We waren al 3x in en rond Flumserberg maar nog nooit zonder sneeuw. De eerste keer toen we in het gebied kwamen, woonden we nog maar 3 weken in Zwitserland. We gingen toen op zoek naar een skigebied in de buurt van Zürich en kwamen via social mediabronnen in Flumserberg terecht. Gust en Julia volgden er een uurtje skiles. De week daarop hebben we dat nog 1 keer kunnen herhalen (begin februari) maar toen kwam aan vele mooie liedjes een einde door het welgekende corona beestje. Vorige winter kwamen we nogmaals in het gebied maar dan maakten we een heerlijke winterwandeling in de dikke laag sneeuw.

Vandaag reden we opnieuw naar Unterterzen (waar we de wagen parkeren). Je kan ook doorrijden naar Tannenboden waardoor je de kostprijs van de eerste kabellift uitspaart. Ideaal voor bezoekers of mensen die geen Swiss halfcard (halve prijs) of Junior card (gratis voor kinderen) hebben.

Op het kaartje hierboven krijg je een beter zicht van de mogelijke vertrekpunten.

A: Je parkeert de wagen in Unterterzen (425m) en neemt de kabellift naar Tannenboden 1400m) en van Tannenboden de kabellift naar Maschgenkamm (2020m).

B: Je rijdt met de wagen op een ietwat kronkelweg naar Tannenboden (1400m) en neemt de kabellift naar Maschgenkamm (2020m). Je spaart hiermee de prijs van de eerste kabellift uit.

De wandeling zelf is er eentje (zoals mijn Zwitserse bron het beschrijft) voor hoogzwangeren tot oma’tjes van 82 jaar. Zelf verder in te vullen natuurlijk… De wandeling is maar een goeie 2 km lang en er zijn amper hoogte- of laagteverschillen. Deze wandeling is dus ideaal wanneer je ‘visitors’, die moeilijker te been zijn, wil meenemen naar de echte bergen op een ideale afstand van Zürich. En op de koop toe nog betaalbaar ook. Dus het echte Zwitserland gevoel voor iedereen.

Zelf hebben we genoten van de korte rondwandeling die boven aan de kabellift in Maschgenkamm al start met een waterspeelplaats voor de kinderen. Daar alleen al bleven we meer dan een halfuur. Tijdens de wandeling zelf namen we echt onze tijd en genoten we van de mooie uitzichten en de alpenbloemen onderweg. De bloemen zijn het thema van de wandeling, al is eind september misschien al vrij laat om de mooiste alpenbloemen te kunnen aanschouwen. Nu, voor ons niet zo erg aangezien wij meer gingen voor het berggevoel dan de bloemen zelf.

• 

• 

• 

• 

Onderweg zijn er voldoende bankjes om 82-jarige oma’s eventueel te laten uitrusten al zagen we ook een kersvers moederken haar baby voeden en waren er 2 senior dames gezellig aan het bijkletsen met een view om U tegen te zeggen. Wij zelf gebruikten zo’n bankje om onze meegebrachte picknick te verorberen.

• 

• 

• 

• 

We namen echt onze tijd om vooral te bewonderen en verwonderen. Je wandelt eigenlijk een toertje rond de Zigerberg (2074m) en komt in een rondje terug aan de kabellift in Maschgenkamm. Daar bevindt zich boven de kabelliften een groot terras waar je iets kan drinken of eten. Wij genoten er van een heerlijk koffietje terwijl de kinderen de gratis attractie van de dag uitprobeerden. Nog nooit eerder gezien, maar de fake pony’s leverden niet alleen prachtige plaatjes maar ook heel erg blije gezichtjes op.

Voor wie op zoek is naar een heel erg easy wandeling met op en top berggevoel kan ik deze wandeling ten zeerste aanraden.

3 keer zijn we al eerder in Raten geweest met min of meer het plan om de (winter)wandeling naar Gottschalkenberg te ondernemen maar nog nooit was onze missie helemaal geslaagd.

