Naast Knabenschiessen (Knabenschiessen is een traditionele schietwedstrijd in Zürich, die elk jaar in het tweede weekend van september wordt gehouden. Het festival, voor het eerst officieel gehouden in 1889, is een van de oudste in Zwitserland en dateert uit de 17e eeuw. Wikipedia) houden ze er hier in kanton Zürich nog een andere feestdag op na nl. Sechseläuten (De Sechseläuten is een traditionele lentevakantie in de Zwitserse stad Zürich, gevierd in zijn huidige vorm, meestal op de 3e maandag van april, sinds het begin van de 20e eeuw. Wikipedia)

Terwijl ze tijdens de eerste feestdag dus niet met jongetjes schieten maar jongetjes laten schieten, wordt er tijdens de tweede feestdag een soort ontvlambare sneeuwpop in brand gestoken. Volgens de legende is het zomerweer afhankelijk van hoelang het duurt voor de Böög (sneeuwpop) ontploft.

Natuurlijk kunnen of konden beide feesten door Covid niet echt doorgaan maar gelukkig hebben de schoolgaande kinderen en de meeste werknemers uit kanton Zürich toch een halve of volledige dag vrijaf. Gust en Julia moeten dus maandag 19 april niet naar school en Pieter krijgt een halve dag vrij. Jullie kunnen het al raden, ik moest niet lang nadenken toen ik de rode stip in onze agenda zag blinken. Een weekendje weg misschien? YOLO, (aan de generatie 60+: You Only Live Once, want ik zag ons moederke haar wenkbrauwen al fronsen) dus waarom niet?

Ik bekeek onze landkaart van Zwitserland en bedacht dat we de lege plaatsjes op de kaart misschien maar eens moeten opvullen. In Kanton Uri, Solothurn, Neuchâtel en Genève zijn we nog niet geweest en de kantons Walais en Vaud bezochten we nog maar voor een klein stukje. Dus nog uitstapjes genoeg op de planning.

Het meer van Genève, daar waren we nog niet geweest (Het Meer van Genève, Frans: Lac Léman of Lac de Genève, Arpitaans: Lèman, is een groot meer op de grens tussen Zwitserland in het noorden en Frankrijk in het zuiden. Het heeft een oppervlakte van 584 km² en is maximaal 310 m diep. Wikipedia) Vanuit Zürich toch een goed 2,5 uur rijden dus voor een daguitstap minder geschikt. Via een bevriend Belgisch koppel hier kreeg ik de tip om de stad Lausanne zeker eens te bezoeken. Ok, het begon te kriebelen en het weekendje weg begon stilletjes aan vorm te krijgen.

Als uitvalsbasis koos ik de stad Lausanne (Lausanne, de hoofdstad van het Zwitserse kanton Vaud, ligt in het Franstalige deel van Zwitserland, aan het Meer van Genève. Het is de vierde grootste stad van Zwitserland. De stad ligt op 495 m hoogte, in een wijnstreek, en herbergt een van de mooiste gotische kerken van Zwitserland. Wikipedia.) Op zaterdagochtend vertrokken we al om 7.30 uur vanuit Thalwil. Ons ontbijtje, de avond voordien klaargemaakt door Gust en Julia, verorberden we onderweg in de auto. Om precies 10 uur stonden we geparkeerd in de ondergrondse parkeergarage aan het station van Lausanne. Van daaruit vertrok de stadswandeling die ik online terugvond. De wandeling van een 3-tal kilometer brengt je langs de mooiste bezienswaardigheden van het oude stadsgedeelte. Opgelet, kuiten vooraf beter insmeren want er wordt in Lausanne nogal geklommen. En alsof het klimmen alleen nog niet genoeg was, besloten we ook nog eens de toren van de prachtige kathedraal Notre-Dame te beklimmen. Mijn quadriceps hebben het geweten! Dan denk je dat je ondertussen al wat getraind bent, uhu!

