Wanneer je Zwitserland bezoekt tijdens een familiereis ga je uiteraard voor de grote toppers en prachtige uitzichten. Zo kon ik er direct 2 handjes vol noemen aan vrienden of familie die het land reeds bezochten. Beetje afhankelijk van budget, interesses en fitnessgraad uiteraard.

Maar wanneer je in Zwitserland zelf woont, besef je na 2 jaar (jaja, wij wonen hier sinds deze week 2 jaar) dat je niet elk weekend een zogezegde ‘topper’ kan bezoeken. Mijn lijstje is nog lang niet op maar niet alle bestemmingen liggen binnen het uur à anderhalf uur rijden van Thalwil en voor die verdere trips heb je algauw overnachting nodig. En dat is dan weer zeer prijzig in dit landje.

Zwitserland is toch niet zo groot hoor ik jullie misschien denken maar vergeet niet dat rijden van Basel naar Ticino een beetje ‘heuvelachtiger’ is dan rijden van Verviers naar Zuienkerke 😉 Die mooie en machtige Alpen liggen nu en dan eens in de weg voor een vlotte of snelle reis naar de andere kant van het land.

Maar goed, wat ik jullie eigenlijk wil vertellen, is dat we op het punt gekomen zijn dat we niet meer elk weekend ‘de ontdekking’ van ons leven kunnen doen op doenbare rijdafstand van ons huis. Dus gaan we ook op zoek naar de kleine(re) ‘ooohtjes en aaahtjes’ in Zwitserland. Misschien niet de tripjes die ik meteen aan reizigers zou aanraden maar zeker wel het bezoeken waard voor de expats.

Vorige week keken we even op onze kaart van Zwitserland en zagen we dat we al heel veel meren (grote en kleine, denk maar aan de Wägitalersee ten opzichte van een Vierwaldstättersee natuurlijk) bezochten maar dat er hier en daar toch nog eentje overblijft. Het was een zondag, 2 januari om precies te zijn, de feestdagen zaten nog wat in de kleren en de start van het schooljaar stond de volgende dag geduldig op ons te wachten. Niemand had er veel zin dus besloten we nog een klein tripje te maken. Zo eentje niet te ver weg zodat je ’s avonds geheel voorbereid (lees: boekentassen netjes gemaakt, verse kleren klaargelegd, iedereen proper gedoucht, de ontbijttafel gedekt en de koffie reeds klaargezet) de nieuwe schoolweek kan starten.

En dus werd het de Hallwilersee. (Het Hallwilermeer is een Zwitsers meer op de grens van het kanton Aargau en het kanton Luzern. De oppervlakte van het meer bedraagt ongeveer 10,3 km² en het diepste punt ligt op 47 meter diepte; het meer ligt op een hoogte van 449 m. Wikipedia)

We reden naar Schloss Hallwyl (wat we ook ingaven op de gps) in de gemeente Seengen, kanton Aargau, als vertrekpunt van onze wandeling. Het kasteel is geopend van april tot oktober dus een bezoekje aan het kasteel zelf zat er deze keer niet in. Geen probleem, dan hebben we een reden om nog eens terug te keren en op zich is de trip niet zo ver weg ( zo’n 45 min. rijden vanuit Thalwil).

Voor het kasteel is voldoende parking en van daaruit kan je de wandeling naar het Hallwilermeer meteen starten. Van het kasteel naar het meer wandel je een halve kilometer ongeveer langs een bospad. Na die halve kilometer bereik je de top (of het einde, afhankelijk hoe je het bekijkt) van het meer waar je langs de linkerkant op een mooi wandelpad eindeloos kan wandelen.

Wanneer je 1 kant van de oever volledig ten einde wil wandelen, zal je ongeveer zo’n 9 km gestapt hebben. Uiteraard sta je dan aan de andere kant van het meer en niet aan je wagen. Gelukkig kan je in de meeste dorpjes onderweg de bus terugnemen naar het kasteel (of in de zomermaanden het ferryschip)

Wij wandelden 4,5 km langs de Seeweg tot aan restaurant Delphin waar we onszelf trakteerden op (nooit gedacht dat ik dit zou zeggen) superlekkere Schnipo (Schnitzel mit Pommes). Nadat ons buikje vol was, zochten we de busplaats in de gemeente Meisterschwanden en keerden we lekker lui met de bus terug.