De eerste keer toen we in Raten kwamen, gingen we er sleeën. Toen zagen we dat er een leuke rondweg was naar Gottschalkenberg maar kregen we het jong geweld na al dat roetsjen en glijden niet meer zo ver om nog een wandeling te maken. De tweede keer was slechts een paar dagen later op Kerstdag zelf. Het sneeuwde toen echt pakken uit de hemel met vlokken zo groot als pingpong balletjes. We begonnen met volle moed aan de wandeling maar geraakten opnieuw niet veel verder dan 1/3 van de wandeling. Na het sleeën kregen de kinderteentjes zo ontzettend koud dat we zelfs de rescue warmtezakjes moesten gebruiken onderweg naar huis. En de derde keer dat we in Raten waren, was ergens dit voorjaar na een rolschaatswandeling rond de Aegerisee. We kwamen dan op terugweg voorbij Raten en liepen nog snel even de heuvel op om te genieten van de mooie zichten maar opnieuw was na een reeds eerder gemaakte wandeling die dag, de moed om verder te stappen helemaal verdwenen.

• 

• 

Vandaag was het weer ideaal en hadden we zin in een zondagse, niet al te zware wandeling met een frisse pint ergens op een mooi uitkijkplekje. Raten is een halfuurtje rijden vanuit Thalwil en nabij restaurant Raten vind je voldoende parkeerplaats. Betalen moet je enkel op zaterdag, zondag en feestdagen.

Nadat je de straat oversteekt, kan je meteen beginnen aan de wandeling en zal je ook vrij snel kunnen genieten van het groene landschap (tenzij je dit dus als winterwandeling doet in de sneeuw zoals wij eerder deden uiteraard) en de prachtige vergezichten. Je volgt de gele bordjes tot in Gottschalkenberg waar je bij het café/restaurant iets kan eten of drinken. Achter het restaurant ligt een heel leuk klimparcours en een activiteitenparcours verstopt in het bos. Ideaal om de kindertjes ook nog even uit te laten 😉

• 

• 

• 

Vanuit Gottschalkenberg volg je de bordjes richten Chlausenchappeli en daarna Raten tot je terug aan de parking komt.

De wandeling is slechts 4,5 kilomter lang waarbij je 133 meter stijgt en ook weer daalt. De paadjes zijn heel erg goed te bewandelen waardoor deze wandeling dan ook ideaal is voor zeer jong (kinderwagen) en minder jong 🙂 Ideaal voor de expats onder ons die de grootouders op bezoek een mooie namiddag willen bezorgen. Op het kaartje hierboven zie je ‘Bellevue’. Je kan dus een stukje doorlopen naar een mooi uitzichtplatform maar dat is optioneel.

Absoluut een tip om dichtbij een fijne (zondagse) wandeling te maken.

• 

• 

• 

• 

Na bijna 4 weken ‘Ferien’ met het hele gezin komt er stilaan een einde aan dat mooie verhaal. Maandag start Pieter terug en Gust en Julia kunnen rustig nog 1 weekje thuis uitbollen voor de school weer begint. In Zwitserland duurt de zomervakantie 5 weken. Eigenlijk net lang genoeg om er uit te zijn maar anderzijds niet te lang om verveling tegen te gaan. Julia gaat straks terug naar haar vertrouwde juf (een leerkracht staat 3 jaar voor dezelfde klas) en Gust neemt weer een nieuwe sprong in de ‘Sekundarschule’. Hij vindt het wel wat spannend maar beseft nu ook dat hij deze keer niet de enige nieuweling zal zijn en alle kinderen een nieuwe start nemen.

Maar dus nog heel even genieten en aangezien wij pro’s zijn in last minute ideeën duurde het boeken van een hotel en het inpakken welgeteld 30 minuten. Oorspronkelijk wou Pieter graag nog even gaan kamperen in de bergen maar een ietwat pijnlijke rug verstoorde dat idee.

Arosa, gelegen in het kanton Graubünden en gekend als rustig vakantieoord midden in de bergen werd dit keer de bestemming. Het hotel kozen we op basis van prijs (uiteraard), ligging en het binnen- en buitenzwembad dat instant voor vakantiegevoel zorgde.

De rit vanuit Thalwil duurt een goeie 2 uur. Anderhalf uur via autostrade naar Chur en daarna een goed halfuur via kronkelwegen naar Arosa zelf. Voor gevoelige passagiers kan een reispilletje een prima idee zijn 🙂

Bij aankomst in het hotel (Altein Arosa) mochten we 4x de Arosa Travel Card ontvangen, die gasten die minstens 1 nacht in een hotel of vakantieverblijf logeren een heleboel voordelen biedt.

