Tiny in de bergen

Tips and tricks 36: Weekendje Toggenburg – Schönhausen

Jarig zijn… het is iets in deze coronatijden. Veel taarten bakken en mensen uitnodigen zit er momenteel niet in. Eens lekker gaan eten op restaurant ook al niet en een leuke uitstap maken naar een pretpark of een museum is een no-go.

Hoe kon ik de 43 jaar wordende hubbymans dan toch een beetje verrassen? Al enkele weken liep ik met het idee rond om een hotelletje te boeken in Kandersteg en daar mooie wandelingen te maken rond de Oeschinensee (zie foto die ik van het internet plukte).

Ik had al heen en weer gemaild met een hoteluitbater daar en alles was zo goed als in kannen en kruiken tot er in verschillende hotels in Zwitserland coronauitbraken met de Britse variant verschenen. Ok, op hotel gaan zou absoluut geen goed idee zijn nu. Eigenlijk had ik de hoop al wat opgegeven tot ik vorige zondagavond, voor het slapengaan nog wat zat te surfen in mijn bed. Ik scrolde voorbij een reclame van een prachtig typisch Zwitsers vakantiehuis. Ferienhaus ‘Schönhausen‘ in Hemberg op een goed uurtje rijden van Thalwil. (Hemberg is een gemeente en plaats in het Zwitserse kanton Sankt Gallen, en maakt deel uit van het district Toggenburg. Hemberg telt 949 inwoners. Wikipedia)

Toen ik de foto’s van het huis bekeek, zag ik ons meteen al heerlijk genieten van een weekendje in de bergen in een super gezellig vakantiehuis. De eigenaar kocht het huis nog niet zo lang geleden en zijn vriendin kon er als interieurarchitecte helemaal los gaan. Zelf hou ik mijn huis en living graag redelijk clean maar zo’n typisch Zwitsers vakantiehuis mag sfeer en charme uitstralen en de vele potjes, kaarsjes, kadertjes, mandjes,… horen er helemaal thuis. Ohja, en ik hoef er geen stof af te doen 😉

Vrijdagochtend kreeg onze jarige, bij het krieken van de dag, naast de slingers en ballonnen ook een verjaardagskaartje met wat cryptische omschrijvingen. Aan de hand van die omschrijvingen kwam hubbymans te weten dat we het weekend in ‘Schönhausen’ zouden doorbrengen. Zelf had ik uiteraard nog niks ingepakt en geen inkopen gedaan om geen achterdocht te wekken.

Pieter probeerde zich die dag nog te concentreren op het werk terwijl ikzelf als een bezetene aan de slag ging. Stiekem had ik al wat lijstjes gemaakt zodat het inpakken en de inkopen toch vlot gingen. Altijd spannend zo’n vakantiehuisjes vind ik. Als je er nog nooit eerder bent geweest, weet je niet altijd goed wat wel of niet mee te nemen.

In het Ferienhaus zijn de bedden (met voldoende kussens) opgemaakt, er liggen handdoeken klaar, er is koffie/thee voorzien, zout en peper, olie, een Käsefonduepot, toiletpapier,… Aan de overkant van het huis is er een verse, warme bakker waar je heerlijke specialiteiten kan terugvinden. De eigenaar had me laten weten dat we zeker de Schlorzifladen (een soort vlaai met peer en flan), de verse Zopf en de huisgemaakte confituurtjes moesten uitproberen. Dat hebben we gedaan en we kunnen zijn goede smaak alleen maar beamen.

Vrijdagavond zijn we na schooltijd vertrokken richting Hemberg. Hoe meer we onze bestemming naderden, hoe hoger de pakken sneeuw werden. Spannend!

Toen we bij het huisje aankwamen, werd het al donker en was het even zoeken naar de lichtschakelaars om een zicht te krijgen op de indeling van het huis. Zo’n oud Zwitsers huis heeft enorm veel charme maar na zo’n weekendje besef je maar al te goed hoeveel luxe we hebben met centrale verwarming, een uitgebreid elektriciteitsnetwerk en hoge plafonds (na 2 dagen rondlopen als een krommend oud vrouwtje is hubbymans blij om bij thuiskomst in Thalwil terug met het hoofd rechtop te kunnen lopen 🙂 )

Nadat de reistassen uit de koffer werden gehaald (hierbij konden we meteen al gebruik maken van de sneeuwschop die voor de deur klaarstond), gingen we op verkenning doorheen het hele huis. In het huis zijn 5 slaapkamers met dubbel bed en 1 slaapkamer met een enkel bed. Er zijn 3 badkamers (1x douche, 1x bad en 1x combi bad/douche). De keuken is modern en in de gezellige living staat een mooie houtkachel.

Nadat iedereen een kamer had uitgekozen en zijn valiesje had uitgepakt, begonnen we aan de aperitief. Ik had thuis een lekker flesje bubbels gekoeld wat een ideale start bleek te zijn van een gezellige avond.

Ook ons raclettetoestel smokkelde ik mee naar Hemberg en dus konden we die eerste avond lekker lang tafelen met ons viertjes.

We doken met z’n allen vroeg de lakens in want Gust en Julia konden niet wachten om in hun ‘nieuwe’ kamer weg te dromen.

Op zaterdagochtend gingen Julia en ikzelf naar de bakker aan de overkant. Over het lekkers dat we kochten, vertelde ik jullie hierboven al.

Na het uitgebreide ontbijt maakten we ons klaar voor een uitstap in de sneeuw. Hemberg ligt op een klein halfuurtje rijden van een gebergte, nl. de Churfisten, waar we al langer naartoe wilden. (De Churfirsten vormen een bergketen in het kanton St. Gallen in Zwitserland. De naam Churfirsten komt van de vroegere begrenzing van het gebied dat werd beheerst door de stad Chur. Wikipedia)

We reden naar Alt St. Johann van waar we een gondelliftje namen naar Sellamatt. Van daaruit wandelden we naar Iltios (1 uur wandelen in de diepe sneeuw). Het plan was om verder te wandelen naar Schwendiseen om tenslotte te eindigen in Oberdorf. In Oberdorf zouden we dan de zetellift terugnemen naar Wildhaus van waaruit we met een bus terug naar de auto zouden rijden die geparkeerd stond in Alt St. Johann. Maar toen we Iltios bereikten begon het harder en harder te sneeuwen en besloten we de weg terug te nemen naar Sellamatt. Ongelooflijk hoeveel sneeuw er de laatste weken en dagen gevallen is in Zwitserland.

We waren blij wanneer we terug bij de gondellift in Sellamatt waren want het begon steeds harder te sneeuwen. En ook al was het nog maar 15 uur in de namiddag, we vonden het eigenlijk helemaal niet erg om nu al terug naar ons huisje te moeten rijden. We maakten onderweg plannen voor de rest van de namiddag en avond. Een kopje heerlijke koffie, een warm badje, samen een gezelschapsspel spelen met een klein aperitiefje en tenslotte de avond afsluiten met Käsefondue. Ideaal!!!