Een heerlijke uitwaai wandeling voor een verloren zaterdag of zondag. We keren zeker nog eens terug in de lente of de zomer want Julia zag enkele zwemplaatsjes (Badi) en het kind wil nu eenmaal in elk Zwitsers meer gedoken hebben. Tijdens de warmere maanden van het jaar vaart de ferry ook uit waardoor je je wandeling ook kan combineren met een boottocht op dit idyllische meer. Nog genoeg te beleven dus!

Tijdens deze kerstvakantie maken we met de familie uit België enkele winteruitstappen.

De meeste uitjes heb ik vooraf uitgekiend en uitgeprobeerd. Zo gingen we vandaag op chocolade beleving in Maestrani’s chocolarium en bezochten we aansluitend het immer charmante dorpje Appenzell.

Op terugweg richting Thalwil maakten we nog een stopje in Schwägalp, aan de voet van de Säntis berg. Van hieruit vertrekt de ‘Lanternliweg’. Deze rondweg is een 2 tal kilometer lang met een lichte steiging en daling. Wij vertrokken rond 17.30 uur bij valavond maar al gauw was het volledig donker en heel mysterieus. De bewegwijzerde rondweg, aangeduid met lantaarntjes, is in het kerstland Zwitserland het neusje van de zalm. Sneeuw, dennenbomen, lantaarns en de reusachtige bergen rondom jou.

We parkeerden op de grote parking nabij de Schwebebahn in Schwägalp en volgden de wegwijzers van de Lanternliweg. En omdat we vonden dat we al snel terug aan de auto stonden en het zo magisch mooi was, maakten we ommekeer en deden we de rondweg gewoon nog eens in de omgekeerde richting.

Toppertje! Oh, en wie wil kan even stoppen voor een glühwein bij de houten chalet helemaal ingericht in winters thema.

Een Google day off en de start van de vakantie voor de kinderen staan gelijk aan heerlijk genieten (en moederken die weer op zoek gaat naar een mooie winterwandeling).

Uitslapen hebben we, of beter ik, niet gedaan. Julia moest volgens Zwitserse traditie vanmorgen om 6 uur op school zijn. Schulsylvester, of door de straten van Thalwil lopen en veeeeel lawaai maken, hoort hier bij de afsluit van het jaar. 1 voordeel, vanaf 10 uur zijn de schoolkinderen dan wel vrij. Juuhui!

Om 10.30 uur sprongen we, met een omgeklede Julia, in de wagen richting Ibergeregg. Slechts 1 kindje mee vandaag. Aja, onze Sekundarschuler had met een vriend afgesproken om in Zürich naar de nieuwe Spiderman 4DX film te gaan kijken in de Arena’s cinema. Geen oudertjes die brengen of halen maar 2 kerels alleen met de trein richting de grote stad. Ik gun het hem zo heel erg!

De start van de wandeling (zo’n 50 minuten rijden vanuit Thalwil) bereik je met de wagen op 1406m. De klim is goed te doen en de hoofdweg was sneeuwvrij. Ik zou het niet proberen wanneer de sneeuw echt vers valt maar nu was het zeker veilig.

Wij deden de Ibergeregg rundweg van een goeie 4km met een stijging en daling van ongeveer 200m. Je start de wandeling aan de terraskant van restaurant Passhöhe en neemt de gedeelde ski- en wandelweg. Je blijft de roze palen volgen voor de wandelweg. Nu en dan moet je een skipiste oversteken of even delen maar dat viel enorm goed mee.

Je start de wandeling met een stevige daling wat Julia fantastisch vond. We hadden de slee mee en die daling was daarvoor natuurlijk enorm geschikt.

Na de daling stop je bij bergrestaurant Grossenboden (1295m) waar wij na het middaguur even verpoosden op het terras met wat lekkers. De felle zon op onze snoet deed ons naar de zonnecrème grijpen en de skijassen werden al snel opzij gelegd. Ik spotte er zelfs een dame in zomertopje. Geweldig!

Na bergrestaurant Grossenboden start je het klimmen. Pittig maar doenbaar (we deden het heel erg take it easy met sneeuwballengevechten tussendoor inbegrepen). De zwaarste klim gaat tot het knooppunt Müsliegg (1427m). Vanaf daar is het voornamelijk genieten van het prachtige uitzicht.

Tussen knooppunt Müsliegg en restaurant Passhöhe (start van de wandeling) kom je nog 2 berghutten met prachtig terras tegen. Op het laatste stuk kon Julia opnieuw heerlijk glijden.