Zo mag je gedurende je verblijf alle kabelbanen of liftjes in Arosa zelf gratis nemen. Alle openbaar vervoer in Arosa is ook helemaal gratis. Daarnaast kan je een pedalo huren of een namiddag doorbrengen aan het strandbad ‘Untersee’ zonder enige kostprijs. Andere activiteiten zoals het touwenparcours, berenland, golfen, schaatsen… kan je tegen hoge kortingen beleven. Absoluut een zeer mooi voordeel als je weet wat kabelliftjes alleen al kosten in Zwitserland.

We gingen meteen het dorpje verkennen en kwamen al snel bij het touwenparcours terecht. Gust en Julia droomden hier al langer van maar zo’n activiteiten zijn in Zwitserland vaak heel duur en tijdens corona was zoiets ook gewoon niet mogelijk. Voor CHF 5 per persoon konden Gust en Julia 2 uur klimmen en klauteren (materiaal en inbegrepen). Enige voorwaarde was dat ze onder 12 jaar begeleiding nodig hadden van 1 volwassene. En was ik nu net niet op pad met de ‘verkeerde’ schoenen… Gelukkig was de papa met rugpijn toch zo lief om de bedelende kindertjes te begeleiden. Maar had hij geweten wat hij nu weet, hij had het wellicht niet gedaan. Gust daarentegen sprong als een jong aapje van de ene hindernis naar de andere. En uiteindelijk was het wel een heel mooie teambuilding voor vader en kindertjes.

Na het klimmen mochten de spieren nog wat ontspannen in het zwembad van het hotel. Zalig! Een binnenbad met heerlijk warm water en een stroming waar Gust en Julia tientallen keren doorgingen, een sauna, Turks stoombad, koud dompelbad en een klein maar fijn buitenbad. Ideaal om het vakantiegevoel te versterken.

Om de avond helemaal perfect af te sluiten, aten we in het panoramisch restaurant op de hoogste verdieping van het hotel een fondue Chinoise. Dunne sneetjes runds-, kalfs- en kalkoenvlees die je even onderdompelt in een hete bouillon. Zalig om lang en uitgebreid te tafelen en de avond zelfs nog te kunnen afsluiten in het restaurant met een paar potjes UNO.

De tweede dag van ons verblijf sprongen vader en dochter nog voor het ontbijt in het zwembad. Ze waren er helemaal alleen en leken absoluut de eerste bezoekers. Na hun plonsje gingen we samen ontbijten en maakten we plannen voor de nieuwe dag met een heerlijk kopje latte Macchiato in de hand.

Met een goed gevuld buikje en de wandelschoenen stevig toegeknoopt vertrokken we richting kabelbaan. Deze vertrekt vanuit Arosa centrum (aan de Obersee) en brengt je in 2 etappes naar de Weisshorn op 2653 meter hoogte. Een ruw en rotsig landschap met ongelooflijke vergezichten wachten je boven op. Indrukwekkend, absoluut, al heb ik het persoonlijk meer voor het ‘groene’ Zwitserland. Het Heidi of Sound of music gevoel.

Na wat genieten van het uitzicht en wat foto momentjes namen we de lift terug naar het Mittelstation. Daar maakten we een korte ‘berenwandeling’ en bezochten we ‘Bärenland’. Daar worden beren uit oa. circussen opgevangen en een nieuw leven in beperkte vrijheid gegund. Overleven in de volledige vrije natuur zou na jaren gevangenschap wellicht niet meer lukken maar een slecht uitzicht hebben ze nu alvast niet.

Omdat de zon toch wel heel fel scheen en we serieus verhit waren, keerden we in de namiddag terug naar het hotel waar we verfrissing zochten in het buitenbad en de ligzetels op de ligweide. De ene lekker plonzen en de andere een boekje in de hand. Ideaal!

Voor het avondeten maakten we nog een klein wandelingetje richting de Untersee (waar het strandbad zich bevindt) om daarna opnieuw gezellig te tafelen bij een lekkere Käsefondue. Net zoals de avond ervoor sloten we af met een gezelschapsspelavond.

Zondagochtend doken we bij ochtendstond met ons 4 het zwembad in om de dag sportief te starten. Julia en ikzelf zetten zelfs onze dagelijkse ochtendlijke zwempartij in de Zürichsee verder in het buitenbad van het hotel. Heerlijk!