Na opnieuw een nachtje heerlijk slapen, konden we op zondagmorgen nog een keer genieten van de lekkernijen van bakkerij Hörnli. We ruimden het huis al wat op en lieten de bovenverdiepingen netjes achter. Beneden genoten we allemaal nog van de rust bij het lezen van een boek, het surfen op het internet of het spelen van een spelletje. We hadden in de namiddag graag nog een winterwandeling gemaakt in Hemberg zelf maar daar stak de regen een stokje voor. Nuja, zo erg vonden we het eigenlijk niet om nog even te genieten van het mooie Ferienhaus.

Tips and tricks 35: Chur + winterwandeling Edelweissrundweg Brambrüesch

Vandaag een stukje Zwitserland gaan verkennen waar we tot hiertoe nog niet eerder geraakt waren. Chur, de oudste stad van Zwitserland, gelegen in het kanton Graubünden, zie je overal op de wegwijzers langs de autostrades in Zwitserland. Vandaag besloten we de stad eens te ontdekken.

Chur is de hoofdstad van het Zwitserse kanton Graubünden. Chur heeft ruim 37.000 inwoners en ligt op een hoogte van 593 meter boven NAP. Chur was waarschijnlijk al 9000 jaar voor Christus door boeren bewoond. Daarmee is het de oudste nederzetting van Zwitserland. (Wikipedia)

Toegegeven, het oude stadsgedeelte is charmant. Maar door de huidige coronomaatregelen leek het een beetje op een spookstad. Geen restaurants, winkels of gezellige koffiehuisjes maar overal donkere vitrines en blaadjes op de deuren van de winkels om de voorlopige sluiting aan te geven. Triestig! En dat was nu net het laatste wat we nodig hadden na het nieuws uit België over de niet-essentiële reizen die tot minstens 1 maart verboden zijn.

Pieter had vooraf gelezen dat je vanuit Chur ook een kabellift kan nemen naar Brambrüesch en van daaruit een mooie winterwandeling kan maken. De wandeling is een rondweg van 5 kilometer lang met een hoogteverschil van 180 meter. Bij deze dus in te delen onder de noemer ‘lichte wandeling’.

En wat een geluk dat we ons nog aan deze wandeling waagden na het bezoekje aan het stadscentrum. Tijdens het stijgen, zagen we het zonnetje van tussen het wolkendek verschijnen, het verse en imposante sneeuwtapijt leek net uit de lucht te zijn gevallen, het uitzicht op Arosa en Lenzerheide was adembenemend en er heerste zo’n aangename rust. Geen akelige stilte zoals in het dorp beneden maar een vredevolle rust. Zalig!!!

Er is een parking in Chur centrum in de Kasernenstrasse 15. Van daaruit neem je een kabellift tot halverwege in Känzeli. Daar stap je over op gondelliftjes tot in Brambrüesch. We betaalden €14 per volwassene en de kinderen konden gratis mee met hun Juniorcard. In Brambrüesch kan je je door een toeristisch treintje tot aan de start van de skipiste (en de start van de rondwandeling) laten brengen. Dat is vooral handig voor skiërs en mensen met kleine kinderen maar wij wandelden ook dat stukje erbij. Gezien de coronaperiode voelde het stappen gewoon ook veel veiliger.

De rondweg start net na Kinderland (oefenpistes voor kinderen die leren skiën). Je kan de roze bordjes mooi volgen tijdens de wandeling. De klim was nu en dan stevig maar het ongelooflijk mooie uitzicht en de rust die de omgeving uitstraalde deed die klim snel vergeten.

Onderweg konden we ons even opwarmen met een koffietje op het terras van de Edelweisshütte die tijdens corona take-away drankjes aanbiedt.

Deze wandeling staat momenteel bovenaan mijn lijstje van winterwandelingen. Het zonnetje, het verse laagje sneeuw en de weinige toeristen zullen hier wellicht mee te maken hebben. En dit op weeral maar een goed uurtje rijden vanuit Thalwil.

We will be back soon en dan proberen we misschien de sleepiste van 5km uit. Deze vertrekt iets na de aankomst in Brambrüesch. Dan neem je best wel een dagticket voor de gondellift want je glijdt met de sleetjes terug naar Känzeli van waar je dan onbeperkt terug naar boven kan.

Brief van een expat…

22/01/2021 om 16.18 uur

Zonet besloot het overlegcomité in België dat niet-essentiële reizen verboden zijn vanaf 27 januari tot 1 maart.

Op de website van een Belgisch mediabedrijf las ik volgende oproep:

Ik schreef de reporter mijn verhaal vanuit een andere hoek. De hoek van de expats die vanuit het buitenland ook niet terugkunnen naar hun huis, familie of naaste vrienden.

Beste Sven
Ik las net je oproep op de website van HLN ivm de skireizen die in het water dreigen te vallen.

Ik wil je even schrijven vanuit een andere hoek. Zelf zijn wij een Belgisch gezin (Pieter, Tine en de kinderen Gust (11) en Julia (9)) dat precies 1 jaar geleden naar Zwitserland verhuisde voor de job van mijn man.

Het was een bijzonder jaar want toen we hier amper 6 weken woonden, begon het hele corona verhaal inclusief lockdown. Voor onze kinderen van toen 10 en 8 jaar een ramp. Ze hadden nauwelijks vriendjes kunnen maken en waren de taal nog niet machtig genoeg om zelfstandig aan het thuisonderwijs te kunnen deelnemen.

Voor ons vertrek beloofden we de kinderen dat we regelmatig op bezoek zouden gaan bij familie en vrienden in België of omgekeerd. We keken er naar uit om onze naasten hier te mogen ontvangen en rondleiden.
In 2020 zijn we hoogstens 3x naar België kunnen reizen (1 weekendje voor corona in februari, 1 week in de zomervakantie en de laatste keer was een weekendje eind september net voor Zwitserland België terug op de rode lijst had gezet).

Misschien denkt men in België nu ‘maar wij zien ook niemand hoor’ maar zelfs een wandeling met familie, een babbel aan het tuinhek met de buren, een kennis in de supermarkt of een collega (mijn man werkt sinds begin maart fulltime van thuis uit en ik neem momenteel loopbaanonderbreking) kunnen hier ons sociaal tekort niet opvullen.

Tijdens de ‘Sportferien’ (krokusvakantie in Zwitserland) waren wij heel graag nog eens naar België gekomen. En dan niet alleen om eens in het park te kunnen afspreken met de grootouders van de kinderen maar ook om ons huis in Grimbergen (dat half leeg staat) nog eens grondig te kunnen inspecteren. Het is winter, koud en het huis staat al maanden leeg. We kunnen rekenen op een bevriend koppel in de buurt om nu en dan eens langs te gaan maar toch is dat niet helemaal hetzelfde.

Hier in Zwitserland zijn we nog geen getuige geweest van de overvolle skiresorts. Wij gaan zo goed als elk weekend wandelen in de bergen maar we zoeken ‘rustige’ plaatsen op. Zo nemen we ook geen grote kabelliften maar hoogstens zetelliftjes in open lucht of kleine kabelliftjes waar je per gezin in gaat. Maar vaak rijden we gewoon tot aan de start van de wandeling en hebben we helemaal geen liften nodig om te kunnen genieten van de prachtige uitzichten.