Tijdens de wandeling kan je genieten van het uitzicht op de Grosse Mythen en de Stoos regio. Hopelijk kunnen we dit pareltje binnenkort nog eens delen met de familie. Zeker een aanrader!

Op de tweede dag van ons weekendje Lauterbrunnen/Wengen mochten we opnieuw genieten van een heerlijk ontbijt in het hotel. De meeste hotelgasten verlieten het hotel na het ontbijt gepakt met skilatten en/of snowboard. Wij bleven nog wat hangen en besloten het wellness gedeelte voor het uitchecken nog eens te gaan verkennen. En wat een geluk! We hadden het zwembad, sauna, Turks stoombad, de rustruimte… maar vooral ook de buitenjacuzzi voor ons helemaal alleen. Skiërs vertrekken vroeg en gaan na een dagje skiën nog wat genieten in de relaxruimte maar wij als winterwandelaars waren heel blij dat we de rollen hadden omgekeerd.

Rond de middag checkten we uit, lieten we de valiezen in de daarvoor speciaal voorziene ruimte van het hotel en liepen we richting station Wengen. Deze keer niet het treintje naar beneden naar Lauterbrunnen maar naar boven, richting eindstation Kleine Scheidegg. Van daaruit vertrekt het tandradtreintje richting Jungfrau (die bezochten we vorig jaar na onze wandeling Männlichen – Kleine Scheidegg). Het uitzicht is er ongelooflijk. Alleen was het uitzicht voor ons deze keer helemaal anders. Dat kwam niet alleen door het witte poeder maar door de eindeloze skipistes en skiërs die er kriskras door elkaar bleken te lopen. Voor ons te druk en te toeristisch. Persoonlijk zoeken we liever de stilte en de pure natuur op.

De man van de winterchalet had ons aangeraden om de winterwandeling van Kleine Scheidegg naar Wengen te doen. De Fox run is een pad voor zowel wandelaars als sleeërs. Het eerste stukje van Kleine Scheidegg naar Wengernalp was het drukste omdat je daar het wandelpad niet alleen deelt met de sleeërs maar ook nog met de blauwe piste voor de skiërs. Dus even opletten daar.

Vanaf Wengernalp verlaten de skiërs het wandelpad en was de trip voor ons helemaal perfect. Gust en Julia gleden de helft van de tijd op de pannenkoeksleetjes naar beneden terwijl Pieter en ik genoten van het landschap.

Een volgende keer zouden we misschien wel houten sleetjes huren (mogelijk in Wengen of Kleine Scheidegg) en met de hele familie naar beneden glijden. Absoluut een aanrader.

En wie kwamen we onderweg tegen op zijn houten slee? Inderdaad, de man van het hotel die ons deze wandeling had aangeraden. Tussen 2 shiften door kwam hij even genieten van bergen, sneeuw en glijden. Super!

De wandeling zelf was een goeie 6 km doorheen weiden (uiteraard helemaal wit nu) en bossen (prachtig om de dennenbomen met hun wit jasje te kunnen bewonderen).

Het laatste stukje van de wandeling gaat langs de charmante huisjes van Wengen om uiteindelijk terug te eindigen in Wengen dorp, aan het station.

Wij gingen in het hotel onze bagage oppikken en konden met een klein spurtje nog net de volgende trein naar beneden, naar Lauterbrunnen halen. Ticket voor de parking betalen en hup, terug richting Thalwil. Deze keer gelukkig wel door een sneeuwvrije Brünigpass! Batterijen weer heerlijk opgeladen…

In Lauterbrunnen/Wengen in het kanton Bern zijn we in het voorjaar van 2020 ons hartje al een beetje verloren toen we daar tijdens het Pinksterweekend, net na de volledige eerste lockdown, verbleven in hotel Edelweiss.

Lauterbrunnen, of de vallei van de 72 watervallen, heeft iets magisch. Een smalle vallei omgeven door machtige en krachtige bergen als de Mönch, Eiger en natuurlijk de Jungfrau. Vanuit Lauterbrunnen bereik je het autoloze sprookjesdorpje Wengen via een tandradtreintje.

Het was er ongelooflijk mooi in de lente tijdens het pinksterweekend, we keerden er kort daarna nog eens terug in de zomer met de familie en in het najaar konden we dan weer genieten van de herfstkleuren in het dal.