Na het ontbijt checkten we uit maar vroegen we vriendelijk en beleefd in ons beste Duits of we de kamerjassen nog even mochten bijhouden om het zwembad in de namiddag nog een laatste keer te kunnen bezoeken. Geen probleem voor de vriendelijke onthaalbediende en dus staken we zwemgerief en kamerjassen naast de weekendtassen in de koffer van de auto, knoopten de wandelschoenen dicht en vertrokken op pad. Vandaag werd opnieuw 30 graden voorspeld dus beter ’s ochtends wandelen en in de namiddag verkoeling opzoeken.

Julia keek al van bij onze aankomst op vrijdag, na een bezoek aan het bureau voor toerisme, uit naar de eekhoorntjeswandeling. Deze korte (2 km enkel) wandeling door de bossen staat reeds aangeduid op de grond in het centrum van Arosa. Vergeet vooraf niet om hazelnoten of walnoten mee te nemen of te kopen in de plaatselijke supermarkt zodat je de eekhoorntjes met de juiste nootjes kan lokken. Ander voedsel is niet aangewezen voor hen. Vanuit het dorp klimt de wandeling licht. Eindpunt is het dorpje Maran waar je eventueel de bus terug kan nemen (voor ouderen of mensen met hele kleine kinderen) of je wandelt lichtjes dalend terug naar het dorp. Wij wandelden heen- en terug want in het bos was het heerlijk koel en het voederen van de eekhoorntjes was veel te plezant. Tip: vertrek behoorlijk vroeg ’s morgens want na wat bezoekers zijn de eekhoorntjes voldaan en komen ze niet meer zo gemakkelijk dichtbij.

Terug in Arosa twijfelden we tussen de ligweide van het hotel of het strandbad maar de parasols van het hotel wonnen de tweestrijd en brachten ons nog een laatste keer naar het zwembad van het hotel. Meer hoeft het voor mij vandaag alvast niet te zijn. En terwijl Gust en Julia plonzen en ploeteren en manlief de krant leest, schrijf ik genietend van de schaduw onder een parasol, deze blog.

Mmmm, maar nu spring ik er nog even in voor we straks terug huiswaarts keren en de gezinsvakantie aan z’n einde komt.

Begin juli, ondertussen al een goeie week vakantie in België. Hier nog niet, nog eventjes volhouden en de laatste schooldagen afwerken. Deze staan gevuld met schoolreizen (Gust mag volgende week zelfs nog een dag of 2 naar Ticino), afscheidsfeestjes en recepties, interscolaire voetbalmatchen, een diploma-uitreiking,… en ga zo maar verder.

Maar binnen precies 1 week mogen we hier in kanton Zürich ook de grote vakantie of ‘Sommerferien’ inluiden. En dat staat gelijk met socializen, socializen en…socializen. Iets wat we het voorbije anderhalf jaar toch wel wat gemist hebben en corona heeft het ons op dat vlak zeker niet gemakkelijk gemaakt. Maar waar we eigenlijk het meest naar uitkijken is het delen van onze ervaringen en ons leven hier. En binnenkort is het dan zover. Dus hoog tijd voor mij om een laatste keer voor de zomervakantie op prospectie te gaan en nog een mooi plekje in Zwitserland te spotten.

Vandaag waren we opnieuw in de buurt van Sattel-Hohstuckli en Sattelegg maar ook al bevind je je in dezelfde streek toch zijn het 3 totaal verschillende wandelingen en ervaringen. Vandaag een eerder korte wandeling met toch wel heel mooie highlights.

Je rijdt met de wagen naar de Waagtalstrasse 126 in Unteriberg. Vanuit Thalwil zo’n 45 minuutjes rijden. Je kan er parkeren op de zeer grote en gratis parking. Aan de kassa koop je best een dagkaart of Tageskarte waarmee je alle kabel- en zetelliftjes op deze helling kan nemen. Een dagkaart kost CHF28 per persoon, kinderen tot 15 jaar rijden sowieso gratis mee en voor de hondenliefhebbers onder ons betaal je CHF5 per hond.