Ik begrijp dat de overheid iets moet doen maar het stoot me nu en dan wat tegen de borst dat mensen uitroepen dat de nieuwe uitbraak aan ‘de reizigers’ te wijten zou zijn. Overal rondom ons zijn er nieuwe uitbraken. Kijk maar naar Nederland, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittanië… Het virus kent geen grenzen en gaat waar het heen gaan kan. Of dat nu een drukke badplaats aan onze Belgische kust of de Ardennen is of anderzijds een badplaats in Barbados, Tenerife of Dubai of een skiresort in Zwitserland.

Wat we wel moeten doen is ‘verstandig’ zijn en geen onnodige risico’s nemen. Dat is nu het allerbelangrijkste.

Maar wij kunnen dus binnen enkele weken (en wellicht ook niet tijdens de Frühlingsferien hier eind april) niet naar België komen. Naar onze heimat, onze thuisbasis,… Ok, de grenzen zijn niet gesloten dus puur theoretisch kunnen we naar België komen maar dan moeten we 7 of 10 dagen in quarantaine in ons amper gemeubeld huis (enkel 4 bedden, 1 tafel en 4 stoelen) zonder ook maar enig buiten contact met iemand van de familie of vrienden.

We zullen dus maar hier blijven en er het beste van maken. Al een geluk maken de bergen, de sneeuw en de mooie meren veel goed.

Een Zwitserse expat die graag ooit nog eens terug zou gaan naar België.

Groeten
Tine

Geen idee of de reporter iets zal doen met mijn brief maar ik heb het tenminste toch eens van mij af kunnen schrijven. En eerlijk… het deed deugd, voila.

Tips and tricks 34: Winterwandeling Amden – Hinter Höhi

Misschien niet origineel om opnieuw een winterwandeling te beschrijven in deze blog maar een zomerwandeling zou in deze tijd van het jaar nogal gek klinken, niet? In deze toch wel bijzondere coronatijden zijn de winterwandelingen voor ons echt ‘de’ oplossing. We komen buiten in de natuur, we genieten van de sneeuw, we komen op prachtige locaties maar we hoeven niet in drukke skigebieden te komen en vinden deze wandelingen voor onze eerste, echte winterervaring in Zwitserland eigenlijk al meer dan voldoende. Sneeuwschoenen, langlaufen of skiën kunnen later misschien aan het lijstje worden toegevoegd maar momenteel zijn de winterwandelingen voor iedereen in het gezin meer dan ok.

We lezen veel kritiek op ‘de reizigers’ in de krant. Tijdens de kerstvakantie zijn een aantal Belgen naar het buitenland getrokken. Maar eerlijk waar, tijdens onze winterwandelingen komen wij met niemand in contact en ik denk niet dat de sneeuw ons zal besmetten. Waar je ook ging tijdens de kerstvakantie, je gezond verstand gebruiken is sowieso de boodschap. De Belgische kust of Ardennen kleurden niet minder rood dan de Zwitserse bergen. Maar ja, het zal een eeuwige discussie blijven waarschijnlijk?

Vandaag de Hinter Höhi winterwanderung in Amden. We waren al 2x in Amden en deden al 2 keer een stuk van deze wandeling in de herfst (zie tips and tricks 26 en 28). Wesen, Amden en Arvenbüel behoren echt wel tot onze favoriete dichtbij plaatsen. Op nog geen 45 minuten staan we geparkeerd in de ondergrondse garage (Parkhaus Ruestel) in Amden centrum. Amden heeft eigenlijk maar 1 hoofdstraat en dus kan je de ondergrondse parking moeilijk missen. Deze parking heeft 2 laadplaatsen voor elektrische wagens en je betaalt er per uur. Boven deze parking ligt een openluchtparking waar je ook kan parkeren maar daar betaal je sowieso standaard CHF5 per parkeerbeurt.

Achter het parkeergebouw vind je de zetelliftjes Mattstock terug en deze zijn meteen ook de start van de wandeling. Tijdens het zomerseizoen betalen de kinderen geen ticket maar in de winter is dit blijkbaar anders. Deze keer betaalden we CHF6 per kind en in totaal CHF38 voor een heen- en terugrit voor het hele gezin.

Het ritje met de zetellift duurt een goeie 10 minuten en is zowel in de zomer als de winter een ‘zen-ervaring’. Het stijgen is mooi maar het dalen is echt magnifiek. Dan heb je zicht op de bergen, de Walensee, het dorpje Amden, de pitoreske kerk van Amden… Ik deed dit ritje al 3x en toch voelde ik me vandaag nog steeds een beetje high 🙂

Eens boven gekomen kan je de wandelweg niet missen. De bordjes leiden je naar ‘Hinter Höhi’. Een vrij korte en makkelijke wandeling van 4 km met een stijging van 140m in totaal. Toch is stappen in sneeuw niet zo eenvoudig als je denkt en je mag natuurlijk onze kroost niet vergeten die nog steeds van elke gelenheid gebruik maakt om sneeuwballen te gooien, te sleeën of een sneeuwgevecht te houden met vaderlief,…

Amden staat bekend als de ‘Sonnenterrasse über dem Walensee’. De winterwandeling naar Hinter Höhi wordt aangeduid als de zonnigste wandelweg van de regio. En dat kan ik alleen maar bevestigen aan de gloeiende en rode wangetjes hier in huis momenteel. Tijdens de wandeling heb je een prachtig zicht op de bergen van de Glarner Alpen. Het is er ontzettend rustig. Geen auto’s, geen kabelliften (uitgezonderd de zetellift waarmee je vanuit Amden gekomen bent) maar enkel bergen, sneeuw, dennenbomen en een glimp op de Walensee beneden in het dal.

Na een lichte klim bereik je na 2 kilometer de eindplaats ‘Hinter Höhi’ al stapten wij nog even verder op zoek naar een leuk picknickplaatsje.

Tijdens de terugweg daal je de 140 meter die je tijdens de heenweg hebt beklommen. Voor Gust en Julia dus ideaal om de pannenkoeksleetjes uit te halen en naar beneden te glijden. Zelf genoot ik tijdens de afdaling van de zon op mijn snoet, het gekraak van de sneeuw onder mijn schoenen en het zicht op de bergen. Eerlijk… heerlijk!!!

Omdat bergrestaurants momenteel niet mogen openen door de coronamaatregelen maar take away wel toegelaten is, konden we op de terugweg genieten van een heerlijk warm drankje in de tijdelijke ‘Schnee Bar’.

Na de Schnee Bar bereik je de zetelliftjes vrij snel en genoot ik nog een laatste keer van het dalen met zicht op de al ondergaande zon (de zon verdwijnt vaak al na 15 uur achter de bergtoppen).

Thuis warmden we onze innerlijke ziel met een homemade Irish coffee.

What to do on a day without children?

Kindvrije dagen zijn een unicum in ons leven. Dus als Sundar Pichai, CEO van Google, al zijn werknemers een coronacompensatiedag geeft op maandag 4 januari terwijl je kids die dag terug naar school moeten dan… tja, wat doe je dan? Hmmm???

We bedachten vanalles:

-Terug in bed kruipen na hun vertrek en een hele dag slapen? -> Nope, tijdverlies.