Ergens op één of andere brochure had ik de vallei van Lauterbrunnen, helemaal gehuld in witte sneeuw en eenvoud, gezien. En mijn persoonlijk bucket-list werd uitgebreid. Ik zou dit jaar Lauterbrunnen en Wengen bezoeken in de sneeuw.

Nog voor het volle wintertoerisme plukte ik er dit weekend uit. Hotel Edelweiss in Wengen en hotel Silberhorn in Lauterbrunnen leken volzet of misschien nog niet geopend want dit weekend openden ook de kabelliften en skipistes pas. Dus ging ik op zoek naar een ander hotel in de buurt. Ik zocht…en ik vond. Hotel Arenas Lauberhorn Wengen werd de uitverkorene. We waren deze zomer al eens in de Arenas keten in Arosa en waren toen heel erg aangenaam verrast. Want Zwitserse hotels zijn niet echt modern of culinair hoog aangeschreven. Wij zijn meestal blij dat het goed gelegen is, proper is en dat we er ‘iets’ (Schnitzel of kaasfondue) kunnen eten. Maar Arenas stak er toch ietwat boven uit. En, absoluut doorslaggevend, de twee Arenas hotels die we bezochten hebben een binnen en buitenzwembad/jacuzzi. Ik weet dat het voor Gust en Julia een mooie compromis is om na de wandelingen die wij uitkiezen nog even in het water te mogen plonzen. En stiekem vind ik dat zelf ook helemaal niet erg.

We vertrokken vrijdagavond na de yogales van Julia vanuit Thalwil. Om Lauterbrunnen te bereiken moet je de Brünigpas over. Het had vrijdag goed gesneeuwd en ook ’s avonds bleef het nog gezellig doorsneeuwen. Toen we de pas bijna bereikt hadden, werden we gestopt door de politie. De agente vroeg of we 4×4 aandrijving hadden. Helaas! Alle wagens die geen 4×4 aandrijving hadden werden verzocht op een plaatselijke parking te rijden en daar sneeuwkettingen op te leggen. Enkele agenten hielpen in volle sneeuw om de passanten te ondersteunen bij het opleggen van die sneeuwkettingen. Een gezellige Zwitserse politieman kwam onze kant op en begon wat onverstaanbaar te mompelen. ‘Kein 4×4, ai ai ai’. Hij probeerde Pieter uit te leggen dat het mét achterwielaandrijving en zelfs sneeuwkettingen bijzonder moeilijk zou worden. Hmmmm, in dergelijk avontuur hadden we in het donker aan de start van een gezellig familieweekend, geen zin.

Toen bleven er 2 opties over. Ofwel terugkeren naar Thalwil (snif snif) ofwel omkeren en rondrijden via Bern. De eerste optie was ongeveer 45 min. rijden, de tweede optie 2.30 uur rijden. Pieter leek eerder voorstander van optie 1 terwijl 3 paar puppyogen hem smekend richting optie 2 forceerden. En we deden het! We reden via Bern. Na een telefoontje naar het hotel uiteraard want op de boekingsbevestiging stond dat we konden inchecken tot 22 uur. Dat zouden we niet meer halen. En bij de baliemedewerker checkte ik ook nog even of het tanradtreintje naar Wengen toch nog zou rijden na 22 uur. Hij stelde me meteen gerust. Het treintje rijdt tot 02.40 uur van Lauterbrunnen naar Wengen en de deur van het hotel bleef geopend en de nachtmedewerker zou ons ontvangen. Oef!

02.40 uur werd het gelukkig niet maar het laatste stuk van Interlaken tot Lauterbrunnen was best nog wel spannend in verse, dikke sneeuw die op dat uur (het was toen rond 22.30 uur) niet meer geruimd werd. We kwamen rond 23 uur aan in Lauterbrunnen waar we de auto parkeerden in de grote overdekte parkeergarage nabij het station. En toen kwam weeral wat pech onze richting uit. Alle laadplaatsen voor elektrische wagens waren in gebruik en wij waren (na een serieuze rondtoer) aangekomen met amper nog 7% geladen batterij.

We besloten om de wagen met de 7% in de parkeergarage achter te laten en namen om 23.30 uur het treintje richting Wengen. 2 halfslapende kinderen en een paar valiezen werden naar boven gebracht. Gelukkig was het hotel geen 1 minuut stappen van het charmante stationnetje in Wengen. De nachtmedewerker gaf ons de kamerkaart en als een blok vielen we die nacht in slaap.