Op het kaartje hierboven krijg je een heel duidelijk zicht van de wandeling. Je start in Weglosen op 1035m waar je je wagen parkeerde. Van daaruit neem je de grote kabellift naar Seebli op 1465m hoogte. Deze kabellift vertrekt telkens op het uur en het halfuur. In Seebli aangekomen liepen we meteen door naar de zetelliftjes om te genieten van het uitzicht richting Sternen. In Sternen start de panaromawandeling waarbij je ongeveer een uurtje stapt richting Spirstock. Tijdens de wandeling klim en daal je een klein beetje. Alleen op het laatste, net voor je Spirstock bereikt maak je nog een klim langs een trappenwand. Beetje pittig maar dan heb je ook wel het doel van de dag bereikt.

• 

• 

Maar voor ik verder vertel wil ik jullie er nog even op wijzen dat je in Sternen (voor je de wandeling begint) je eigen grenzen kan verleggen. Daar bevindt zich namelijk de langste ‘Seilrutsche’ van Europa. Met een topsnelheid van 110 km/u kan je naar beneden glijden tot in Seebli waar je dan met je dagkaart terug de zetellift naar Sternen kan nemen. Zo’n ritje kost veel (CHF70 voor een volwassene en CHF50 voor kinderen vanaf 9 jaar) maar je weet nooit dat onze nonkel Dries of tante Fifi deze zomer eens helemaal zot willen doen.

• 

• 

De ‘Seilrutsche’ is trouwens opgesplitst in 2 delen. Het eerste deel gaat steil naar beneden maar daar zit/hang je gewoon recht. Het tweede gaat iets minder steil maar daar krijg je de kans om omgekeerd naar beneden te bengelen (zie foto’s hierboven). Voor alle duidelijkheid, wij hebben dit niet uitgeprobeerd 😉

Maar de wandeling dus. Je loopt eigenlijk op een bergkam waardoor je langs beide zijden mooie zichten hebt. Links kijk je over het prachtige Muotathal met in de verte de besneeuwde bergen en rechts kijk je op de groene heuvels en bergen rond Einsiedeln en de Sihlsee. Halverweg de wandeling zie je Lake Lucerne of het Vierwaldstedenmeer ook opduiken.

• 

• 

• 

Wanneer je Spirstock hebt bereikt, kan je aan de self-service gelegendheid verpozen bij een lekker drankje op het terras. Nadien neem je de zetellift vanuit Spirstock terug richting Seebli. Van aan het eindstation van die zetellift wandel je nog een kwartiertje rond een meertje terug naar het station van de kabellift die je weer tot in Weglosen brengt.

Deze wandeling kan je op een halve dag maken aangezien je eigenlijk maar een 4-tal kilometer in totaal wandelt (de zetelliften nemen ook wel wat tijd in beslag maar zijn superleuk om te genieten van het uitzicht). Als tip wil ik graag nog meegeven dat je op terugweg eventueel nog een stopje kan maken in Einsiedeln en een bezoekje kan brengen aan het prachtige klooster en de kloostertuinen daar. Have fun!

Het was even geleden dat we onze wandelstokken nog nodig hadden. Een lange winter en een korte lente zorgden er voor dat zwaardere wandelingen iets langer uitbleven. Maar vandaag gingen we nog eens voor een pittig tripje. 9,5 kilometer maar vooral een stevig klimmetje naar de top van de Chli Aubrig berg.

We reden vanmorgen naar Satteleggpass, Vorderthal. Dit is meteen ook wat je ingeeft in de GPS. Sattelegg is slechts een halfuurtje rijden van Thalwil. Op het laatste stukje van de rit steek je de Sihlsee over op een dun brugje. Ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo maar 2 wagens kunnen elkaar net kruisen. Maar ik geef toe, ik zat in de wagen met gesloten ogen en dichtgeknepen billen 🙂

Je wagen parkeer je op een grote en volledig gratis parking net voor restaurant Sattelegg. Van daaruit start de rondwandeling. Je vertrekt helemaal op het einde van de parking (weg van het restaurant) waar je de eerste wegwijzers naar Wildegg en Chli Aubrig zal terugvinden. Wij startten de loop langs de rechtse kant. Op het einde keer je terug langs de linkse kant.

Het eerste stuk van de wandeling tot Wildegg (bereik je na zo’n 3,5 km) is gevarieerd en klimt lichtjes maar doenbaar. Onderweg zie je mooie, groene en heuvelachtige tafereeltjes en hoor je de koebellen vrolijk rinkelen. Net voor je Wildegg bereikt, beklim je nog wat houten trapjes in de groene omgeving. Maar na deze klim kan je heerlijk verpozen op 1 van de eenvoudigste maar misschien wel mooiste terrasjes in de bergen. Het berghutje is enkel tijdens de zomer geopend (opgelet: gesloten op vrijdag dus misschien wel belangrijk bij het plannen van deze trip). Een verfrissend drankje en een bordje gemengd met zo’n prachtig zicht kon ons absoluut bekoren.