-Naar een heel chique restaurant gaan en gezellig lunchen? -> Peut, restaurants zijn niet open door corona.

-Een sneeuwwandeling maken met ons tweetjes? -> Ok, klinkt sportief maar die wandelingen zijn ook zo leuk samen met hen. Zie je ons al een berg afsleeën met ons tweetjes? Eheu…

-Gaan shoppen? – > Kleren, who needs new clothes in coronatijden? Je moet toch nooit ergens heen. Waste of time!

En zo bleven we tot zelfs het moment dat de kinderen vertrokken waren naar school (Julia had les om 7.30 uur en Gust vertrok om 8 uur) twijfelen.

Uiteindelijk besloten we een Ikeatje te doen. Met Gust en Julia beginnen we steeds heel enthousiast aan de bovenverdieping maar halverwege begint het enthousiasme al te minderen en tegen de benedenverdieping is de fun er helemaal af. En meestal kunnen we hen dan nog zoet houden met de belofte dat we balletjes gaan eten maar in coronatijden is het restaurant ook gesloten. Shoppen mag hier gelukkig nog als gezin dus een Ikeatje lijkt ons wel wat.

We rijden naar de Ikea waar we het liefst gaan hier. Ikea Spreitenbach, Dietekon, wordt het. Wanneer we bijna in Dietikon zijn, beginnen we ons plots af te vragen of deze Ikea zich wel in kanton Zürich bevindt en of de coronamaatregelen dus wel hetzelfde zullen zijn als in Zürich. Hier beslissen de kantons zelf over de maatregelen. Dus niet nationaal.

Ik checkte snel even op mijn Handy (Zwitsers voor Smartphone) en lap, gesloten, toe, nicht geöffnet, geschlossen,… Daar stonden we dan in Spreitenbach. Scheisse 😮

Mijn oog viel echter op een carwash met als naam ‘Softcarwash’. Pieter is nogal weigerachtig op het bezoeken van gelijk welke carwash maar het woordje ‘soft’ sloeg wel aan. Het was dan ook hoognodig dus besloten we de Softcarwash uit te proberen en zo het gevoel van teleurstelling wat te verbloemen. We zouden vandaag toch tenminste met een propere auto naar huis kunnen.

Niet veel later reden we met een sneeuwwitte (hihi) auto de softcarwash terug buiten. Iedereen happy en tijdens het romantische ritje in de wasstraat hadden we gevonden dat de Ikea op 19 km van Dietikon, gelegen in Dietlikon (ik zwans echt niet) wel geopend was. Ahja, want die lag in kanton Zürich. Dus koers gewisseld en op naar Dietlikon!

Na een vlotte rit parkeerden we ons in de ondergrondse garage van de Ikea. Bij het uitstappen en het verlaten van de wagen zag Pieter plots dat onze nummerplaat vooraan verdwenen was. Euh, oepsie. Mijn fout waarschijnlijk. Ik heb de gewoonte om bij het binnenrijden van de garage steeds tot tegen de opgeslagen (winter of zomer) banden te rijden waardoor het frame van de nummerplaat onlangs ‘krak’ zei. Gewoon krak, niks meer. Ik had het even terloops aan hubbymans laten vallen (nadat hij een paar glaasjes wijn binnen had). Maar wie had nu gedacht dat die nummerplaat daar uit zou vallen.

Ondertussen stonden we dus in Dietlikon en niet meer in Dietikon waar de softcarwash zich bevond. Ik besloot het op te lossen (tja, dat was ik Pieter wel verschuldigd) en te bellen naar de carwash. Al vroegen we ons af of de ingetogen Pakistaanse man ten eerste de telefoon wel zou horen in zijn wakke bureautje en of de lieve man überhaupt wel een woord Duits sprak. Dat was tijdens het betalen en kiezen van het wasprogramma precies niet heel duidelijk geworden. Maar ik zocht het nummer op (thanks Google, alhoewel, had Sundar die vrije dag niet gegeven dan zaten we nu ook niet in de miserie) en belde in mijn beste Duits met een lieve dame die zich blijkbaar in het hoofdkantoor van alle ‘Softcarwashen’ bevond. ‘Euh, Tine hier, wir haben uns Nummerschild (ook eerst opgezocht via Google translate) verlieren of zoiets….’

De dame beloofde mij om contact op te nemen met de carwash in Spreitenbach en me te ‘informieren’. Super, fingers crossed!

We liepen dan maar de Ikea in Dietlikon binnen maar ons gedachten bleven toch bij de nummerplaat. ‘Wat als ze niet in de carwash ligt maar er eigenlijk al veel langer is afgevallen? Wat moet je doen als je ze echt kwijt bent? Hoeveel rompslomp zal hier niet weer aan te pas komen als we een nieuwe nummerplaat moeten halen?’

“Wat een dag!” dachten we bij onszelf. Volgende keer blijven we misschien beter echt gewoon de hele dag in bed liggen.

Na het kopen van enkele noodzakelijk stukken (aankopen in Ikea zijn immers altijd heel noodzakelijk) was het middag en kregen we toch wel een klein hongertje. De take away in Ikea leek ons net iets te druk en balletjes in een piepschuimen warmhoudbakje was nu ook niet hetgene waar we echt naar uitkeken. We zochten wat verder in de omgeving naar een lekker broodje ofzo maar de Zwitserse eetcultuur kennende (zie enkele blogs terug) was dat ook een verloren moeite. Maar wat eet een mens bij grote nood en weinig aanbod? Juist, Mc Donalds. Altijd een optie wanneer je nergens anders eten kan vinden. Al ben ik absoluut geen Mc lover toch begon de honger ook bij mij serieus te knagen en besloten we de take away een kans te geven.

Lekker romantisch zaten we 15 minuten later in de auto aan de Tesla Supercharger te lunchen. Het smaakte, al hadden we een ‘kidsvrij’ dagje toch iets anders gezien.

Jullie vragen zich misschien ook af waar Gust en Julia die middag dan wel zouden uithangen. Gust en Julia komen namelijk elke middag thuis eten dus een dagje weggaan met ons beide is eigenlijk niet zo evident. Toch vonden we dat zowel zij klaar waren om eens een middag alleen thuis te lunchen en wij recht hadden op een dagje uit. Op zondagavond hielden we een kleine gezinsraad waar de details haarfijn door moederlief werden uitgelegd. Jullie komen alleen naar huis, vergeet je sleutel niet mee te nemen van school, de broodjes zullen klaarliggen in de koelkast, jullie mogen zelf water nemen en als beloning een snoepje, jullie zetten een wekker op jullie smartwatch wanneer jullie terug moeten vertrekken, Gust wandelt mee tot aan de brug met Julia en daarna stappen jullie elk verder naar jullie eigen school,…’ Aan voorbereiding geen gebrek.

Om 13 uur belde ik de kinderen even op vanuit de auto om te checken of alles ok was. Ze zaten allebei met een koptelefoon op het hoofd filmpjes te kijken op een tablet. Ahja, dat moet kunnen. Een babysit had ons een pak meer gekost. En ik denk eerlijk gezegd dat ze het niet zo erg vonden. ‘Waar zitten jullie mama en papa?’ ‘In de auto op een parking.’ ‘Ahzo, waarom doen jullie geen leuke dingen en zitten jullie gewoon in de auto op een parking?’ ‘Tja, euh, lang verhaal.’