De kathedraal is niet alleen mooi maar het beklimmen van de toren zorgt voor een prachtig zicht op de 2 stadsdelen van Lausanne. Helemaal onderaan vind je de wijk Ouchy aan het meer zelf. Iets hoger gelegen ligt het oude stadsgedeelte of de wijk Le Flon. Beide stadsdelen zijn verbonden door een metro waardoor je als bewoner je quadriceps niet dagelijks hoeft te trainen of te pijnigen. De stadswandeling hierboven beschreven gaat alleen door Le Flon. Toen we rond 14 uur incheckten in Hotel des Voyageurs, in het hart van de stad, mochten we van de dame aan de balie nog een stadsplannetje ontvangen. Op dat plannetje stonden 2 routes. De rode route gaat ook door het oude stadsgedeelte en is gelijkaardig aan de route die wij volgden en de gele route laat je op een aangename manier wandelen van Le Flon naar Ouchy of het meer dus.

We waren blij om in de namiddag het rustiger deel van Lausanne te kunnen opzoeken. In het oude stadscentrum werd het behoorlijk druk aangezien ook de bekende winkelketens zich in dat stuk van de stad bevinden. Blij dat we de stadswandeling in de voormiddag of kort na de middag konden doen. We wandelden via de gele route naar beneden en hielden een lange pauze aan een groot speelplein in stadspark ‘Place de Milan’. Steden bezoeken is voor kinderen niet altijd een topattractie al kunnen we eigenlijk niet echt klagen maar toen Julia het speelplein zag, begonnen de oogjes toch wel te blinken. Pieter en ikzelf waren eerlijk gezegd ook blij om even de benen en onderrug wat rust te bezorgen. Dus iedereen weer tevreden.

Na nog een kilometer of 2 dalen, bereikten we eindelijk het meer van Genève. De bergketen aan de overkant aan de Franse grens verstopte zich jammergenoeg wat achter een mist. Maar de rust overviel ons en met ons 4 genoten we van een wandeling langs de Quai de Belgique (toevallig he) met het zonnetje op onze snoet. Een ijsje mocht hier niet ontbreken. Tip: de lekkerste ijs ever eet je nabij het haventje bij Glaces Veneta. Ongelooflijk hoeveel nieuwe en traditionele smaken ze te bieden hebben. Aan de rij wachtenden te zien, wisten we al dat we geen verkeerde keuze gemaakt hadden. De caramel salé of chocolat salé, latte macchiato en meringue double crème kunnen wij alvast aanraden.

Behoorlijk moe maar heel tevreden namen we de metro terug richting het oude stadsgedeelte waar ons hotel zich bevond. We fristen ons even op en installeerden onze pyjama onder ons hoofdkussen 😉 Voor de zon zou ondergaan wilden we onze avondactiviteit nog bereiken. En hier hadden we echt naar uitgekeken. Die avond zouden we frietjes eten bij een Belgische friturist ‘Belga‘. Belga werd opgericht door 2 Waalse vrienden die in 2016 in Zwitserland terecht kwamen. Frikandel, bitterballen, kipcorn, een kaas- of garnaalkroketje… mmmm, het water kwam ons al in de mond bij het bekijken van de website. En of ze smaakten! We vonden gelukkig een bankje met tafeltje in het park net boven de frituur (aan een universiteit of hoge school vermoeden we). Want door Covid was het nog steeds niet mogelijk om de frietjes ergens gezellig binnen te kunnen eten. Maar dit pakken ze ons niet meer af: Belgische frietjes smikkelen met zicht op de Notre-Dame kathedraal en het meer van Genève tijdens een ondergaande avondzon. Zeg nu zelf… het beste uit 2 werelden!

Met meer dan 20 000 stappen op onze teller vielen we die avond behoorlijk snel in slaap.

Nog een kleine tip: bij het hotel kregen we 2 voordelen. Enerzijds een halve prijs kaart voor parking du Centre. Daar konden we de auto tijdens de nacht ook gratis laden aan de Tesla Destination Charger. Het hotel ligt midden in het centrum waardoor je 500 meter verder moet parkeren in een openbare parking. Als je maar 1 of 2 nachtjes blijft, is dat qua bagage geen probleem normaal. Het 2de voordeel was een soort Traveller Pass waarmee we gratis de tram of bus konden nemen in Lausanne en bij het bezoeken van de meeste musea (als ook de kathedraal) korting kregen. Mooi meegenomen dus.