• 

• 

• 

Maar misschien hadden we de beloning moeten sparen tot na de beklimming van de Chli Aubrig berg. Hier ontstond er een kleine miscommunicatie. Ik volgde opnieuw de wandeling die ik vond bij swissfamilyfun maar blijkbaar had ik een stukje niet zo goed begrepen. Ik dacht dat we de Chli Aubrig berg sowieso moesten beklimmen om de wandeling verder te zetten dus konden we beter even halt houden bij het enige berghutje dat je tijdens de wandeling tegenkomt. Gust vloog als een berggeit naar boven, zelf had ik vandaag duidelijk de benen maar Julia vond de klim toch wel stevig. Pieter haalde zijn volledige trucendoos boven om Julia te motiveren en uiteindelijk aan de top van de Chli Aubrig te krijgen. Tot ze boven kwam en ik de pret bederfde met de volgende mededeling: ‘Pieter, Julia, ik moet jullie eigenlijk iets bekennen. Deze klim is blijkbaar optioneel tijdens de wandeling, we moesten dus niet echt naar boven geklommen zijn.’ Julia’s gezicht werd binnen de 3 seconden een donderwolk en ook al is ze er nu al over heen, ik krijg nog steeds een heel erg boze blik wanneer we de anekdote bovenhalen.

Maar eigenlijk zijn we heel blij dat we de top bereikt hebben. En hadden we vooraf geweten dat het eigenlijk niet nodig was, ik beken dat ik misschien vriendelijk had bedankt. Boven op de top vind je het typische kruis en in een soort brievenbus naast het kruis kan je iets in het gastenboek schrijven. Gust was heel origineel en schreef: ‘Wir haben es geschaft!’ Tuurlijk, wees maar zeker dat we het geschaft hebben.

• 

• 

Neem hier zeker de tijd om een leuk plekje in het gras te zoeken en even te genieten van het mooie uitzicht op de besneeuwde bergen met daaronder het zomergroene landschap. Wanneer je voldoende ‘bergenergie’ hebt geladen, neem je dus dezelfde weg terug naar beneden (I know Julia, my fault). De wandelstokken kwamen bij de afdaling goed van pas en ook al had ik 2 stokken in de hand, toch ben ik er in geslaagd mijn voet op een gladde steen neer te poten en jup, jullie raden het al… Dit had je in slow motion moeten zien volgens Pieter die precies achter mij wandelde. Het jonge koppel naast me dat net de berg aan het beklimmen was, keek nogal verschrikt. Maar om mijn gezicht te redden, sprong ik als een energiek kitten terug recht en stamelde ik: ‘No worries, it looks worse than it is.’ Al stond ik 5 minuten later nog steeds te trillen op mijn benen hoor.

Wanneer je terug aan de berghut in Wildegg komt, mag je vanaf nu de wegwijzers ‘Sattelegg’ blijven volgen tot je de grote parking terug bereikt. Vanaf nu ga je voornamelijk dalen op een toch wel moeilijke ondergrond. Modder, houten plankjes, stenen, kiezels, een bos… zorgen er voor dat de wandeling 100% avontuurlijk blijft. Goeie wandelschoenen en wandelstokken zijn hier geen overbodige luxe. Maar de afdaling is o zo mooi en gevarieerd. En let vooral op de prachtige wilde bloemen onderweg in de mooiste kleurtjes en vormen.

• 

• 

• 

• 

• 

Op de foto hieronder zie je tijdens onze afdaling de Chlie Aubrig berg die we beklommen hebben. Serieus de moeite, niet?

Volgens de blog van Tanya van swissfamilyfun doe je deze wandeling in 3 uur. Wij deden er bijna het dubbele over met alle stopjes en natuurlijk tijd om te genieten van het uitzicht. Voorzie dus best een hele dag voor deze trip. Het voordeel is wel dat je niet hoeft te rushen om het laatste kabelliftje naar beneden te halen want je wandelt gewoon terug naar de parking waar je wagen geparkeerd staat. Een ander voordeel is dat deze hele mooie wandeling helemaal gratis is (gratis parking, geen kabelliften,…)

Met stip komt deze wandeling in onze top 10 dichtbij huis!