Ondertussen belde ik nog eens met de dame van de carwash die beloofd had mij te ‘informieren’. Ze wist me te vertellen dat ze een drukke voormiddag had maar me binnen het halfuur terug zou bellen met meer nieuws. Een halfuurtje later kwam het verlossende telefoontje. Ze hadden de nummerplaat gevonden en we konden die ophalen in Dietikon. Ok, nog snel even de supermarkt binnen om wat avondeten te voorzien en hup terug van Dietlikon naar Dietikon.

Toen we uiteindelijk rond 14.30 uur, met supercleane nummerplaat, terug richting Thalwil reden, besloten we dat we eigenlijk best een plezante dag achter de rug hadden. Een beetje spannend maar he, wat spanning kan nooit kwaad eigenlijk. Maar het was lang geleden dat we zoveel hadden kunnen praten (zonder stoorzenders die niks liever doen dan midden in een verhaal een superbelangrijke opmerking te geven of een hoogstnoodzakelijk vraag te stellen), we hadden kunnen slenteren in de Ikea zonder gezaag, we hadden stiekem in de Mc Donalds kunnen eten zonder eerst hun sausjes te moeten openen of rietjes uit ellendige papiertjes te halen.

Maar wat waren we blij dat we om 15.20 uur aan Julia’s school stonden en haar verraste, lachende gezichtje konden zien toen we haar onverwacht ophaalden. En wat was het fijn om te luisteren naar hun middagavontuur. En een volgende keer kiezen we misschien toch beter voor een wandeling in de natuur met ons tweetjes 😉

Tips and tricks 33: Winterwandeling Flumserberg Tannenboden – Seebenalp

Vandaag gingen we voor het eerst op winterwandeling met de trein. De gebruikelijke chauffeur van dienst wou ook wel eens genieten van de mooie uitzichten onderweg (terwijl de vrouwelijke medepassagiers luidkeels ooh en aah roepen) en rijden in eventuele sneeuw is ook niet zo zijn ding. We dachten: let’s give it a try.

Op 58 minuten bereikten we onze bestemming (station Unterterzen = dalstation Flumserberg). We waren hier in januari 2020 al 2x om te skiën. Toen reden we met de wagen 45 minuten vanuit Thalwil naar de parking naast het dalstation. Daar bevinden zich ook 2 elektrische laadplaatsen. Vroeg komen is hier een verstandige beslissing.

Vandaag konden wij van aan het station via de ondergrondse oversteekplaats meteen de kassa’s van de kabellift bereiken. Voor ons gezin betaalden we CHF14 (met half-cards en juniorcards natuurlijk) om in Tannenboden te geraken. Het ritje met de kabellift is best al een ervaring. Aan de eerste stop blijf je gewoon zitten. De 2de stop is je eindbestemming Tannenboden.

Eens boven aangekomen ben je eerst wat overdonderd door de skiërs, zetelliftjes, Kinderland (waar kindjes leren skiën),… maar daar loop je gewoon doorheen. Al snel zie je het grote bord ‘Wanderweg’ (zie foto hieronder) dat je niet alleen naar de wandelingen maar ook naar de gezochte rust leidt. Vanaf daar volg je opnieuw de roze bordjes en roze paaltjes in de sneeuw. Wij wilden wandelen naar Seebenalp en terug (8 km in de sneeuw). De bordjes ‘Seebenalp’ vind je dan ook makkelijk terug.

De heenwandeling is een stevige klim van in totaal 340 meter hoogteverschil. Maar de schoonheid van de magnifieke bergtoppen, de besneeuwde dennenbomen en het diepe dal maken de klim absoluut de moeite waard.

De heenwandeling eindigt bij hotel en restaurant Seebenalp. Voor het hotel ligt een meer dat we eerst niet zagen omdat het helemaal toegevroren lag en bovendien bedekt met sneeuw. Het restaurant biedt momenteel door de coronamaatregelen een take away service aan waardoor de stevige klim toch werd beloond met een lekker drankje.

De terugweg wandelt een pak vlotter aangezien je de 328 meter terug daalt. Gust en Julia konden zo goed als de volledige terugweg glijden op hun pannenkoeksleetjes. Plezier en gelach verzekerd!

Na de daling met de kabelliftjes namen we de trein terug naar Thalwil. En onderweg zag ik 3 paar gelukkige, rode en gloeiende winterwangetjes.

De Zwitserse eetcultuur

Al is er van cultuur niet echt veel sprake 🥴. Hoe vaak wij ons al hebben afgevraagd wat de modale Zwitser dagelijks eet. Op restaurant moet je bijvoorbeeld al niet gaan. In de grootsteden zijn restaurants gewoon niet betaalbaar en in de kleinere steden of dorpen vind je op de menukaart zo’n drietal gerechten: Käsefondue, Schnitzel of Bratwurst mit Zwiebelsauce. Dat kan eens smaken, absoluut, maar toch wel zeer beperkt niet? Ohja, ik was de Rösti nog vergeten. En bestel je hier een Schnitzel mit Pommes (nee, geen appelen zoals Gust en Julia eerst dachten) dan krijg je werkelijk ook Schnitzel + Pommes. Een slaatje betaal je apart net zoals een eventueel sausje.

Maar ook in de supermarkt komen we niet veel verder. Rundsvlees is verschrikkelijk duur (10€ per 100gr ongeveer), kip loopt ook snel op en varkensvlees draaien ze overal in. Het lijkt me niet evident als moslim in Zwitserland.

Heel regelmatig kijk ik stiekem in de karretjes of op de loopband in de supermarkt. Maar ook daar word ik niet zoveel wijzer van. Ik zie wat fruit, wat groenten en yoghurt. Maar daar maak je toch geen volledige maaltijd mee?

Misschien missen we iets en koopt de Zwitser (al stellen we ons meer en meer de vraag hoeveel rasechte Zwitsers hier eigenlijk nog rondlopen) zijn verse producten bij een lokale boerderij of ‘Hofladen’ zoals ze dat hier noemen?

Maar nu zijn we dus volop in de eindejaarsperiode. In België worden op dat moment van het jaar de supermarkten overspoeld door vleesfondue, gourmet, kreeft, kaasschotels, allerlei soorten warme en koude hapjes, torens wijn en champagne en overheerlijke ijstaarten of feestelijke desserts. Hier ziet de supermarkt er quasi hetzelfde uit als tijdens de andere maanden van het jaar. Hier en daar zie je wat feestelijke koekjes of een ijsje in de vorm van een ster.

Maar wat de Zwiters op kerstavond of oudejaarsavond eten…daar hebben we het raden naar. Een Chinese fondue lijkt zowat de enige feestmenu al las ik ook al meerdere artikels over extra voedselvergiftigingen door rauw vlees ten gevolge van die Chinese fondue.

Aan kaas is er geen tekort. Gust kreeg het voorbije jaar een kleine kaasfobie. Overal maar dan ook overal draaien ze kaas in maar een lekker vers afgesneden sneetje jonge, belegen of oude kaas is dan weer nergens te vinden.