De Bodensee, daar waren we in de zomer van 2019 al op doorreis naar Oostenrijk. We logeerden toen 2 nachten in Friedrichshafen en bezochten Konstanz, Mainou, Lindau en Friedrichshafen zelf. De Bodensee grenst aan 3 landen: Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Deze keer bevonden we ons aan de overkant van Friedrichshafen, nl. Romanshorn. Vanuit Romanshorn kan je de overzetboot (met auto) naar Friedrichshafen (of omgekeerd) nemen. Dat willen we zeker nog een keertje doen wanneer alle grenzen weer normaal geopend zijn.

Het vertrekpunt van de wandeling is het station van Romanshorn waar je verschillende parkeermogelijkheden vindt. Direct aan het station grenst de haven van Romanshorn van waar de tocht effectief start.

Je wandelt langs het haventje en de Bodensee tot je aan het Seebad komt en niet meer verder kan langs het water. Daarna wandel je een stukje langs een betonnen pad met aan de ene kant de spoorweg en de andere kant de charmante huisjes die uitkijken op de Bodensee. Niks leuker dan even binnenpiepen in de tuinen van deze villa’s (gewoon gezonde interesse noem ik dat hoor).

In Uttwil kan je terug rechts afslaan en verder wandelen langs de Bodensee. Eerlijk, ik voelde me precies op een Caraïbisch eiland. Blauwe lucht, helblauw water, strandjes en uberschattige vissershuisjes. Sorry, ik kon het niet laten en fotografeerde ze bijna allemaal.

Onderweg kom je hier en daar wat take away kraampjes tegen en zelfs een camping waar je je innerlijke zelve even kan verrijken. Tijdens de zomer kan je ook stoppen bij het Seebad van Romanshorn dat volgens de kinderen absoluut een bezoekje waard lijkt.

Wij stapten een 8-tal kilometer tot in Kesswil. Daar namen we de trein (5 min. verwijderd van het wandelpad) terug naar Romanshorn waar onze auto geparkeerd stond. Even wel een kleine noot bij het nemen van die trein. De trein stopt niet automatisch in het station van Kesswil en dus moet je op de stopknop in het station drukken. Dat hadden wij net iets te laat door en dus zoefde de eerste trein netjes aan onze neus voorbij. Ook op de trein moet je op de stopknop drukken (een beetje zoals in een bus of tram) wanneer je bij het volgende station de trein wil verlaten. We vermoeden dat dit niet nodig is in het hoofdstation Romanshorn maar voor de zekerheid drukten we toch maar. Iets van een ezel…

De eigenlijke wandeling liep nog verder tot in Altnau (1 van de 15 etappes van de Thurgauer Rundwanderweg) maar uiteindelijk kies je zelf tot waar je wil stappen natuurlijk. Romanshorn – Altnau is 12 kilometer lang en opnieuw kan je dan vanuit het station van Altnau de trein terug nemen. Of wie een kortere wandeling wil (bv met kleinere kinderen) kan reeds in Uttwil stoppen of te voet terugkeren. Dat is eigenlijk het fijne aan dit wandelpad. Ofwel wandel je een lang stuk en keer je terug met de trein of je wandelt een korter stuk en keert langs hetzelfde pad gewoon terug. Onderweg kom je ook een 2-tal speelpleintjes tegen wat misschien fijn is voor het jonge volkje.

Zeker nog veel mogelijkheden hier. Zo willen we heel graag nog 1 of meerdere etapes van de Thurgauer Rundwanderweg uitproberen of misschien de Apfelweg in Altnau. Een andere optie is het huren van fietsen aan het station van Romanshorn en langs de Bodensee (heerlijk plat) fietsen. Voor mensen die graag kamperen met tent, mobilhome of liever een stacaravan huren zijn er zeker ook verschillende mogelijkheden. Campingplatz Buchen kwamen wij onderweg tegen. Het pad waar wij wandelden is deels ook een rolschaatspad dus ideaal voor de wieltjesmensen onder ons.

Best dat wij onlangs besloten om nog wat langer in die Schweiz te blijven want ik voel het al, we hebben het hier zeker nog niet allemaal gezien.