In het mooie kanton Uri zit een pareltje verstopt, nl. het dorpje Unterschächen. Enkele weken geleden maakten we tijdens een druileringe voorjaarsdag een roadtrip van Thalwil naar Luzern en verder naar kanton Schwyz met een stopje in het ‘Wilhelm Tell’ dorp Altdorf. Dat dorpje is zeker een stopje waard. Van daar reden we toen verder naar Spiringen langs mooie rotswanden en de Schächen rivier. Plan was toen om de Klausenpas (De Klausenpas vormt de verbinding tussen de Zwitserse kantons Uri en Glarus. De huidige weg is aangelegd tussen 1893 en 1899. Gedurende het winterseizoen is de pasweg afgesloten voor verkeer vanwege zware sneeuwval. Vanuit Altdorf voert de weg omhoog door het Schächental dat is uitgesleten door de gelijknamige rivier. Wikipedia) te nemen en via kanton Glarus terug te keren richting Thalwil. Ideaal op een mindere dag qua weer en toch kom je voorbij heel mooie plaatsjes in Zwitserland.

• 

• 

Maar we hadden een beetje pech toen. Door de late en vele sneeuwval van de voorbije winter en het voorjaar was de Klausenpas nog afgesloten en dat merkten we natuurlijk maar op toen we aan de tunnel zelf stonden. Enige troost was toen dat we precies niet de enige waren die het bordje ‘Klausenpas geschlossen’ niet gezien hadden. Ahja, we waren toen onderweg zo verwonderd door de schoonheid van het dal. We besloten terug te keren (want er zat eigenlijk niks anders op) en toch nog even te stoppen in het mooie Unterschächen waar we net waren doorgereden. We parkeerden de wagen op een kleine parkeerplaats voor een auto of 4 en ontdekten het Brunnital (weg door een vallei naar Brunni). In het gemiezer wandelden we toen een klein stukje in dat Brunnital en besloten hier zeker nog terug te keren bij mooi weer. De foto’s hieronder tonen hoe prachtig het dal dan al was zelfs bij minder weer. Door de laaghangende wolken had het zelfs iets mysterieus.

• 

• 

Ondertussen zijn we enkele weken verder maar het dal bleef door mijn hoofd spoken. Verjaardagsfeestjes, voetbalmatchen en andere hobby’s van de kinderen zorgden ervoor dat ik nog niet naar ‘mijn dal’ was kunnen terugkeren. Maar vandaag was het zover. Tijd, mooi weer (beetje te mooi weer, lees ‘te warm’) en heel veel goesting brachten ons vandaag langs dezelfde weg terug naar Altdorf. Vandaag besloten we geen stopje te maken in het charmante dorpje wegens ‘te warm om in een dorp rond te tsjoolen’. We reden rechtstreeks van Thalwil naar Unterschächen waar we onze wagen op een kleine parking in het dorp parkeerden.

In het Brunnital dat we de vorige keer ontdekten vond ik op het web niet meteen haalbare wandelingen terug maar ik had een ander mooi alternatief gevonden. Unterschächen – Aesch. Een ander stukje van de vallei dat tegen de bergwanden ten einde loopt. Enkel de Klausenpass(die een stukje hoger ligt) kan je aan de andere kant van de vallei brengen.

De wandeling van Unterschächen naar Aesch is maar een drietal kilometer lang (heen en terug dus zo’n 6 kilometer). Je start op 1000 meter hoogte en eindigt in Aesch op een 1250 meter hoogte ongeveer. Het klimmen valt op zich goed mee maar met een temperatuur van 30 graden hebben we gepuft en gezweet vandaag. Het eerste stukje van de wandeling is in de volle zon waardoor enkele kinderbeentjes het na een halve kilometer al voor bekeken wilden houden. Maar we hebben doorgezet en gelukkig maar. Je wandelt bijna de hele tijd naast de rivier Schächen en meestal tussen bomen die voor wat verkoeling zorgen. Het wandelpad zelf is een pad in grind dat eigenlijk niet echt door auto’s bereden mag worden tenzij je CHF10 betaalt (op z’n Zwitsers moet je die 10 Frank gewoon in een omslag in een houten brievenbus duwen op eigen initiatief). Ik vrees dat er in België veel bereden en weinig betaald zou worden. Ergens is het wel jammer dat er auto’s op het pad mogen komen. Rap kunnen ze niet rijden want de ondergrond is niet ideaal maar het opwaaiende stof (zeker bij 30 graden) is minder aangenaam.

