh, iedereen koos zijn favoriete kanton maar ik ken daar allemaal nog niet veel van dus ik nam het kanton dat overbleef, Nidwalden.’

Ok, Nidwalden it is.  En dat het overbleef verwondert mij enigzins.  Ik vind het een prachtig (klein) kanton aan de Vierwaldstattensee met zicht op Luzern en zijn mooie berg Pilatus (die trouwens in kanton Nidwalden ligt).  Op de kaart hieronder zie je Nidwalden in centraal Zwitserland met de afkorting NW.

Nidwalden bevindt zich in het centrum van Zwitserland. In het noorden grenst het kanton aan het Vierwoudstrekenmeer, in alle andere richtingen wordt het omgeven door bergen. De Rotstöckli is met 2901 meter de hoogste berg.

Het kanton grenst aan de kantons van Luzern, Schwyz, Uri, Obwalden en Bern.

Maar je kan natuurlijk geen presentatie geven over een kanton als je er niet zelf geweest bent en gelukkig bevindt Gust zijn Kanton zich op amper 50 minuten rijden van Thalwil, Zürich.  Ik zag mogelijkheden en besloot er een mooie daguitstap van te maken.  Gust had op school al één en ander opgezocht over Nidwalden en moest in de tekenles de vlag na tekenen.

Ik zocht en vond dat de gemeente Stans de hoofdplaats is van het kanton en dat je naast het bezoeken van oa het gezellige dorpsplein, het vrouwenklooster St. Klara, de St. Peter en Paulkerk en de talloze kleine winkeltjes en koffiehuizen ook de kabellift kan nemen naar de Stanserhorn (1898m hoog).  Dat leek me een mooie combinatie voor een dagje er op uit.

We parkeerden de wagen aan de parking nabij de kabellift en gingen als eerste Stans zelf verkennen.  Op zaterdagochtend is er een traditionele ‘Wochenmarkt’ al was die nu wat triestiger dan wat ik had gelezen vooraf.  Dat heeft misschien ook wel met Corona te maken natuurlijk. 

Na het verkennen van het dorpje trokken we richting het ‘Talstation’ van de Stanserhorn.  De dame aan het loket en de heer aan de ingang van het houten treintje waren uiterst vriendelijk.  Zeker wanneer ze vernamen dat Gust een presentatie zou doen over ‘hun’ kanton.  Hij kreeg flyers, stickers en snoepjes om uit te delen, een kaart van Stans,… 

Eerst neem je een schattig houten treintje dat je naar Kälti op 710 meter hoogte brengt.  Daarna stap je over op de cabrio kabellift.  Deze cabrio kabellift is sinds 9 jaar in werking en uniek.  Je kan zowel beneden in het overdekte deel zitten als boven in openlucht genieten van het prachtige uitzicht.

Wistjedatje: het houten treintje reed vroeger zelfs helemaal tot boven en dat al vanaf het jaar 1883.

• 

• 

Onderweg, in de cabriolift, hadden we het al gevoeld en werden mutsen en handschoenen bovengehaald.  Het werd naarmate we stegen behoorlijk frisser met als hoogtepunt bij het uitstappen in Stanserhorn… sneeuw!  Poederachtige, verse, witterdanwitte sneeuw halverwege oktober.  Voor ons allen toch wel een unicum.  De gezichtjes van Gust en Julia fleurden helemaal op.  Ze hadden meteen zin in een sneeuwballengevecht (terwijl hubbymans met een kritische blik de ballen al om zijn oren zag vliegen).

We besloten de aangegeven rondwandeling te maken en genoten ondertussen van die eerste sneeuw die het hele landschap betoverende.  Vergezichten waren deze keer door de wolken niet mogelijk maar voor een keertje vonden we dat niet zo erg.

Na de wandeling gingen we even verpozen in het panoramische restaurant.  Lag het aan de grote pint of niet, maar toen ook Julia opmerkte dat het platform waarop onze tafel stond ronddraaide, begrepen we plots beter de gekozen naam voor het restaurant ‘Rondorama’.

De verleiding was ondertussen te groot geworden voor alle Couckjes, groot en klein, dus werd er met volle kracht gerold en gebouwd tot deze prachtige kanjer tevoorschijn kwam.  En of ze trots waren!

Omdat de handen (wegens te natte handschoenen) nu toch wel koud kregen, besloten we de kabellift terug te nemen richting Stans.  Deze kabellift rijdt trouwens om het halfuur en op vrijdag en zaterdag zelfs tot 23 uur omdat het panoramische restaurant dan candlelight diners aanbiedt.

Zomer of winter, deze uitstap valt zeker aan te raden.  We beseften vandaag nog maar eens dat we op minder dan 1 uurtje rijden echt wel in de bergen en tijdens de koudere maanden ook in de sneeuw staan.

Gust neemt deze dag mee in gedachten en zal bij zijn presentatie zeker enkele persoonlijke anekdotes kunnen vertellen.  We all love Nidwalden!

We sloten de laatste dag van het lange weekend af in Moléson-sur-Gruyères. De kinderen hadden op maandag geen school wegens ‘Knabenschiessen’ (Knabenschiessen gaat jaarlijks door tijdens het 2de weekend van september. Duizenden jongeren uit Zürich leren schieten met een geweer. De stad viert het oude volksfeest met een kermis en kraampjes. Dit jaar werd Knabenschiessen niet echt gevierd door corona maar kregen alle jongeren toch een vrije dag op school). Toen Pieter de eerste maal over Knabenschiessen hoorde, maakte hij zich een voorstelling van mannen die met jongetjes schieten of zoiets….

Maar terug naar Moléson-sur-Gruyères dus… We checkten uit bij het hotel en reden een goed halfuur tot de parkeerplaats aan de kabelbaan in Molésun-sur-Gruyères. We kochten deze keer een Magic dagpas waarmee we de hele dag enkele kabelliften konden nemen maar vooral, we konden ongelimiteerd genieten van de randactiviteiten zoals minigolf, springkastelen, een kaasmakerij bezoeken, de rodelbaan,… Aangezien we geen al te zware dag qua wandelingen hadden voorzien, leek dit ons de beste formule met kinderen.

Eerst namen we de kabeltrein naar Plan-Francey (1520 m) van waaruit we meteen de volgende kabellift namen naar het hoogste punt, Le Moléson (2002 m). We genoten van de ‘point de vu’, zagen er verschillende paragliders vertrekken wat wel eens fijn was om van dichtbij mee te maken en genoten vanop het panoramische terras van een lekker aperitief op hoogte.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na het aperitiefje/middagmaal namen we de lift en het treintje terug naar beneden en genoten de kinderen van een echte ‘kidsday’. We bezochten eerst nog samen de oude kaasmakerij waar nog kaas geproduceerd wordt op de traditionele wijze maar daarna mochten Gust en Julia helemaal ‘los gaan’ op de springkastelen (zeker 10), tijdens een partijtje minigolf en het ontelbare keren naar beneden glijden op de rodelbaan. En zoals ze vaak zeggen: blije kindjes = blije ouders!

• 

• 

• 

• 

• 

Het was een heerlijk weekend in de streek van Gruyère en ik zou het iedereen zeker aanraden om tijdens een verblijf in Zwitserland toch een ‘ommetje’ daarheen te maken.