Hmmm, het traditionele weekendje in Haspengauw met mijn familie. Wandelen tussen de bloesems, kindjes die vrolijk lachen en giechelen onderweg, familiefotoshoots op de mooiste plekjes… Deze herinneringen pieken op een paasdag als vandaag net iets meer. Geen paaseitjes zoeken in de tuin van oma dit jaar. Weeral niet. En dat heeft niks met onze verhuis naar Zwitserland te maken. Al 2 jaar op rij kunnen we Zwitserland niet uit tijdens de paasperiode.

We laten het natuurlijk niet helemaal aan ons hartje komen en proberen er zoals steeds het beste van te maken. Bij het vroege ochtendgloren werden er paaseitjes gezocht (al telefoneerde de paashaas gisteren met Pieter om te melden dat hij dit jaar iets later zou zijn dan normaal. Kwestie van niet al om 6 uur met dolgedraaide kindertjes op een Zürichs terras paaseieren te lopen zoeken). In België maakten we meermaals mee dat wij al vrolijk gezocht hadden en van een paasontbijt aan het smullen waren terwijl de buurman zijn eitjes nog aan het verstoppen was. ‘Even de gordijntjes toe, kindjes!’ En dat zelfs op een regenachtige paasochtend.

We genoten van het ontbijt en maakten de herinneringen aan Pasen met de familie dan maar levendig door verhaaltjes op te halen. Weet je nog toen…? Ohja, en toen…!

Het zonnetje scheen volop vanmorgen en op mijn to do lijstje stond een ideale uitstap voor vandaag. De Chriesliwäg in kanton Aargau. Chriesli betekent kers. In het voorjaar kan je tijdens deze uitgestippelde wandeling tussen de bloesems kuieren. Tijdens de oogst van de kersen mag je bij bepaalde bomen vrij plukken en her en der staan tijdens de wandeling kraampjes die heerlijke en verse kersen verkopen. We komen dus nog een keertje terug, dat staat nu al vast.

We parkeerden de wagen aan het station van Frick. Recht tegenover het station staat de eerste wegwijzer. Je stapt eerst langs de spoorweg tot aan de echte start van de wandeling. Eigenlijk kan en wil ik hier niet veel meer over vertellen maar wil ik jullie het liefste laten meegenieten aan de hand van de foto’s . En ohja, dit is maar een selectie foto’s. Had ik nog een fototoestel met rolletjes dan gebruikte ik vandaag zeker meer dan 1 filmrolletje.

De wandeling zelf is slechts 5 km lang. Het stukje van en naar het station telt nog voor 1 exta kilometer. Onderweg kan je kiezen om een stukje bij te doen. Dan wandel je in totaal 9 km. De wandeling is opnieuw Zwitsers plat al voelden die kuitjes toch wat gespannen aan. Misschien ligt het aan het feit dat we al enkele dagen na elkaar aan het wandelen gingen.

Maar ik blijf erbij, bloesems geven je hoop, doen je verlangen naar de lente of doen je zelfs al even dromen van een heerlijke zomer. Ik weet het zeker, ik hou van bloesems. En misschien kan ik op een dag de familie meenemen naar de Zwitserse bloesems?

Toegegeven, winters Zwitserland is mooi. En wit, dit jaar heel erg wit zelfs. Maar nu heb ik het gehad. Voor mij mogen de skikleren, de winterwandelschoenen, de sleetjes en het thermisch ondergoed even naar ons keldertje verdwijnen. Deze week konden we 100% genieten van het lentegevoel. Niet alleen de temperaturen waren dik ok maar overal zie je narcissen, kersenbloemens en eindelijk… blaadjes aan de bomen ontpoppen. Al vrees ik dat ik mijn winterwandelschoenen best nog niet te ver wegstop als ik het weerbericht voor de komende week bekijk.

Maar vandaag dus ideaal wandelweer, 4 dagen Osterferien voor de mini’s en de maxi en veel goesting om er weer in te vliegen. Alleen is het op dit moment van het jaar niet zo eenvoudig om geschikte wandelingen te vinden. Op de hogere bergen vind je nog sneeuw maar deze sneeuw is niet meer zo ideaal om te wandelen. Op de zonnige kanten van de berg is de sneeuw veranderd in een soort moes wat absoluut niet aangenaam is om in te wandelen.