De volgende ochtend werden we gelukkig verwend met een lekker ontbijtje, waarna we op de kamer onze skibroek en skijas aantrokken om de winterpret te starten. Om de zorgen rond de auto van de baan te helpen, keerden we met het treintje terug naar Lauterbrunnen waar we gelukkig het laatste laadplekje konden bemachtigen. Oef, nog 3% batterij want ook bij het stilstaan in de koude verliest een elektrische wagen elektriciteit. Saved by the bel dus. Maar he, probleem opgelost en vanaf nu alleen nog genieten!

Aan de overkant van de parkeerplaats kan je de kabellift nemen van Lauterbrunnen naar Grütschalp van waar je een hele mooie panoramawandeling kan maken naar het andere autovrije dorpje, Mürren, aan de overkant van de vallei. Maar opnieuw geen geluk. Door lawinegevaar was de panoramaweg afgesloten voor wandelaars. De hevige sneeuw van de vrijdag en de voorbije nacht zorgden in de hele omgeving voor lawinegevaar.

Maar we bleven niet bij de pakken sneeuw (thi) zitten en ik had gelukkig nog een ander alternatief in gedachten. Een voorbereid vrouw enzo… Voor deze winterwandeling hadden we zelfs geen kabellift nodig. We stapten van Lauterbrunnen station door de vallei naar Stechelberg (waar de kabellift naar Mürren vertrekt). De wandeling is 8 kilometer lang en er zijn amper hoogteverschillen. Eerst loop je een stukje door Lauterbrunnen zelf, daarna op een wandelpad langs enkele charmante boerderijtjes en vakantiehuisjes en tenslotte langs de rivier doorheen het bos. 3 totaal verschillende ervaringen op 1 wandeling.

Onderweg kwamen we een hellende weide tegen waar we met onze pannenkoeksleetjes een uurtje gegleden en gerold hebben. Dikke pret voor jong en oud 🙂

In Stechelberg, aan het dalstation, namen we de bus terug naar Lauterbrunnen station. Fijn om het witte stilleven nu nog eens van op de bus te kunnen bewonderen. En de zon kwam op het einde van de wandeling ook heerlijk tussen de wolken piepen. Zalig!

Vanuit Lauterbrunnen namen we opnieuw het treintje naar Wengen waar we bij aankomst in het hotel al snel in zwembroek/bikini en kamerjas sprongen om het wellness gedeelte van het hotel te ontdekken. 1 binnenbad, 1 stilteruimte waar je aan de grote raampartijen met een theetje (aangeboden door het hotel) kan genieten van het prachtige uitzicht, een sauna, een Turks stoombad en…een buiten jacuzzi met fenomenaal zicht. We probeerden alles uit alleen kwamen we erachter dat de buiten jacuzzi vanaf 16 uur enkel op reservatie te gebruiken was. Jammer maar we waren al heel blij met alles wat wel kon uiteraard.

Moe van het wandelen, glijden, sneeuwballen gooien en zwemmen kleedden we ons om, om daarna in de houten winterchalet (in de tuin van het hotel opgezet tijdens de wintermaanden) te genieten van een echte Zwitserse Käsefondue. De ober was uiterst vriendelijk en toen wij om 21 uur nog als enige gasten overbleven in de chalet ging hij zelfs uitgebreid met ons aan de praat en kregen we nog allerlei tips voor onze volgende dag in Wengen. Deze man verdient een pluim!

Ik moet jullie niet vertellen, dat het na een korte nacht op vrijdag en een avontuurlijke dag op zaterdag, niet lang duurde voor we alle 4 in slaap vielen. Alleen gingen Pieter en ik (Gust en Julia gingen reeds naar de kamer) nog heel even een korte avondwandeling maken in Wengen dorp om de gezellige sfeer van lichtjes en houten chalets op te snuiven. En misschien ook om de käsefondue en afsluitende schnaps te laten zakken 😉

Verhuizen naar een nieuw land, een nieuw ‘sociaal’ leven starten, uitstapjes met leuke activiteiten voor kinderen vinden… het werd ons door het grote coronabeest een lange tijd niet makkelijk gemaakt. Maar stilletjes aan is veel opnieuw mogelijk en zien we onze horizonten langs alle kanten verruimen.