De Käsefondue en raclette@home zorgen dagenlang voor een heerlijk kaasgeurtje in huis. Al is dat bij je ontbijt met een typisch Zwitserse Butterzopf en een kopje koffie minder aangenaam.

Nuja, we maken er het beste van en probeerden het voorbije jaar tijdens de zeldzame bezoekjes aan België of de bezoekjes van Belgen hierheen toch wat typische en door ons gemiste productjes mee te smokkelen. Het is te zeggen, smokkelen. We houden ons prima aan de mee te brengen hoeveelheden vlees (1 kg per persoon) of wijn. Maar het lijstje werd het voorbije jaar goed aangevuld: mayonaise, speculoospasta, eierkoeken, visbouillon, mosselkruiden, Omer, broodmix, Mariatjes, kindjessuiker,…

Over die mayonaise valt trouwens ook nog wel een blog te schrijven. Mayonaise wordt hier in tandpastatubes verkocht en bij het uitduwen van die tube komt er precies een drolletje witte * op je bord gekronkeld. Helemaal niet aangenaam om daar je frietje in te draaien. Zo handig als in onderstaande reclame is het voor ons toch niet. En laat ons dan de scheurtjes niet vergeten wanneer je de tube samenrolt om de restjes mayonaise er uit te krijgen. Jup, juist!

Onlangs maakten we een heerlijke sneeuwwandeling op de Uetliberg. Na de wandeling genoten we even na bij een lekkere Zwitserse pint (ik moet eerlijk toegeven dat de pintjes best vlotjes binnengaan). We hadden zin in een bordje ‘gemengd’ maar vonden zoiets niet terug op de kaart. We besloten even te polsen bij de kelner en die zou voor ons wel iets fixen. Even later kwam hij terug met een heerlijke mengeling van fijne vleeswaren en kaas. Iets minder aangenaam was het prijskaartje van CHF36 voor datzelfde bordje.

Maar we laten het niet aan ons hartje komen en maakten de afweging dat je hier misschien wel de correcte prijs betaalt voor het vlees en andere producten.

En ondertussen:

Weihnachtsferien in der Schweiz

Schoolvakantie, een weekje verlof voor hubbymans, coronamaatregelen hier en daar rond de oren, Kerstmis, witte bergen en winterlandschappen. “Hoe kunnen we daar een perfecte mix van maken?” dachten we bij onszelf.

We besloten tijdens de eerste week van de kerstvakantie wat daguitstappen te maken en waagden ons 1 nachtje op hotel in Gruyères.

Maandag zijn we gestart met een winterwandeling in Sattel-Höhstuckli die we enkele weken geleden al maakten. Toen lag er een klein beetje sneeuw en konden Gust en Julia op een noordelijke flank al wat glijden. Maar nu bleek er een veel dikkere pak sneeuw te liggen (thank you live webcams) en bovendien bleven deze kabelliftjes actief omdat je per gezin in een gondeltje naar boven kan. Lekker coronaproof dus ook nog. Bij ons vorig bezoek hing er onder ons een dikke pak wolken maar deze keer hadden we prachtig weer waardoor we naast de sneeuw ook konden genieten van ongelooflijke vergezichten. Blije gezichtjes en pret alom bij het glijden, maakten er een eerste onvergetelijke vakantiedag van.

Op dinsdagochtend vertrokken we richting Gruyères in het kanton Fribourg waar hotels, restaurants en museums volgens de BAG-maatregelen open mochten blijven. Hier in Zwitserland werd net voor de kerstvakantie per kanton beslist wat de exacte maatregelen zijn. Het chocolademuseum Lindt in Kilchberg, Kanton Zürich, moest bv. sluiten maar Maison Cailler in Broc kon openblijven. In kleine groepjes van 10 personen konden we de verschillende kamers in het museum bezoeken en proeven gebeurde ook coronaproef ;-). Gelukkig maar!

We kozen er bewust voor om eerst het chocolademuseum te bezoeken en pas nadien naar het Middeleeuws dorpje Gruyères te gaan zodat we de avond in Gruyères zouden kunnen doorbrengen. Aangezien Zwitserland een heus kerstversieringslichtjesland is, hoopten we een vleugje magie te kunnen meepikken. En ik moet eerlijk toegeven, ik was behoorlijk onder de indruk. Ook al bezochten we Gruyères reeds in september en was het toen al prachtig.

Die avond hadden we een familiekamer geboekt bij Hotel de la Tour in Bulle, op 5 minuutjes van Gruyères. Het hotelletje was charmant Zwitsers, de kamer was in orde en proper, de half-pension was heerlijk en verzorgd maar de ietwat rare uitbater moet je er wel bijnemen. We lieten zijn slechte humeur niet aan ons hartje komen en waren blij dat we daar een prima uitvalsbasis hadden gevonden.

Op woensdag wilden we graag Glacier 3000 nog eens bezoeken. We waren daar in de zomer al en liepen toen in 20 graden op een gletsjer. Nu had ik gelezen dat je er ook een mooie winterwandeling kan maken en natuurlijk is het uitzicht op 3000 meter hoogte over een volledig wit landschap alleen al de moeite waard. Maar hier hadden we een klein beetje pech. Ik had vooraf opgezocht dat de Glacier open was en dat de kabellift coronaproof actief zou blijven. Maar bij aankomst vonden we het bijzonder kalm op de grote parking, dat was al een beetje vreemd. De dame aan het loket moest ons teleurstellen en wist te vertellen dat er op 3000 meter hoogte enorm veel wind was die dag waardoor ze alle skiërs terug naar beneden moesten halen en de weersomstandigheden te gevaarlijk waren voor zowel skiërs als wandelaars. Ik kan het niet ontkennen dat ik bijzonder teleurgesteld was. Hiervoor hadden we zover gereden en waren we een nachtje op hotel gebleven. Met ons hoofd naar onze voeten gericht, stapten we terug naar de parking tot hubbymans opeens weer een schitterend idee kreeg. Hij liep terug naar de vriendelijke dame aan het loket en vroeg of we eventueel een mooie winterwandeling in de buurt konden maken. En ja hoor! En eigenlijk hebben we het ons die dag geen moment meer beklaagd dat we niet de geplande wandeling konden maken. We konden de auto gewoon op de parking laten staan en de winterwandeling naar Lac Retaud vertrok van aan de kabellift in Col du Pillon. Het was een stevige wandeling maar de uitzichten en de sneeuwervaring was geweldig. Op het hoogste punt (Lac Retaud) kan je even verpozen bij een meertje. Vanaf het meer gaat de wandeling dalend verder.

Op terugweg naar huis reden we nog door GStaad waar we even halt hielden om wat kerstsfeer op te snuiven. Een heel mooie afsluiter van een perfecte tweedaagse.