Daarnaast moet je ook rekening houden met de winterstop van vele kabelliften. Het winterseizoen van de kabelliften is ongeveer van half december tot eind maart en het zomerseizoen start rond begin of half mei tot eind oktober. Dat wil zeggen dat je telkens een goeie maand tussen beide seizoenen hebt waarin de liftjes niet werken. Er gebeurt dan ook een halfjaarlijks onderhoud. Op dit moment is het dus niet zo eenvoudig om een geschikte wandeling te vinden en vraagt een uitstap zeker voldoende voorbereiding.

Maar ik zocht en ik vond: Panoramaweg Sihlsee. De wandeling start in Einsiedeln waar we al eerder waren en waar je het prachtige klooster met de Zwarte Madonna kan bezichtigen. Dat alleen al is een uitstapje waard maar als je er dan nog een heerlijke lentewandeling aan kan koppelen is dat helemaal ideaal.

De panoramawandeling is 9,4 km lang en valt in de categorie lichte wandelingen. Je stijgt en daalt ongeveer 145 m. Voor ons ondertussen een ‘platte’ wandeling. De wandeling start in het centrum van Einsiedeln. Parkeren kan op meerdere plaatsen maar wij kiezen meestal voor de ondergrondse parking ‘Parkhäuser Brüel’. Van aan de parking wandel je tot aan het klooster, door de binnenplaats van het klooster naar de start van de wandeling. Je kan het klooster zelf voor of na de wandeling bezoeken volgens je eigen voorkeur. We volgden de duidelijk omschreven bordjes met daarop een gele sticker ‘Panoramaweg Sihlsee’.

De wandeling start met een klimmetje maar meteen ben je ook overdonderd door het mooie zicht op de Sihlsee en de besneeuwde bergen in de verte. Vergeet zeker niet even een kleine aftakking te maken naar het uitzichtspunt ‘Vogelherd’ van waar je prachtige vergezichten hebt.

Vanaf Vogelherd daal je terug richting Sihlsee. De Sihlsee is een kunstmatig meer in het Zwitserse kanton Schwyz, nabij de stad Einsiedeln. Het meer is ontstaan ​​door de rivier de Sihl af te dammen en een deel van de bovenste Sihl-vallei te overstromen. Wikipedia 

De wandeling gaat voor een groot stuk langs de Sihlsee tot je aan het strandbad Sihlsee komt. Daar kan je even stoppen voor een versnapering of bij hele warme dagen voor een verfrissend zwemmetje in het meer. Na het strandbad gaat de wandeling verder over een heuvelrug tussen de groene velden. Mijn favoriete stuk van de wandeling. Links zie je het meer met de bergen in de verte en rechts zie je groene velden met grazende koetjes. Zalig om te kunnen genieten van beide tafereeltjes.

Het allerlaatste stuk van de wandeling is een beetje teleurstellend. Nadat je een drukkere weg via een ondergrondse tunnel hebt overgestoken, wandel je meer tussen de huizen van Einsiedeln. Maar gelukkig heb je op het einde van die weg als mooie afsluiter opnieuw een prachtig zicht op het klooster. Wij sloten af op het speelpleintje voor het klooster waar Julia nog even haar hartje kon ophalen. Die 9,4 km verdiende toch een kleine beloning op het einde vond ze zelf.

Voor mij mag de temperatuur nog wel even zo blijven want ik kijk enorm uit naar onze toekomstige berg- en natuurwandelingen. Ik heb nog zoooooveeeel uitjes op de planning staan dus laat maar komen dat zonneke!

De Rigi…je kan er niet naast kijken wanneer je door het Zwitserse landschap rijdt. Tijdens onze wandelingen en uitstappen het voorbije jaar, konden we de Rigi al van kilometers ver aanduiden. Dan roepen we meestal gezamelijk: ‘Kijk daar, de Rigi, ik zie het puntje al’. De top van de Rigi (Kulm) kan je zeer goed herkennen aan de mast die boven de berg uitprijkt (zie foto hierboven). Vanuit Luzern, Zug, de wandeling op Seebodenalp en nog vele meer… is er geen ontkomen aan.