En zo komt het dat we vandaag in gezelschap van nog 3 andere heel fijne Vlaamse gezinnen op stap konden naar Elm. Daar wandelden we de ‘Giant Forest/Riesenwald’ theme trail. Een wandeling met heel wat leuke tussenstopjes voor kinderen. En zeg nu zelf, in compagnie is het voor kinderen altijd dubbel zo fijn en zijn de wandelingen de helft zo lastig.

De Giant Forest trail vertelt over reus Martin en is 2,6 km lang. Onderweg zijn er 17 haltes met leuke activiteiten voor de kinderen. Van een reuzehangmat, een ondersteboven huis, een mega xylofoon tot een waterspeelparcours. De kindjes hebben we niet gehoord of gezien, de oud(ert)jes daarentegen hoorde je van ver voorbij komen. Er is amper een hoogteverschil van 60 meter tijdens deze wandeling dus zeker en vast haalbaar voor jong en oud.

• 

• 

• 

De wandeling start op de gratis parking nabij de kabellift. In de GPS geef je als adres Obmoos Elm in. De kabellift neemt je mee van Elm (977m) naar Ämpächli (1485m) waar je al snel de start van de wandeling kan vinden a.d.h.v. de wegwijzers. Aan de kabellift vind je restaurant Ämpächli waar je uiteraard voor of na de trail iets kan eten of drinken maar waar ook allerlei leuke activiteiten voor de kinderen te vinden zijn: een reuzeschommel, een klimtoren, trampolines, ponyritjes en de start van de ‘Monsterrollers’ waar ik jullie straks meer over vertel.

Wij zijn meteen vertrokken voor de wandeling en vonden onderweg verschillende ‘Feuerplatzen’ om lekker Zwitsers te grillen. Voordeel is dat er bij elke ‘Feuerplatz’ ook leuke speeltoestellen voor de kinderen zijn waardoor de kinderen niet ongeduldig op hun worstje hoeven te wachten. Wij zijn gestopt bij een reuzepicknick tafel nabij de superleuke ‘katrol’. Fun voor de kids, apertitieftijd voor de ouders. Bij de vuurplaatsen is ook voldoende hout aanwezig dus je hoeft zeker niet te sprokkelen of je blokken zelf mee te sjouwen.

Na het gezellige middagmaal waarbij tips voor het bakken van worsten naar de beste Zwitserse tradities werden uitgewisseld, zetten we het 2de deel van de wandeling verder.

De wandeling eindigt aan restaurant Ämpächli waar het jonge geweld zich uitleefde op de grote trampolines en de ouders in het zonnetje nagenoten bij een heerlijke koffie.

Maar daarmee was de dag nog niet ten einde, absoluut niet. Die lieve kindertjes keken al de hele tijd uit naar de apotheose van de dag. Het ritje met de ‘Monsterroller’. Met een soort step met dikke banden kan je de weg van Ämpächli naar Elm terug naar beneden verder zetten (uiteraard is terugkeren met de kabellift ook een optie voor wie de Monsterrollers liever aan anderen over laat). Daarnaast zijn er ook ‘Mountaincarts’ waarmee je naar beneden kan glijden. De rollers zijn vanaf 9 jaar en de carts vanaf 12 jaar. Kleine kinderen kunnen tussen de benen van een ouder mee naar beneden rollen. Ik weet dat Julia niet zo’n daredevil is en eerlijk, ik hou het liever ook rustig. Toch waren we beide benieuwd om zo’n ritje uit te proberen. Wij besloten dat de groep kon doorgaan en dat wij op een rustig tempo naar beneden zouden gaan. En ondertussen konden wij ook nog genieten van het prachtige zicht onderweg. De voorbije week viel de eerste, verse sneeuw in de bergen en dat is ons helemaal niet ontgaan.

• 

• 

Beneden breng je de scooters terug naar de kabellift waarmee ze terug omhoog worden gehesen.

Een zeer mooie dag, onder de stralende zon, met heel fijne mensen in een prachtig decor. Dat vraagt eigenlijk niks meer. En zoals jullie wellicht zelf weten: blije kindertjes, blije ouders… Dus kort samengevat: een topdagje dat naar meer smaakt!

In het kanton Appenzell, op 10 minuutjes rijden van het gezellige stadje Appenzell, ligt een charmant dorpje verscholen. Schlatt, uitgangspunt van onze wandeling van vandaag. Geen kabelliften of hoge bergwandeling deze keer maar een tripje naar de echte boerenbuiten van Zwitserland.