Maar wanneer je in Aesch aankomt, vergeet je het stof heel snel en sta je toch wel even met open mond naar de Staubenfall, een krachtige en machtige waterval op het einde van de vallei, te kijken. In Aesch staan een 10-tal berghuisjes, een kapelletje, een Gasthöfli waar je iets kan drinken of eten naar believen en een 30-tal loslopende bergkoeien. Wij dronken er een fris biertje op het terras met zicht op de waterval. Opnieuw viel ons op hoe vriendelijk de mensen in de bergen zijn, dat in schril contrast met de mensen in de steden en omringende dorpen. Of zoals Pieter het zei: ‘Je moet verdorie naar een doodlopend dal komen om een pint van een vriendelijk madammeke te ontvangen.’

• 

• 

Na de frisse pint, die we ons inziens meer dan verdiend hadden bij deze temperaturen, besloten we ons nog een stapje dichter bij de waterval te wagen. Heel dicht geraak je niet maar we vonden een koel plaatsje langs de rivier waar man en kinderen zich nog wat konden bezighouden met het traditionele steentjes werpen.

• 

• 

• 

• 

Tijdens de terugweg daal je de 3 kilometer weer richting Unterschächen en kan je genieten van het mooie zicht op de kloven, kleinere watervallen en het dorpje zelf.

En om onszelf heerlijk te verwennen, stopten we op terugweg met de wagen in de Burger King in Altdorf en trakteerden we onzelf op een KING shake strawberry. Oh my god, de waterval was top maar deze shake was DE ideale verfrissing.

Nu reizen stilletjes aan terug binnen het bereik ligt en vele gezinnen terug aan het dromen en plannen gaan, wil ik jullie deze tips and tricks nog meegeven.

Geen wandeling of chocolade-overload vandaag maar een zalig boottochtje op de Walensee. De Walensee bereik je op een goed halfuurtje vanuit Thalwil. Wij rijden naar Weesen en parkeren ons op parking ‘Speerplatz’ met mogelijkheid tot het laden van elektrische wagens. Vanaf die parking wandel je nog een kleine 10 minuutjes naar het haventje van Weesen.

Weesen zelf is heel charmant en de Walensee is een diepblauw meer omgeven door imposante bergen. Aan het haventje vind je Bootsvermietung Weesen waar je naast pedalo’s met en zonder glijbaantje ook roeiboten en motorboten met en zonder vaarbewijs kan huren voor 1 uur, 2 uur, een halve dag of een hele dag. Je reserveert best telefonisch en dat minstens 2 dagen vooraf. Ikzelf belde vrijdagavond en kon op zondag nog een boot huren voor een halve dag. Maar het is natuurlijk nog geen topseizoen.

Aangezien niemand in ons gezin (tot hier toe) een vaarbewijs heeft, kozen we voor de motorboot zonder Führerschein. En eigenlijk was dat heel erg ok. We kregen een mooie boot met plaats voor 2 bestuurders en daarnaast minstens nog 4 personen op de zitbanken rond een tafeltje. Het tafeltje is wel handig want ik had een aperitiefje en een koude pastasalade voorzien.

Ook al is besturen pas toegelaten vanaf 18 jaar, toch vonden Gust en Julia het fijn om het roer ook even te kunnen overnemen. Voor mij was zalig genieten van het zonnetje meer dan voldoende.

• 

• 

• 

We vaarden tot voorbij het autovrije dorpje Quinten waar we picknickten op de boot zelf. Julia nam na het eten een frisse duik in het water. Daarna vaarden we terug richting Weesen. Bij het terugkeren kregen we golven en wind waardoor we als echte zeemannen (-en vrouwen) op de golven bonkten en de deugddoende spetters van het water op ons gezicht voelden.

Het was superfijn en we hebben er alle 4 ongelooflijk van genoten. Zeker voor herhaling vatbaar. En als je bedenkt hoeveel onderhoud een eigen boot bv heeft, kan je beter enkele keren per jaar deze boot huren en zonder zorgen genieten.