Donderdagmorgen bereidden we ons wat voor op de aankomende kerstdagen. De dames in huis deden nog wat inkopen want de winkels sloten van donderdagavond 17 uur tot en met zondagavond (2de kerstdag is hier ook een officiële feestdag). Dus beter wat voorbereiden en de koelkast aanvullen dan. In de namiddag namen we de boot van Thalwil naar Zürich. Van aan het bootstation kuierden we door de mooi verlichtte en versierde straten van Zürich city. Een bezoekje aan Jelmoli (een department store vergelijkbaar met de Engelse Harrods of Belgische Inno) mocht niet ontbreken. Hoe de winkel zowel van buiten als van binnen Kerstmis ademt…ongelooflijk!

Op vrijdag, Kerstdag zelf, besloten we een heerlijke winter-uitwaai-wandeling te maken (wat we trouwens in België ook traditioneel op 25 december deden). We reden naar Raten waar we onderweg al verrast werden door de vele sneeuw die die nacht gevallen was. Van een echte witte kerst gesproken zeg! Tijdens de wandeling bleef de sneeuw uit de lucht dwarrelen wat toch wel voor wat extra uitdaging zorgde. Na de sneeuwwandeling keerden we terug langs Einsiedeln en brachten we nog een echt kerstbezoek aan het klooster. Een heerlijk bad of warme douche waren bij thuiskomst welgekomen.

De laatste dag van onze rondtripvakantie sloten we af met misschien toch wel de topper van allemaal. In de lente en de zomer ontdekten we de mooie Klöntalersee in kanton Glarus al. Nu besloten we dit idyllisch plekje ook eens in de winter te aanschouwen. Ongelooflijk hoe mooi het daar is.

Ondanks het hele coronaverhaal en de beperkingen die we allen toch wel heel regelmatig voelen, kunnen we alleen maar dankbaar zijn voor deze hele mooie kerstweek. We nemen de prachtige ervaringen en herinneringen mee in ons hart. Of om het met de woorden van mijn memeetje zaliger te zeggen: ‘Da pakn zoes toch ni mjèr of wi!’

Tips and tricks 32: Winteractiviteit sleeën in Engelberg-Brunnihütte

Toen Gust en Julia vorige week de sleeroute op de Uetliberg zagen, wilden ze die uiteraard meteen uitproberen. Maar toen hadden we niet de juiste sleetjes bij. Deze week dus maar op zoek gegaan naar sleeroutes (ik spendeerde al uuuren naar het zoeken van ‘de’ ideale weekendactiviteit op ons wereldwijde web) en… een houten slee. Een plastieken exemplaar verhuisden we mee vanuit België. Nu kunnen ze afwisselen en uitzoeken wat best werkt. Hier trouwens geen tekort aan sleetjes in de plaatselijke winkels. En ook geen paniek dat de sleetjes of sneeuwscheppen uitverkocht zullen zijn bij de eerste sneeuwval. Oh no, de Zwitsers zijn prepared!

En wij dus ook vanaf nu. Gek hoe we week na week meer uitgerust zijn voor onze wandelingen of activiteiten in de bergen. Winterwandelschoenen, skibroeken, wandelstokken, een deftige rugzak, waterdichte handschoenen (denkt terug aan die keer dat Gust en Julia een sneeuwman maakten in Stans met hun katoenen handschoentjes 😱).

We zijn nog steeds geen ‘echte’ maar we komen stilletjesaan aardig in de buurt.

Dankzij een collega student in mijn Duitse lessen kreeg ik de tip om te gaan sleeën naar Engelberg – Brunni. En dus werd op vrijdag, na wat opzoekingswerk, de tas met winterspullen klaargezet. De wekker begon vrolijk te piepen om 7 uur vanmorgen (ik citeer de mannelijke Couckjes: ‘Echt?!?! En dat op een zaterdagochtend???’) Ohja! Ik wou met heel die coronasituatie het zekere voor het onzekere nemen en vroeg vertrekken.

Om 8 uur zaten we volledig gepakt in de auto en tegen 9.20 uur konden we ons parkeren aan het dalstation in Engelberg (Wydenstrasse 55, Engelberg). Er was zeker geen drukte en de ticketjes konden we op veilige afstand aanschaffen. We kochten een dagkaart omdat je voor het sleeën de zetellift van Ristis (eindpunt sleeroute) meerdere keren per dag neemt om terug boven te geraken.

Maar voor je in Ristis bent, neem je de gondellift van Engelberg naar Ristis. We kunnen zeker zeggen dat ze hier rekening hielden met de coronavoorschriften. De gondola is binnenin verdeeld in compartimenten met plexiglas en de lift rijdt constant heen en terug. Zo gingen wij met zo’n 15 personen naar boven terwijl de gondel normaal plaats biedt aan 65 man.

In Ristis wandel je nog een klein stukje naar de zetelliftjes. Onderweg kom je een oefen slee- en skipistje tegen geschikt voor kleinere kinderen. Naast die piste bevindt zich een kiosk waar je snacks kan kopen maar waar je ook sleetjes kan huren voor CHF 8 per dag. We besloten er nog eentje te huren voor de papa.

En zo gingen we met 3 sleetjes richting de zetellift waar we zoals volleerde skiërs ons dagkaartje scanden vanuit het speciale vakje in onze skijas. Echte pro’s worden we nog 😄. En terwijl ik dan al weer bedenk hoe we die 3 sleetjes op die lift zullen krijgen, snelt een Zwitser je toe en hangt alle sleetjes aan een haak aan de zijkant van de lift. Boven helpt een andere vriendelijke man om die er terug af te halen. Cool! Kinderen vanaf 125 cm mogen het liftje zelfs alleen nemen en hoeven zo dus ook niet te sukkelen met hun slee.

Nadat we alle 4 nogal onhandig van de zetellift sprongen boven (ik zei bijna pro’s he) vonden we het bordje naar de sleeroute vrijwel meteen.

Ok, hier waren we dan. Ik besloot het gezelschap een eerste keer te laten proberen. Gust zou alleen gaan en Pieter en Julia deelden het andere houten sleetje. Even een korte uitleg door vaderlief en hup… Ze waren vertrokken. Vol spanning wachtte ik hen op benieuwd naar de eerste verhalen. Ze bleven uitzonderlijk lang weg en ik zag andere gezinnen al een tweede keer vertrekken maar toen bleek dat ze beneden in Ristis een toiletbezoek brachten. En bij deze is het bewezen dat skibroeken met bretels NIET handig zijn bij toiletbezoeken. Voor het sleeën (en vallen) daarentegen wel.

Maar bij het terugkeren met de zetelliftjes zag ik gelukkig 3 blije gezichtjes. ‘Nog een keer! En nu moet je echt wel meegaan mama!’ Ok, let’s do this. Gust zou op onze houten slee gaan, Julia op de plastieken en ik achter bij Pieter op de gehuurde slee. Strak plan leek het ons. Tot Julia op nog maar enkele meters van de start de controle verloor, uit haar sleetje viel en het sleetje in volle vaart naar beneden op de skipiste donderde. Julia sprong het sleetje bijna nog achterna maar gelukkig konden we haar tijdig stoppen.