Appenzell is precies (nog meer dan de rest van Zwitserland) blijven stilstaan in de tijd. Boerderijen, veel groen, koeien en typische Zwitserse huisjes typeren het kanton. Voor mij eigenlijk het echte beeld dat ik van het land vooraf had.

Je vindt er ook de Appenzeller kaasmakerij en de brouwerij van het gekende Appenzeller bier. Misschien eens te bezoeken tijdens koude of natte winterdagen.

Ik vond de wandeling die we deden via de toeristische dienst van Appenzell zelf. Het was een gok want je weet nooit of je bij zo’n wandelingen wel op ‘de’ mooiste plaatsjes komt maar deze was absoluut geen teleurstelling.

Vanuit Thalwil reden we anderhalf uur naar Schlatt waarvan slechts 40 minuten autostrade (stuk van Thalwil naar Lachen/Wangen). Daarna kronkel je doorheen het glooiende en groene landschap. De rit zelf vind ik al adembenemend, de chauffeur naast mij moppert eerder over het feit dat hij niet kan meegenieten van al dat moois maar vol concentratie de snelheidsborden moet checken.

En we hadden geluk, veel geluk. Eind september gaat in Appenzell (eigenlijk op veel plaatsen in Zwitserland) de typische Alpabzug door. Dan worden, op een feestelijke manier, de koeien naar beneden gebracht voor de aankomende winter. En kwamen wij nu niet net zo’n typische Alpabzug tegen? Weer iemand zo blij als een klein kind in de wagen.

In Schlatt parkeerden we de wagen op de enkele voorziene (gratis) parkeerplaatsen aan de St. Josephskerk. Volgens de Appenzeller brochure is ook een bezoekje aan het kerkje de moeite waard. Dat deden wij dan ook braafjes. Het super propere toilet naast de kerk maakte ons ook heel blij want na anderhalf uur rijden en een 6,5 kilometer lange wandeling voor de boeg, sla je zo’n aanbod nooit over.

Deze wandeling is niet aangeduid met specifieke naambordjes maar de brochure van het kanton (die ik had afgedrukt en tijdens de wandeling netjes werd opgeborgen in hubbymans broekzak) hielp ons heel goed. Je volgt eigenlijk voortdurend gele bordjes met ‘Wanderweg’ op en nu en dan moet je toch even via de brochure checken of je nog op het rechte pad bent ;-). De brochure hieronder vond ik dus online terug.

De wandeling voert je over groener dan groene weides, door bosjes en langs boerenwegen met prachtige boerderijtjes … Je stijgt en daalt tijdens deze wandeling in totaal 200 meter wat echt wel haalbaar is voor jong en minder jong. Alleen zou ik deze keer mijn 82-jarige oma niet meenemen want om de koeienweiden te doorkruisen, moet je meermaals over een soort laddertje kruipen.

Aan de start, dicht bij de kerk in Schlatt, vind je restaurant Bären terug. Daar kan je eventueel na de wandeling genieten van een lekker drankje of iets hartigs. Wij stopten na een goeie 2 km bij restaurant Leimensteig waar de frisse pint en het plankje kaas, rond het middaguur, vlot naar binnen gingen. De view is er ook niet mis…

Wij hebben op elk moment genoten van de ‘Säntisblick’ ( De Säntis is een berg in de Appenzeller Alpen in Zwitserland. De berg ligt op een van de driekantonpunten van de kantons Appenzell Innerrhoden, Appenzell Ausserrhoden en Sankt Gallen. Het is de hoogste berg van het Vooralpenmassief Alpstein, een ondergroep van de Appenzeller Alpen. De berg is 2502 meter hoog. Wikipedia) en de groene, rustige omgeving. Hier zou ik nog wel een boerinnetje willen zijn 🙂

Na de wandeling reden we nog naar Appenzell zelf. Schlatt – Appenzell is slechts 10 min. rijden en de wandeling is nu ook niet zo zwaar dat een stadsbezoekje er nog wel bij kan. Appenzell is zeker een aanrader: 100% charme en authenticiteit in 1 klein stadje, prachtig mooie huizen, snoezige winkeltjes en mooie koffiehuizen waar je zeker de Appenzeller Shlorzifladen (flan met perenstroop) moet proberen.

Mijn Heidigehalte is weer heerlijk gevoed en dat onder een blakend oktober zonnetje… meer hoeft dat echt niet te zijn.