De Rigi heet dan ook niet voor niks de Koningin der bergen. Dat is niet alleen door de majestueuze ligging tussen het Vierwaldstedenmeer of door het schitterende uitzicht op de Alpen. Al van in de 18de eeuw werd deze berg bezocht door koningen en koninginnen die zich naar boven lieten dragen. Vanaf de 19de eeuw openden er dan ook verschillende kuurhuizen en mondaine hotels die vandaag nog steeds populaire trekpleisters zijn.

Maar daarvoor waren we dus niet gekomen. Al een tijdje zocht ik uit hoe we de Rigi op de beste manier konden bereiken voor een wandeling. Maar omdat je de berg langs verschillende plaatsen kan bereiken was de uitleg voor ons niet altijd even duidelijk. Ondertussen beginnen we meer namen van dorpen en steden te herkennen en konden we er stilletjes aan een beeld van vormen.

We reden met de wagen naar Weggis (Weggis bezochten we al eens met de boot vanuit Luzern. Het is een charmant dorpje aan het Vierwaldstedenmeer met prachtig uitzicht op de bergen Burgenstock, Stanserhorn,…). Op de voorziene parkeerplaats (RIGI BAHNEN AG, Station Weggis, Rigistrasse 73,6353 Weggis) kan je je wagen achterlaten. Blijf je langer dan 4 uur dan betaal je max. CHF8. Vanuit Weggis neem je de kabelbaan naar Rigi Kaltbad. Een avontuur op zich met uitzicht over het meer, de bergen en de stad Luzern. Wij betaalden met ons Halbtax kaart CHF36 per persoon voor een dagkaart waarmee je alle kabelbaantjes en liftjes op de Rigi kan nemen. Gust en Julia mochten met de Juniorcard gratis meereizen.

Aangekomen in Rigi Kaltbad waren we een beetje onder de indruk. Op de berg is precies een half dorp gebouwd met hotels en winkeltjes. Door de coronasituatie was het er bijzonder kalm maar we kunnen ons voorstellen dat dit plekje door toeristen kan platgelopen worden. Je krijgt er meteen een waaier aan mogelijkheden. Vanuit Rigi Kaltbad kan je vertrekken voor verschillende wandelingen, je kan er skiën, met de slee glijden, een tochtje maken met paard en slee,… of naar de welness in de hotels gaan.

Wij besloten de 2 uur (wij deden er ietsje langer over 😉 ) durende wandeling naar Rigi-Scheidegg te maken. Het zou een panoramische wandeling zijn met heel wat uitgestrekte zichten. De wandeling is een goeie 8 kilometer lang waarbij je 358 meter stijgt en 160 meter daalt. Volgens Zwitserse normen is de wandeling ‘gemakkelijk’ maar in de sneeuw kan ik jullie zeggen dat het een pittige wandeling was. Al zou ik ze zeker in de lente nog eens willen overdoen. We hadden behoorlijk zicht maar we hadden pech dat er Saharazand in de lucht hing die een soort grauwe gloed aan de lucht gaf. Tegenover de witte sneeuw was dat soms een gek zicht.

In niet coronatijden nemen de meeste toeristen het tandradtreintje naar het hoogste punt (Rigi Kulm) om van daaruit van de uitzichten te genieten. De mooie panoramawandelingen nemen natuurlijk wat meer tijd maar geven je ook meer kansen om te genieten van de mooie zichten op meer en bergen. Wij waren onder de indruk dat we al heel wat bergen, die we tijdens onze wandeling zagen liggen, beklommen hadden. Goed bezig Couckjes!

Wanneer we Rigi Scheidegg bereikten, genoten we eerst nog van het 360° uitzichtspunt, alvorens het kabelliftje naar beneden te nemen. We planden om het liftje naar Kräbel te nemen en om van daaruit nog het treintje naar het hoogste punt (Rigi Kulm) te nemen om zoals echte toeristen toch eens op het topje gestaan te hebben. Maar omdat het koud en laat werd, zijn we met het treintje naar station Arth-Goldau gereisd om vandaaruit de gewone trein en bus terug naar Weggis te nemen, waar onze auto geparkeerd stond. Het topje doen we dus zeker een volgende keer.

Ik ben heel blij dat we ‘eindelijk’ de Rigi bezocht hebben en ik ben ervan overtuigd dat we er nog wel zullen komen.