Maar daar lag ons sleetje dus. Vele meters lager midden op een skipiste. Stoere papa besloot de afdaling aan te gaan en wij moedigden hem van boven aan. Na een stevige klim waren we blij om uiteindelijk papa en sleetje terug te kunnen omarmen. Ok, tijd voor plan B dus. Julia gaat met Pieter en ik word Gust zijn passagier. ‘Mama, ik heb het volledig onder controle hoor!’. Euheu, tot ik net voor de eerste scherpe bocht vroeg hoe we het precies gingen aanpakken. ‘Euh, geen idee mama, gewoon gaaaaaaaaan!’

En daar gingen we inderdaad. Snoet van de slee in een pak sneeuw van minstens 1 meter, Gust zijn snoet recht in de sneeuw en ik nog ergens daar bovenop. Gieren en schudden van het lachen deden we. Andere voorbijvarenden stopten (die hadden duidelijk wel een plan) om te vragen of we hulp nodig hadden maar we geraakten alleen niet recht van het lachen. Ik heb er nu nog steeds buikpijn van.

En dat was misschien onze eerste maar niet onze enige valpartij. Maar eerlijk, lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. Ik voelde me precies opnieuw een kind. Zonder zorgen of angsten. Gewoon gaan, zalig!

We gingen een 5-tal keer op en af en warmden ons ’s middags met een heerlijk tomatensoepje in de Brunnihütte.

Bij het terugkeren naar Ristis gleden Gust en Julia nog even solo op het oefenpistje en werd er nog een professioneel sneeuwballengevecht gehouden.

Behoorlijk moe maar o zo tevreden keerden we terug naar Thalwil waar de skikleren mooi werden opgehangen wegens zeer nat en waar het warme water van een verfrissende douche nog nooit eerder zoveel deugd deed.

Tips and tricks 31: Winterwandeling Panoramaweg Uetliberg – Felsenegg

Nadat we zondagnacht bezoek kregen van Pietli slopen Gust en Julia op zondagmorgen op de tippen van hun tenen naar de woonkamer. Zou het, zou het niet,…? Geen echte believers meer hier in huis maar de spanning houden we er nog steeds graag in. De cadeautjes werden uitgepakt, bouwdozen in mekaar gestoken en er werd gesmuld van de chocolademannetjes. Voor het grootste kindje in huis was er een kleine ontgoocheling bij het niet kunnen terugvinden van de ‘hier-kan-ik-niet-van-stoppen-Mariatjes‘. Deze werden dan ook meteen toegevoegd aan het lijstje ‘Wat brengen we mee uit België?’

De voormiddag vloog voorbij en ik genoot van alle blije gezichtjes. Het huis leek even op een mini containerpark door de opengescheurde verpakkingen en losse stukjes maar gelukkig zorgde moederlief al snel weer voor wat orde.

Na de middag bekeken we even het weer en buiten wat grijs gemiezer was er eigenlijk niet veel te zien. We konden ook niet meer zo ver rijden aangezien het hier de laatste tijd tussen 16.30 uur en 17 uur al donker wordt. We besloten naar de huisberg van Zürich te gaan en hoopten misschien nog een beetje sneeuw, die in de loop van de week viel, mee te pikken.

Vanuit Thalwil namen we de trein naar Zürich Hauptbahnhof. Daar stapten we over op de Uetlibergbahn die ons met enkele tussenstops in 20 minuten naar de Uetliberg bracht. Onderweg zagen we heel wat mensen met allerlei soorten sleetjes: houten, racesleetjes, sleetjes met een stuur, sleetjes met een soort skilatten onder,… Nog nooit eerder zagen we zoveel verschillende soorten en maten. Het vermoeden dat er boven nog sneeuw zou liggen, werd met de minuut groter.

Heel wat mensen stapten af bij de laatste stop voor we de Uetliberg bereikten. In Ringlikon zagen we een groot veld vol met sneeuw waar 10-tallen sneeuwmannen gebouwd werden. De één al wat groter of gedetailleerder dan de andere maar naast de vele sneeuw is er ook een geweldige heuvel waar je van kan sleeën. We twijfelden even of we daar zouden uitstappen maar uiteindelijk waren we gekomen voor de winterse wandeling van Uetliberg naar Felsenegg en hadden we enkel van die pannenkoeksleetjes bij. Dus spoorden we nog 1 halte verder. Ondertussen waren we al in een heel erg wit en winters landschap aangekomen.

Bij de eindhalte ‘Uetliberg’ trokken hoopjes mensen (met opnieuw allerlei soorten sleetjes) dezelfde richting uit. Nadat de meeste drukte wat voorbij was, besloten we even dichter een kijkje te gaan nemen. Blijkbaar is er een speciaal aangelegde Schlittelroute (sleeroute) die van Uetliberg naar Ringlikon gaat. Kindjes, maar zeker ook enthousiaste mama’s en papa’s vertrokken in volle vaart naar beneden. Echt weer iets helemaal nieuw voor ons.

Gust en Julia wilden dit maar al te graag uitproberen maar met de pannenkoeksleetjes leek het ons toch wat te gevaarlijk. Maar… we komen zeker terug met een echte slee!

Vanaf het station klim je een beetje naar boven naar het topje van de Uetliberg. Gust en Julia konden er van wat kleinere heuveltjes glijden en we bezochten ook de mini-coronaproof-kerstmarkt. Toch fijn om dankzij de geur van Glühwein en heisse Maroni een beetje kerstsfeer mee te pikken.

Na wat glijden, met sneeuwballen gooien en rollebollen in de sneeuw begonnen we aan de winterse wandeling naar Felsenegg. De wandeling is 6 km lang en deden we net voor de zomer al eens in omgekeerde richting (zie tips and tricks 15). Eerst daalden we een stukje. Het grootste stuk van de wandeling is vrij plat en op het einde stijg je terug een beetje naar het kabelliftje van Felsenegg. De wandeling is voor jong en oud zeker te doen maar voorzie voor de sneeuwwandeling toch maar best goeie en stevige schoenen. Het wandelpad is wat gestrooid maar tijdens de wandeling viel er nog steeds sneeuw.

Omdat we tijdens het wandelen ook tijd maakten om te spelen in de sneeuw, sneeuwengeltjes te maken en hier en daar verwonderd te blijven stilstaan door de schoonheid van dit winters tafereel werd het al snel 16.30 uur en zagen we dat we voor het laatste stukje best wat konden doorstappen om toch voor het donker Felsenegg te bereiken. En dat lukte net op tijd. Nabij de kabellift in Felsenegg is een groot hellend vlak waar Gust en Julia nog even wilden glijden (in het donker dus) en wij besloten toch even na te genieten met een fris pintje in het gezellig ingerichte restaurant Felsenegg.

Rond 18 uur namen we het kabelliftje terug vanuit Felsenegg naar Adliswil (op zaterdag kan je het liftje tot 22 uur nemen en op zondag gaat het laatste liftje om 20 uur naar beneden). Van daaruit stapten we 5 minuutjes naar het station van Adliswil waar we nog even avontuurlijk holden om onze bus richting Thalwil (net niet) te halen.

“Het was een heel fijne Sinterklaasdag”, besloten we gezamenlijk. Nog maar eens beseften we dat we echt niet ver moeten rijden om te kunnen genieten van de Zwitserse schoonheid. En moet ik jullie nog vertellen dat ik vandaag al meermaals wegdroomde naar de prachtige sneeuwwandeling van gisteren.